Δεν είναι η πρώτη φορά που οι απειλές για την ασφάλεια, ωθούν την ΕΕ να εντάξει με ταχείες διαδικασίες νέα μέλη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται τώρα καθώς η μόνιμη απειλή της Ρωσίας, έχει δρομολογήσει μια νέα διαδικασία διεύρυνσης, πιο φιλόδοξη και πολύπλοκη από οποιαδήποτε άλλη που έχει πραγματοποιήσει ποτέ.
Η Ουκρανία είναι η πιο εξέχουσα από τις νέες υποψήφιες χώρες, αν και ο κατάλογος περιλαμβάνει τη Μολδαβία, τη Γεωργία και μεγάλο μέρος των δυτικών Βαλκανίων.
Ωστόσο, η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με μία διελκυστινδα. Η θωράκιση της ασφάλειας, απαιτεί ταχύτητα. Η οικονομική σύγκλιση και η διασφάλιση της δημοκρατίας απαιτούν χρόνο.
Παρόλο που η τακτική στον παρελθόν βοήθησε να κρατηθούν οι οικονομίες των προς ένταξη χωρών όρθιες μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών, λαϊκιστικές αντιευρωπαικές πολιτικές δυνάμεις πολιτικοποίησαν τις αρνητικές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες της ολοκλήρωσης.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Τσεχίας. Αν ρωτήσετε τους Τσέχους πολίτες γιατί η χώρα τους ευημερεί, θα υποδείξουν τη δική τους σκληρή δουλειά και αποφασιστικότητα- αν τους ρωτήσετε τι τους κρατάει πίσω, θα υποδείξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι εδώ έρχεται η περίπτωση της Ουκρανίας.
Γόνιμο έδαφος για αυταρχικό λαΐκισμό
Η στρατηγική ολοκλήρωσης της ΕΕ επικεντρώνεται στην οικοδόμηση της ικανότητας μιας χώρας να λειτουργεί σύμφωνα με τους οικονομικούς κανόνες της ΕΕ, αλλά παραβλέπει σε μεγάλο βαθμό τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ζήσει κανείς με αυτούς τους κανόνες. Αρκετοί από τους κανόνες της ΕΕ ενδέχεται να βελτιώσουν τη λειτουργία της ουκρανικής οικονομίας.
Ωστόσο, χωρίς δημόσια παρέμβαση για την υποστήριξη των εργαζομένων και των επιχειρήσεων κατά τη μεταβατική περίοδο, ολόκληροι τομείς και γεωγραφικές περιοχές ενδέχεται να περιθωριοποιηθούν ή να αποκλειστούν εντελώς από την αγορά. Αυτός ο αποκλεισμός δημιουργεί γόνιμο έδαφος για οικονομικό εθνικισμό, αυταρχικό λαϊκισμό και ευρωσκεπτικισμό.
«Σφήνες» αποσταθεροποίησης από την Ρωσία
Και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι η μεγαλύτερη πηγή ανησυχίας .
Από τη δημιουργία της ανεξάρτητης Ουκρανίας το 1991, οποιαδήποτε ένδειξη αδυναμίας στην ουκρανική διακυβέρνηση ή ανάπτυξη έχει χρησιμοποιηθεί από τη Μόσχα για να αποσταθεροποιήσει τη χώρα. Εάν η Ουκρανία αναδειχθεί σε ασταθή δημοκρατία με ασταθή οικονομία, θα ήταν ήττα για την Ευρώπη αλλά και απειλή για την ασφάλειά της γενικότερα στην περιοχή.
Αν η ΕΕ δεν θέλει να δει την άνοδο των αντιφιλελεύθερων δημαγωγών στην Ουκρανία, θα πρέπει να βρει τρόπους να συνδράμει στη δημιουργία ευρείας βάσης εγχώριων συνασπισμών υπέρ των προσαρμογών που είναι απαραίτητες για την ένταξή της και των δημοκρατικών θεσμών που θα θεσπιστούν μόλις η Ουκρανία γίνει κράτος μέλος.
Αν δεν γίνει αυτό, και καθώς είναι γνωστό, το σχέδιο της Ρωσίας να υποστηρίζει ακροδεξιά εξτρεμιστικά κόμματα σε ολόκληρη την ΕΕ, η Μόσχα θα αδράξει την ευκαιρία προωθήσει εκείνες τις ομάδες που χάνουν από τη διαδικασία προσαρμογής για να αποσταθεροποιήσουν την Ουκρανία, αναφερει στο σχετικό του δημοσίευμα το Foreign Affairs.
Κεφάλαια για όλους
Η δαπάνη κεφαλαίων για την μεταπολεμική ανοικοδόμηση, με τρόπο που να εξασφαλίζει ευρεία κατανομή τους στις κοινωνικές ομάδες, θα ήταν η καλύτερη επένδυση που θα μπορούσε να κάνει η ΕΕ για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Μια γρήγορη διεύρυνση υπέρ της ασφάλειας, και ένας πιο αργός ρυθμός προσαρμογής για να διασφαλιστεί η δημιουργία συνασπισμών ευρείας βάσης υπέρ της δημοκρατίας πρέπει με κάποιον τρόπο να συμβαδίσουν.
Οι στρατηγικές αποτροπής της Ρωσίας, όπως με την αποστολή όπλων στο Κίεβο, από μόνες τους μπορεί να είναι άχρηστες εάν δεν συνδυαστούν με ισχυρές εσωτερικές συμμαχίες στα νέα κράτη μέλη που υποστηρίζουν τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς της ΕΕ.
Πάτημα στην Ρωσία για τον επόμενο γύρο πολέμου
Η εναλλακτική είναι να κινδυνεύσει η ειρήνη περαιτέρω και να χαθούν χρόνια προσπαθειών στην Ουκρανία και αλλού, που στο τέλος, απλώς θα δώσουν στη Μόσχα χρόνο να προετοιμαστεί για τον επόμενο γύρο πολέμου.
naftemporiki.gr
