Είναι η μόνη ήπειρος που δεν έχει ματώσει από πόλεμο. Για πάνω από έξι δεκαετίες η ειρήνη διατηρείται από τη Συνθήκη της Ανταρκτικής, που υπεγράφη το 1959 στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και την καθιέρωσε ως αποστρατιωτικοποιημένο καταφύγιο. Αλλά όπως και το στρώμα πάγου της, το σύστημα που διέπει την Ανταρκτική… λιώνει.
Επτά χώρες, μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Αργεντινή, η Αυστραλία και η Νορβηγία, έχουν εδαφικές διεκδικήσεις στην Ανταρκτική.
Οι παραδοσιακές δυνάμεις
Η διάσπαση της ηπείρου αντανακλά τον κόσμο των αρχών του 1900: η Βρετανία, ο ναυτικός ηγεμόνας εκείνης της εποχής και οι πρώην αποικίες της άρπαξαν σχεδόν το 60%. Η Νορβηγία, της οποίας οι εξερευνητές ήταν πρώτοι στον Νότιο Πόλο, πήρε λίγο λιγότερο από 20%.
Αυτά τα μερίδια δεν αντικατοπτρίζουν τη σημερινή γεωπολιτική ισορροπία και απορρίπτονται από άλλες δυνάμεις όπως η Κίνα, η οποία πιστεύει ότι αποσπάστηκε από τον αρχικό αγώνα για την Ανταρκτική. Ούτε αναγνωρίζονται από την Αμερική και τη Ρωσία, οι οποίες και οι δύο επιφυλάσσονται του δικαιώματος να κάνουν μελλοντικές αξιώσεις. Το μόνο πράγμα που αποτρέπει τη σύγκρουση είναι η Συνθήκη, όπως εξηγεί σε ανάλυσή του ο Economist. Όταν τέθηκε σε ισχύ το 1961, πάγωσε όλες τις εδαφικές διεκδικήσεις και απαγόρευσε στις χώρες να κάνουν νέες.
Ωστόσο, αυτό το status quo απειλείται τώρα, καθώς όλες οι μεγάλες δυνάμεις κοιτάζουν πια πιο ένοντα στην Ανταρκτική και στο λιώσιμο των πάγων, που δημιουργεί νέους διαδρόμους για τη ναυσιπλοΐα και το εμπόριο.
Οι νέες από τη Ρωσία έως την Τουρκία
Ένας αυξανόμενος αριθμός δυνάμεων αγωνίζονται να εδραιώσουν ή να επεκτείνουν την παρουσία τους στην ήπειρο. Φέτος η Ρωσία άνοιξε τη δέκατη βάση της και η Κίνα την πέμπτη της, η Ινδία κατασκευάζει μια τρίτη και η Τουρκία σχεδιάζει την πρώτη της.
Το Ιράν δεν έχει υπογράψει τη συνθήκη, αλλά έχει δηλώσει ότι θέλει μια βάση στην Ανταρκτική για να διεκδικήσει τα «δικαιώματα ιδιοκτησίας». Αν ο όψιμος αυτός ενθουσιασμός είχε να κάνει με τη βούληση για εξερεύνηση στο πνεύμα της Συνθήκης, η οποία απαιτούσε ειρηνική επιστημονική έρευνα «προς το συμφέρον όλης της ανθρωπότητας» και την απαγόρευση κάθε στρατιωτικής δραστηριότητας, θα υπήρχαν πολλά για να γιορτάσουμε. Αλλά οι φιλοδοξίες των χωρών είναι πολύ διαφορετικές.
Ένας πρώτος λόγος ανησυχίας, σύμφωνα με τον Economist, είναι ότι ορισμένες χώρες εκμεταλλεύονται ένα κενό που επιτρέπει «στρατιωτικό προσωπικό ή εξοπλισμό για επιστημονική έρευνα» προκειμένου να στρατιωτικοποιήσουν κρυφά τις βάσεις. Το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ ισχυρίστηκε το 2022 ότι η Κίνα ανέπτυξε τεχνολογίες και εγκαταστάσεις διπλής χρήσης στην Ανταρκτική για να βελτιώσει τις δυνατότητες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού.
Ένας δεύτερος λόγος ανησυχίας είναι ότι οι χώρες μπορεί να επιθυμούν να εκμεταλλευτούν τα πιθανά τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου, χαλκού και άλλων ορυκτών της Ανταρκτικής. Η Ρωσία και η Κίνα φαίνεται να τοποθετούνται για μελλοντική εκμετάλλευση χτίζοντας βάσεις σε περιοχές πλούσιες σε πόρους και πραγματοποιώντας γεωλογικές έρευνες.
Οι εναλλακτικές και ο κίνδυνος της αναρχίας
Η συνθήκη απαγορεύει την εξόρυξη με τρόπο που δεν μπορεί εύκολα να τροποποιηθεί πριν από το 2048. Μέχρι εκείνη την ημερομηνία θα μπορούσε να είναι επιθυμητή κάποια εξόρυξη ορυκτών, εάν παρείχε πόρους που απαιτούνται για την πράσινη μετάβαση. Όμως, εκτός κι αν αυτό γίνει στο πλαίσιο ενός εκτελεστού συμφώνου, μια έκρηξη εξόρυξης θα μπορούσε να προκαλέσει οικολογική ζημιά και σύγκρουση καθώς οι χώρες προσπαθούν να επιβάλουν τις αξιώσεις τους.
Η καλύτερη λύση θα ήταν ο εκσυγχρονισμός της συνθήκης έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια νέα παγκόσμια συμφωνία για τη διαχείριση της Ανταρκτικής. Ωστόσο, όλες αυτές οι τροπολογίες απαιτούν ομόφωνη υποστήριξη, την οποία η Ρωσία και η Κίνα δεν θα παρείχαν. Η πρακτική εναλλακτική είναι η Αμερική και οι σύμμαχοί της να συνεχίσουν να προσπαθούν να επιβάλουν την υπάρχουσα συνθήκη, αλλά ταυτόχρονα να συντάξουν και να υπογράψουν ένα βελτιωμένο σύνολο κανόνων για θέματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος και ο τουρισμός. Αν αυτό δεν γίνει, ας ετοιμαστούν… για αναρχία.
