Υπάρχουν ιστορίες που διαμορφώνουν τη φαντασία. Όταν μιλάμε για ζυμαρικά, σκεφτόμαστε κατευθείαν την Ιταλία. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πάντως ότι τα ζυμαρικά τα έφερε στην Ευρώπη από την Κίνα ο Μάρκο Πόλο, που ταξίδεψε σε όλη την Ασία τον 13ο αιώνα.
Αυτός ο θρύλος στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε από μια διαφήμιση της δεκαετίας του 1920 ,όπου ο «Μάρκο Πόλο» εμφανιζόταν να μιλάει για τα ζυμαρικά.
Το 2002, μια ανακάλυψη άλλαξε τις γνώσεις μας για τα ζυμαρικά. Οι επιστήμονες βρήκαν σε ανασκαφές στην Κίνα ένα πιάτο με ζυμαρικά που χρονολογείται περισσότερα από 4.000 χρόνια.
Τα ζυμαρικά αυτά είχαν μήκος 50 εκατοστά και έμοιαζαν πολύ με τα μακαρόνια που ξέρουμε σήμερα. Μόνο που φτιάχνονταν με κεχρί και όχι με σιτάρι.
Η εφεύρεση των ζυμαρικών στην πραγματικότητα δεν εντοπίζεται μόνο σε ένα μέρος του πλανήτη. Αρκετοί πολιτισμοί είχαν αναπτύξει, σε όλη τη Γη και σε διαφορετικούς χρόνους, τη δική τους παραγωγή ζυμαρικών, όλα διαφορετικά μεταξύ τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Άραβες έτρωγαν ζυμαρικά πολύ πριν το ταξίδι του Μάρκο Πόλο στην Κίνα.
Το αρχαίο Λάγανον
Η πιο διαδεδομένη μορφή ζυμαρικών ήταν αναμφίβολα το λάγανον, ένα κομμάτι ζύμης κομμένο σε λωρίδες. Επρόκειτο για κομμάτια από ζύμη σιταριού τοποθετημένα σε ένα πιάτο σε πολλές στρώσεις, ανάμεσα στα οποία απλώνονταν μια γέμιση κρέατος ή ψαριού.
Μια συνταγή ζυμαρικών που χρονολογείται από το 1.700 π.Χ. βρέθηκε ακόμη και σε μια βαβυλωνιακή μαγειρική πραγματεία.
Δεν είναι περίεργο: στη Μεσοποταμία ξεκίνησε η καλλιέργεια του σιταριού γύρω στο 8.000 π.Χ. Στη συνέχεια καταναλώνονταν ιδιαίτερα ένα είδος ζυμαρικών, το ρισνάτου (ριζότο), φτιαγμένο με αλεύρι σίτου και νερό, τριμμένο ή θρυμματισμένο σε βραστό υγρό. Ένα είδος ζυμαρικού που βρίσκουμε ακόμα και σήμερα στην Ιταλία, με την pasta grattugiata, αλλά και στην Αλσατία ή τη Γερμανία, με τα spatzle (αραχνούλες).
Ένα σημαντικό βήμα για τα ζυμαρικά έγινε σε μια άλλη ήπειρο, δείχνοντας ξεκάθαρα τη διεθνή πτυχή αυτού του προϊόντος, την Αφρική.
Πριν, τα ζυμαρικά τρώγονταν συχνά φρέσκα. Χαρακτηριστικό που δεν έκανε τη διατήρησή τους εύκολη, ιδιαίτερα για νομαδικούς πληθυσμούς στην Αραβική χερσόνησο και τη Βόρεια Αφρική. Μη έχοντας αρκετό νερό, οι νομάδες αυτοί αναγκάστηκαν να εφεύρουν μια διαδικασία συντήρησης: την αποξήρανση των ζυμαρικών.
Με την εισαγωγή της δημιουργίας των ζυμαρικών με τη μορφή μικρών σωλήνων (όπως τα μακαρόνια), το στέγνωμα τους ήταν πολύ πιο γρήγορο και αποτελεσματικό. Μια επαναστατική τεχνική που σύντομα εξήχθη στην Ιταλία, όπου η τεχνική της ξήρανσης των ζυμαρικών εμφανίστηκε μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα, κατά την αραβική κυριαρχία στο Εμιράτο της Σικελίας από το 831 έως το 1091. Στους Άραβες άλλωστε ανήκει η προέλευση της λέξης σπαγγέτι, που σημαίνει «κλωστή» ή «χορδή». Λοιπόν, μήπως τα ζυμαρικά δεν έχουν τελικά πατρίδα την Ιταλία;
