Απέρριψε την κατηγορία της Διεθνούς Αμνηστίας, ότι το Ισραήλ διαπράττει «γενοκτονία» κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα. Λίγο μετά τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου του 2023 από τους ισλαμιστές της Χαμάς, το κοινοβούλιο υιοθέτησε ομόφωνα κείμενο αλληλεγγύης και υποστήριξης στο Ισραήλ, ενισχύοντας μεταξύ άλλων την αποστολή οπλικών συστημάτων.
Η καλή σχέση με το εβραϊκό κράτος εγγυάται στη Γερμανία τη μεταναζιστική φιλελεύθερη ταυτότητά της.
Αλλά, οι γερμανοϊσραηλινές σχέσεις έχουν χαρακτηριστεί από πληθώρα «παράδοξων». Και από περίεργους μετασχηματισμούς του παλαιού τύπου αντισημιτισμού.
Τον Απρίλιο του 2018, κατά την 70ή επέτειο από την ίδρυση του Ισραήλ, ο Μάρτιν Σουλτς δήλωσε στο γερμανικό κοινοβούλιο, εκ μέρους των Σοσιαλδημοκρατών ότι «προστατεύοντας το Ισραήλ, προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τους δαίμονες του παρελθόντος».
Η ομιλήτρια του κόμματος των Πρασίνων Κάτριν Γκέρινγκ-Έκαρντ αποτύπωσε την ουσία ολόκληρης της συζήτησης σε μία μόνο φράση: «Το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, είναι και δικό μας».
Η «ηθική», και ο διάβολος στις λεπτομέρειες
Ωστόσο, ο διάβολος «κρύβεται στις λεπτομέρειες». Και ιστορικές «λεπτομέρειες» δείχνουν ότι η επίσημη γερμανική θέση για τις σχέσεις της με το Ισραήλ, ως βασισμένων στην «ηθική», δεν είναι καλά τεκμηριωμένη.
Αν και η Γερμανία ενίσχυσε στρατιωτικά το Ισραήλ κατά την περίοδο του πολέμου του Σουέζ το 1956 και του αποφασιστικού αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1967, ο Γερμανικός «ναρκισσισμός» σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπόρεσε να μείνει κρυφός.
Οι αποζημιώσεις κόστισαν φθηνά
Το 1952, υπογράφτηκε στο Λουξεμβούργο συμφωνία κατά την οποία η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία δεσμεύτηκε να καταβάλει στο εβραϊκό κράτος 3,45 δισεκατομμύρια μάρκα, καθώς και να αποζημιώσει τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος.
Αλλά ακόμη και αυτή η συμφωνία κόστισε φτηνά. Σε κανένα σημείο της, οι ετήσιες δαπάνες για την εφσρμογή της δεν ξεπέρασαν το 0,2% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος- στην πραγματικότητα, οι πληρωμές των αποζημιώσεων τόνωσαν την παραγωγή στους εξαγωγικούς τομείς της Γερμανίας, συμβάλλοντας στο οικονομικό θαύμα ( Wirtschaftswunder ).
«Η δύναμη των Εβραίων δεν πρέπει να υποτιμάται»
Η πραγματικότητα, ίσως κρύβεται στις δηλώσεις του Κόνραντ Αντενάουερ, τον πρώτο μεταπολεμικό καγκελάριο της Γερμανίας, το 1966, δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα, θυμίζει το Le Monde Diplomatique.
Ο Αντενάουερ, το όνομα του οποίου έχει ταυτιστεί στενά με την «αναγέννηση» της Γερμανίας μετά το 1945, δήλωσε ότι η Γερμανία έπρεπε να εξιλεωθεί για τα γερμανικά εγκλήματα κατά των Εβραίων «εφόσον θέλουμε να ξανακερδίσουμε τη διεθνή μας υπόληψη».
Στη συνέχεια πρόσθεσε ότι «η δύναμη των Εβραίων ακόμη και σήμερα, ιδίως στην Αμερική, δεν πρέπει να υποτιμάται».
«Νέος τύπος ισραηλινής νεολαίας»
Το 1961 ο Γκέρχαρντ φον Προύσχεν, επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπείας παρατηρητών στη δίκη του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ, έγραψε στην τελική του έκθεση για «τον νέο και ιδιαίτερα ελκυστικό είδος της ισραηλινής νεολαίας».\
Αυτή η νεολαία «δεν παρουσιάζει σχεδόν κανένα από τα χαρακτηριστικά που συνήθως θεωρούνται εβραϊκά. Με μεγάλο ύψος, συχνά ξανθοί και γαλανομάτες, με καλοσχηματισμένα πρόσωπα, οι απόγονοι των Γερμανών Εβραίων μεταναστών αντιπροσωπεύουν έναν νέο τύπο Εβραίου που ήταν άγνωστος μέχρι τώρα».
Αυτή η δήλωση, με τον ανοιχτά διατυπωμένο ρατσισμό της, απεικονίζει μια ναρκισσιστική γερμανική θεώρηση για τους Ισραηλινούς: Γίνονται Άρειοι.
Νταγιάν όπως…Ρόμελ
Παρόμοιος ναρκισσισμός, παρατηρήθηκε στον γερμανικό Τύπο, που πανηγύρισε τη νίκη του Ισραήλ το 1967 ως Blitzsieg (πόλεμος-αστραπή”– αναφορά σε πολεμική τακτική, την οποία επινόησαν και εφάρμοσαν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου). Έδωσαν συγχαρητήρια στον ισραηλινό στρατηγό Μοσέ Νταγιάν, συγκρίνοντας τον με τον στρατηγό της Βέρμαχτ Έρβιν Ρόμελ, και απαξίωσαν τους κατακτημένους αραβικούς στρατούς με τρόπο που θύμιζε την ωμή γερμανική στρατιωτική θριαμβολογία του παρελθόντος.
«Οι Εβραίοι θα εξαπολύσουν τα σκυλιά»
Ένα ακόμη κεφάλαιο σε αυτή την περίεργη σχέση αφορά τον πρώτο πρεσβευτή της Γερμανίας στο Ισραήλ.
Ο Ραλφ Πάουλς ήταν πρώην στρατηγός της Βέρμαχτ και κάτοχος του Σιδηρού Σταυρού.
Στις εσωτερικές εκθέσεις του, συστηματικά συσχέτιζε τους ισραηλινούς συνομιλητές του με το χρήμα και την εξουσία.
Το 1965 ο Πάουλς δήλωνε οργισμένος που οι Ισραηλινοί «μιλούν περί ηθικής, αλλά ενδιαφέρονται για το χρήμα» και θεωρούσε ότι «το Ισραήλ και οι Εβραίοι ασκούν αποφασιστική επιρροή στα κρίσιμα παγκόσμια κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», γεγονός που δεν επιτρέπει στην να σταματήσει να υποστηρίζει το Ισραήλ.
Διαφορετικά, φοβόταν, «οι Εβραίοι θα εξαπολύσουν τα σκυλιά από την Ιερουσαλήμ μέχρι το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη».
