Ο Κιρ Στάρμερ δεν είναι χαρισματικός. Δεν είναι δεινός ρήτορας. Δεν συγκινεί, δεν προκαλεί πάθη, δεν ξεσηκώνει τα πλήθη. Είναι καλοντυμένος, σοβαρός, μετρημένος και απίστευτα… βαρετός.
Στις καλύτερες στιγμές του είναι «σαν δάσκαλος έτοιμος να εμφανιστεί σε σχολική ντίσκο», σχολιάζει το Politico. Πιο καυστικοί ακόμη οι New York Times τον έχρισαν πρωταγωνιστή στις «50 αποχρώσεις του μπεζ».
Η έμπνευση για τον… Μαρκ Ντάρσι;
Στα βρετανικά ταμπλόιντ διαβάσαμε ακόμη και ότι ο ηγέτης των Εργατικών, που θριάμβευσε στις εκλογές της Πέμπτης και ορκίστηκε πρωθυπουργός, ήταν το πρόσωπο που αποτέλεσε την έμπνευση για έναν από τους βασικούς χαρακτήρες του βιβλίου Bridget Jones, που μεταφέρθηκε με επιτυχία και στη μεγάλη οθόνη. Μιλάμε βεβαίως για τον σοβαρό δικηγόρο Μαρκ Ντάρσι, που κλέβει την καρδιά της πρωταγωνίστριας.
Δεν είναι απίθανο: Τόσο ο Ντάρσι (τον οποίο ενσάρκωσε ο Κόλιν Φερθ) όσο και ο Στάρμερ είναι δικηγόροι ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Στάρμερ έζησε στην Οξφόρντη και στο Λιντς, όπου και η Χέλεν Φίλντινγκ, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου. Η μεγάλη δικαστική διαμάχη του Starmer με τα McDonald’s έγινε πρωτοσέλιδο στα τέλη της δεκαετίας του 1990, περίπου την εποχή που η Φίλντινγκ γραψε το πρώτο μυθιστόρημα της Bridget Jones. Ο Στάρμερ έχει σχολιάσει πως είναι «πολύ κολακευτικό», αν ισχύει.
Όχι άλλη… τρέλα
Είναι τελικά το βαρετό τόσο γοητευτικό; Αν έχεις ζήσει 8 χρόνια χάους και πανδαιμόνιου, μάλλον είναι.
Από το πανδαιμόνιο των Τόρις
Από το Brexit και μετά η Βρετανία ζει ένα διαρκές χάος. Από την παραίτηση του Ντέιβιντ Κάμερον και την Τερέζα Μέι που επί 3 χρόνια διαπραγματευόταν μία συμφωνία με την Ε.Ε. που απέτυχε να λάβει την έγκριση της Βουλής, στον Μπόρις Τζόνσον και το partygate και από την πρωθυπουργία – παρωδία της Λιζ Τρας στον πιο σοβαρό, αλλά μάλλον «λίγο» Ρίσι Σούνακ.
O Στάρμερ τίμησε τον τελευταίο, λέγοντας: Θέλω να ευχαριστήσω τον απερχόμενο πρωθυπουργό, Ρίσι Σούνακ. Το επίτευγμά του ως πρώτου Βρετανο- Ασιάτη πρωθυπουργού της χώρας μας, και η έξτρα προσπάθεια που αυτό θα απαίτησε, δεν θα πρέπει να υποτιμάται από κανέναν».
Δεν ήταν άλλωστε τόσο ότι οι Βρετανοί δεν ήθελαν τον Σούνακ. Δεν άντεχαν άλλο Τόρις, ένα κόμμα που σε 14 χρόνια εξουσίας άλλαξε 5 ηγέτες και πρωθυπουργούς, εν μέσω κρίσεων, σκανδάλων και διαρκών αναταράξεων. Δεν άντεχαν άλλη… τρέλα.
Στη μάχη Μπάιντεν – Τραμπ
Ήταν ακριβώς το αίσθημα αυτό που οδήγησε στην εκλογή του Τζο Μπάιντεν το 2020. Οι Αμερικανοί δεν συνειδητοποίησαν ξαφνικά σήμερα ότι ο Μπάιντεν είναι ηλικιωμένος. Το ήξεραν και πριν από 4 χρόνια. Αλλά είχαν ζήσει 4 χρόνια… τρέλας υπό τον Ντόναλντ Τραμπ. Σήμερα έχοντας ζήσει και την εκδοχή του βαρετού, ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην πρώτη επιλογή. Και αυτό ας το κρατάει στο πίσω μέρος του μυαλού του και ο Στάρμερ. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό που θέλει να βλέπει το όποιο εκλογικό σώμα είναι η αποτελεσματικότητα.
