Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τι θα γίνει με τα στοιχεία και τα ονόματα, τις απειλές και τα κυκλώματα, τα έγγραφα και τα αποτυπώματα, τα μηνύματα και τα βιωματικά διηγήματα;
Θυμάστε εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον Ρίγκαν, τη Θάτσερ, τον Μπρέζνιεφ και τον Σμιτ, που παγιδεύουν έναν ελέφαντα και για να είναι σίγουροι ότι δεν θα τους φύγει, τον φυλάνε με βάρδιες; Το πρωί, άφαντος ο ελέφαντας.
– Λεονίντ, πού στο καλό είναι ο ελέφαντας; ρωτά ο Ρίγκαν.
– Ποιος ελέφαντας; αποκρίνεται αυτός.
– Μα, δεν κάναμε μία διάσκεψη εδώ κοντά; ρωτάνε και οι τρεις μαζί.
– Ναι, κάναμε.
– Και δεν είπαμε να ξεσκάσουμε με ένα σαφάρι;
– Ναι, είπαμε.
– Και στο σαφάρι δεν πιάσαμε έναν ελέφαντα;
– Βέβαια πιάσαμε! Και παχύτατο μάλιστα!
– Και δεν τον φυλάγαμε για να μη φύγει;
– Ντα!
– Και δεν φύλαξε πρώτος ο Ρόνι, που τον παρέδωσε μετά στη Μάγκι;
– Ναι, ναι, φύλαξε.
– Και μετά, δεν τον παρέδωσε η Μάγκι στον Χέλμουτ;
– Βέβαια, βέβαια.
– Και ο Χέλμουτ δεν σε ξύπνησε και σου τον παρέδωσε εσένα;
– Ντα, το έκανε.
– Ε, λοιπόν, πού είναι ο ελέφαντας;
– Ποιος… ελέφαντας;
Τι θα γίνει, λοιπόν, με τις καταγγελίες για περίεργες δοσοληψίες ποινικών με τρομοκράτες, πολιτικούς και στελέχη της Αστυνομίας; Ιδέα δεν έχω, αλλά κλίνω στην ανεκδοτολογική εκδοχή. Τότε, γιατί αγαπούν τόσο πολύ τη διερεύνηση και συντονίζονται στην ώρα της δικαιοσύνης; Γιατί είναι «όπλο», ανεξαρτήτως αποτελέσματος και όρκων στη διαφάνεια.
Η διαφάνεια, άλλωστε, σκοντάφτει στο «τυφλό σημείο», κάτι ανάλογο με το κενό στο οπτικό μας πεδίο, το οποίο ο εγκέφαλος συμπληρώνει με πληροφορίες, έτσι ώστε η φαντασία να επισκευάζει την πραγματικότητα. Ομως το κενό δεν παύει να υπάρχει, γεγονός που καθιστά παραπλανητική τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αλήθεια και την κατασκευή της.
Συμπέρασμα; Πολλές απορίες, θλιβερές παρηγορίες σε σαφάρι με καταγγελίες.
