Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα. Τα τελευταία χρόνια σ’ ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας, που κάνει μεγάλο θόρυβο, έχει εδραιωθεί η πεποίθηση της «μοναδικής αλήθειας». Βάσει αυτής, δεν υπάρχει δεύτερη ανάγνωση στα γεγονότα, στις απόψεις, στα δεδομένα, στις αντιλήψεις.
Είναι κάποιοι, γίνονται αρκετοί μάλιστα, που δεν αντέχουν τον άλλο και την άποψή του. Μια περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πείθει ακόμη κι αυτόν που ζει στον προστατευμένο μικρόκοσμό του για την επιθετικότητα, τη λεκτική απελευθέρωση και την άνοδο της ωμότητας.
Η μετριοπάθεια είναι παρεξηγημένη γιατί ταυτίζεται με κομψές θέσεις και νερουλές τοποθετήσεις. Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να είναι και σκληρή, αλλά πάντως διαυγής, χωρίς να απωθεί το πάθος ή το συναίσθημα, χάριν ενός αποστειρωμένου ορθολογισμού;
Ψιλά γράμματα, όταν τα πράγματα κινούνται με ασυμμετρίες, όταν γίνονται ανεκτές οι αλητείες και η χώρα χάνεται σε προφητείες.
Ψιλά γράμματα, όταν είναι βολικά τα «καθαρά μηνύματα» και τα απλοϊκά σχήματα, όταν οι «μεγάλοι» μπερδεύουν λόγια και βήματα και ενδιαφέρονται για τα προσχήματα.
Μια δήλωση του υπουργού Παιδείας, μια πορεία διαμαρτυρίας, μία επίθεση, άγρια επίθεση σε βουλευτή της αντιπολίτευσης, αποσύνθεση, στη Βουλή νέα αντίθεση. «Ηθική αυτουργία» για τη «βιαιοπραγία ακραίων απαράδεκτων τραμπούκων», που έχουν όνομα και χρώμα, μαύρο, «κερδοσκοπία στις μνήμες των ανθρώπων», ομόφωνη καταδίκη με… αντιδικία, τροφή για φασαρία, κερδίζει η βία, αλλά και η πονηρία, που δίνει μάχες εντυπώσεων, μια παραδοσιακή λιτανεία που καλύπτει πραγματική αδυναμία, αποσυναρμολογείται μια σοβαρή ιστορία, αντί να αποδομείται το κτήνος. Οι μισαλλόδοξοι, οι νταήδες, οι ακραίοι, οι βασιβουζούκοι, που ηδονίζονται από την επίδειξη δύναμης διά της επιβολής.
«Κανείς δεν έχει πρόβλημα να τον πουν κακό. Ολοι έχουν πρόβλημα να τους πουν γελοίους». Ο θείος Μολιέρος δίνει τον τόνο, αλλά μέσα στον χυλό μάλλον χάθηκε ο ταχυδρόμος.
