Η δίκη Πελικό δεν συγκλόνισε μόνο τη Γαλλία, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Ντομινίκ Πελικό κατηγορείται ότι νάρκωσε τη σύζυγό του Ζιζέλ και στρατολόγησε άλλους άνδρες στο διαδίκτυο επί εννέα χρόνια για να την κακοποιήσουν σεξουαλικά στο σπίτι τους. Ο Πελικό έχει παραδεχτεί τον βιασμό. Πενήντα άλλοι άνδρες δικάζονται μαζί του.
Η Ζιζέλ Πελικό, το θύμα βιασμού, για πολλούς είναι το επίκεντρο αυτής της φρικιαστικής ιστορίας. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί σε πόλεις και κωμοπόλεις σε όλη τη Γαλλία για να διαδηλώσουν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς αυτήν και κατά της «κουλτούρας του βιασμού» στη Γαλλία. Την περασμένη εβδομάδα, η εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε μια κοινή «επιστολή» τεσσάρων βουλευτών προς τη Ζιζέλ, χαρακτηρίζοντάς την «ηρωική» και ζητώντας κοινοβουλευτική συζήτηση για το πώς η γαλλική νομοθεσία ορίζει τον βιασμό. Το θάρρος της την έχει καταστήσει «φεμινιστικό είδωλο», ανέφεραν οι New York Times.
Για να αλλάξει ο φόβος πλευρά
Η Ζιζέλ Πελικό επέλεξε να αρνηθεί την ανωνυμία που συνήθως παρέχεται σε υποθέσεις βιασμού και παρακολουθεί τις συνεδριάσεις της δίκης στην Αβινιόν, προκειμένου -όπως λέει- να μεταφέρει τη ντροπή και τον εξευτελισμό που συχνά αντιμετωπίζουν τα θύματα σεξουαλικής βίας στους φερόμενους ως δράστες.
Το γεγονός ότι η υπόθεση αυτή εκδικάζεται δημοσίως οφείλεται στην επιμονή της Ζιζέλ. Γιατί πάλεψε τόσο σκληρά για να προβληθούν με αυτόν τον τρόπο δυνητικά τραυματικές αποδείξεις; Η Ζιζέλ Πελικό ήθελε η δίκη να είναι δημόσια για να τραβήξει την προσοχή στη χρήση ναρκωτικών για τη διάπραξη σεξουαλικής κακοποίησης. Ο δικηγόρος της είπε ότι το «κύμα σοκ» αυτής της δημόσιας δίκης και των δημόσιων βίντεο αποδείξεων ήταν απαραίτητο για να δείξει την πραγματική φρίκη του βιασμού.
Το «όχι» που σημαίνει «όχι»
Η δικαστική διαδικασία ανέδειξε τη σύγχυση σχετικά με το τι συνιστά συναίνεση και έθεσε ερωτήματα σχετικά με τα διαδικτυακά chatrooms και την πορνογραφία. Η Gisèle Pelicot είπε στο δικαστήριο ότι δεν μπορούσε να συναινέσει καθώς βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση.
Οι μαρτυρίες στο δικαστήριο ανέδειξαν πώς η κοινωνία γενικά δεν έχει ακόμη αποκτήσει σαφή αντίληψη της συναίνεσης. Η δίκη άνοιξε μια συζήτηση σχετικά με το αν θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητότερα η ενεργός ανάγκη συναίνεσης στο πλαίσιο του νόμου περί βιασμού στη Γαλλία.
Θα μπορούσε η συμπεριφορά της Ζιζέλ Πελικό και η εκτεταμένη κάλυψη της υπόθεσης από τα μέσα ενημέρωσης να σηματοδοτήσουν ένα σημείο καμπής για τις συμπεριφορές στη Γαλλία, και ίσως και αλλού; Πολλοί Γάλλοι συγγραφείς έχουν πει ότι η υπόθεση αυτή σηματοδοτεί το τέλος του στερεότυπου του «τέρατος» βιαστή – ή της αντίληψης ότι οι βιασμοί γίνονται μόνο από αγνώστους. Αντίθετα, έχει αναδείξει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στα ίδια τους τα σπίτια και μέσα στους γάμους ή τις σχέσεις τους. Ορισμένοι από τους κατηγορούμενους άνδρες είχαν αξιοσημείωτες θέσεις εργασίας στην κοινωνία, όπως τοπικός σύμβουλος, νοσηλευτής, διευθυντής φυλακών ή δημοσιογράφος.
Ορισμένα μέσα ενημέρωσης έχουν χαρακτηρίσει τον Dominique Pelicot «το τέρας της Αβινιόν». Αλλά μεταξύ των ανθρώπων που έχουν προσέλθει για να διαδηλώσουν υπέρ της Ζιζέλ ή για να τη χειροκροτήσουν στο δικαστήριο, πολλοί είναι συγκλονισμένοι από το φαινομενικά «φυσιολογικό» προφίλ των κατηγορουμένων ανδρών. Γι’ αυτό το λόγο τα συνθήματα που ακούγονται είναι τα εξής: «Είμαστε όλες Ζιζέλ», «Βιαστή σε βλέπουμε, θύμα σε πιστεύουμε».
Το γεγονός ότι αυτή η δίκη διεξάγεται δημοσίως επέτρεψε σε περισσότερους ανθρώπους να βιώσουν πώς διεξάγεται μια δίκη για βιασμό.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ο φόβος και η ντροπή πρέπει να αλλάξει πλευρά. Είναι η φωνή των θυμάτων βιασμού και κακοποίησης και πρέπει να ακουστεί παντού!
Με πληροφορίες από Guardian
