Δεκατρία χρόνια βάναυσης διακυβέρνησης και αιματοχυσίας. 580.000 νεκροί, από τους οποίους πάνω από 230.000, άμαχοι. Ένα φαύλο και τυραννικό καθεστώς.
«Δεν φαινόταν πως ήταν τέτοιος τύπος», λένε τώρα δημοσιογράφοι που -επιεικώς- υποτίμησαν την απειλή του Μπασάρ Αλ Άσαντ.
Η -έκπτωτη πλέον- πρώτη κυρία της Συρίας μάλιστα, είχε αποθεωθεί σε αφιέρωμα της Vogue.
Ο Αντριάν Μπλόμφιλντ της Telegraph περιέγραψε στο παρελθόν τον Άσαντ ως ένα «αδέξιο, ψηλόλιγνο τύπο με ανεπιτήδευτους τρόπους».
Ο Τζον Σίμπσον του BBC τον βρήκε «πράο και πρόθυμο να ικανοποιήσει τον επισκέπτη του».
Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει άλλωστε το «πόσο ήπια, πόσο αντισυμβατική έδειχνε η Άσμα αλ Άσαντ; Κομψή και διακριτική. Σαν σύζυγος σε μίνι σειρά».
«Ένα τριαντάφυλλο στην έρημο»
Όταν ξέσπασε η συριακή άνοιξη το 2011, το περιοδικό Vogue δημοσίευσε ένα αφιέρωμα στην Άσμα με τίτλο «Ένα τριαντάφυλλο στην έρημο».
Ενώ ο σύζυγός της είχε ήδη σκοτώσει περισσότερους από 5.000 αμάχους, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων παιδιών, η Άσμα περιγραφόταν ως «η πιο γοητευτική από τις πρώτες κυρίες».
Η δημοσιογράφος Τζόαν Τζούλιετ Μπακ, σημείωνε ότι «το στυλ της δεν προέρχεται από την εκθαμβωτική λάμψη της εξουσίας, αλλά από την ανεπιτήδευτη φινέτσα».
Ο σάλος, και η διαγραφή του άρθρου
Το δημοσίευμα προκάλεσε σάλο.
Η Vogue αρχικά το υπερασπίστηκε. Αλλά αργότερα το διέγραψε από το αρχείο της, και για μεγάλο χρονικό διάστημα η διαδικτυακή καταχώρηση του κειμένου βρισκόταν μόνο σε έναν ιστότοπο θαυμαστών του Άσαντ, που έχει πλέον κλείσει.
Η Μπακ το αποκήρυξε, καταφεύγοντας στην δικαιολογία πως είχε δημοσιεύσει το άρθρο τον Ιανουάριο, ενώ τα μέτρα καταστολής του Άσαντ, που προκάλεσαν παγκόσμια κατακραυγή, ξεκίνησαν μόλις τον Φεβρουάριο.
Η υπερασπιστική γραμμή της Μπακ ήταν φυσικά αδύναμη, δεδομένου ότι ο Άσαντ κυβερνούσε απολυταρχικά από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2000.
«Πρώτη κυρία της κολάσεως»
Αλλά ο σάλος δεν αφορούσε στην πραγματικότητα την ίδια τη δημοσιογράφο, η οποία αργότερα αποκάλεσε την Άσμα αλ Άσαντ «πρώτη κυρία της κολάσεως», αλλά περισσότερο την συνειδητοποίηση -από όσους μέχρι τότε δεν το είχαν συνειδητοποιήσει- ότι η ανέμελη μακρά δεκαετία του ’90 είχε τελειώσει.
Δεν μπορούσες πλέον να κοιτάζεις τη σύζυγο ενός καταπιεστή, και να επισημαίνεις πόσο λιτά αλλά φινετσάτα ήταν τα αξεσουάρ της: «κανένα ρολόι, κανένα κόσμημα, εκτός από αχάτες Chanel γύρω από το λαιμό της, ούτε καν βέρα».
Πληρωμένα δημοσιεύματα
Η οικογένεια Άσαντ, όπως προέκυψε αργότερα, πλήρωνε την αμερικανική εταιρεία δημοσίων σχέσεων Brown Lloyd James, 5.000 δολάρια μηνιαίως για τη δημοσίευση θετικών δημοσιευμάτων.
Φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ καμία υπόνοια ότι η Vogue είχε πληρωθεί για το κείμενο.
Ο τρελός πλούτος των Άσαντ και το ότι υπήρχε πρόσβαση στο παλάτι, ήταν δέλεαρ ώστε να κάνει ένα περιοδικό να παραβλέψει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να επικεντρωθεί στην αίγλη του ζεύγους Άσαντ.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, περίπου την ίδια εποχή, προσπαθούσε να προωθήσει την εικόνα του ήρωα ταινιών δράσης, κοινοποιώντας φωτογραφίες του, άλλοτε πάνω σε άλογο, άλλοτε γυμνόστηθος, πάνω σε μια Harley, ή με μια τίγρη.
«Αν δεν μοιάζει αυταρχικός, ίσως δεν είναι»…
«Αν ένας αυταρχικός ηγέτης δεν μοιάζει ή δεν συμπεριφέρεται σαν αυταρχικός, αν αντίθετα μοιάζει με -χαριτωμένη- καμηλοπάρδαλη, όπως χαρακτήρισαν κάποιοι που γνώρισαν τον Μπασάρ αλ Άσαντ, λόγω του ύψους του, ή με σόουμαν σε ριάλιτι, ίσως τελικά να μην είναι και τόσο άσχημη η ζωή κάτω από αυτόν», σχολιάζει σκωπτικά ο Guardian.
Η ασυδοσία του Άσαντ αυτή φαίνεται τόσο προφανής τώρα. Αλλά εκείνη την εποχή προκαλούσε σύγχυση.
naftemporiki.gr
