Η Μαρί γνωρίζει ότι δεν είναι η μόνη. Από τη δεκαετία του 1960, περισσότερα από 2.200 παιδιά από όλο τον κόσμο φαίνεται να έχουν περιγράψει αναμνήσεις από μια προηγούμενη ζωή. Και έχουν καταγραφεί σε βάση δεδομένων που διατηρεί το Τμήμα Αντιληπτικών Μελετών του Τμήματος Ψυχιατρικής και Νευροσυμπεριφορικών Επιστημών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια.
Ιστορία πρώτη
Στην αρχή, φαινόταν ότι η Νίνα ήταν απλώς μια φανταστική φίλη…
Η δίχρονη Αΐγια είχε εφεύρει πολλούς φανταστικούς χαρακτήρες, αλλά οι γονείς της – ο Ρος, μουσικός, και η Μαρί, ψυχολόγος – παρατήρησαν αμέσως ότι η Νίνα ήταν διαφορετική. (Η οικογένεια μίλησε στην Washington Post με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιούνται μόνο τα μεσαία της ονόματα λόγω της ευαισθησίας του θέματος).
Από τη στιγμή που η Αΐγια έμαθε να μιλάει αναφέρθηκε στη Νίνα, και οι περιγραφές της είχαν μια σταθερή δομή. Το κοριτσάκι είπε στους γονείς της ότι η Νίνα έπαιζε πιάνο, της άρεσε ο χορός και προτιμούσε το ροζ χρώμα (που στην Αΐγια δεν άρεσε).
Όταν μίλησε ως Νίνα σε πρώτο πρόσωπο, η συμπεριφορά της άλλαξε: Η φωνή της ήταν πιο γλυκιά και η συμπεριφορά της πιο ευγενική και διακριτική απ’ ό,τι συνήθιζε το ατίθασο κορίτσι.
Η Αΐγια τους έλεγε μερικές φορές ότι η Νίνα φοβόταν μήπως έρθουν οι κακοί να την πάρουν ή ότι δεν είχε αρκετό φαγητό για να φάει.
Μια μέρα, ενώ η Μαρί χρησιμοποιούσε το πολυμίξερ η Αΐγια αντέδρασε με τρόμο: «Πάρτε το τανκ από εδώ!» ούρλιαξε. Η Μαρί δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήξερε η κόρη της τη λέξη «τανκ».
Όλα έμοιαζαν περισσότερο περίεργα παρά ανησυχητικά — μέχρι ένα απόγευμα στις αρχές της άνοιξης του 2021, όταν η Μαρί άρχισε να πιστεύει ότι υπήρχε κάτι περισσότερο στη Νίνα. Εκείνη την ημέρα, θυμάται η Μαρί, έπαιζε με την κόρη της.
Η Αΐγια γύρισε ξαφνικά στη μητέρα της και είπε: «Η Νίνα έχει αριθμούς στο χέρι της και τη στεναχωρούν».
«Τι είπες;» ρώτησε την κόρη της, προσπαθώντας η φωνή της να παραμείνει ήρεμη.
.
«Η Νίνα έχει αριθμούς στο μπράτσο της και τη στεναχωρούν», είπε ξανά η Αΐγια, δείχνοντας το εσωτερικό του αντιβραχίου της. Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Η Νίνα νοσταλγεί την οικογένειά της. Η Νίνα απομακρύνθηκε από την οικογένειά της».
Δεν ήταν μόνο οι λέξεις που προκάλεσαν ένα σοκ αδρεναλίνης στο σώμα της Μαρί, ή ο τρόπος που τις είπε το παιδί της – ξεκάθαρα και σίγουρα, με το γράμμα «ρ» να προφέρεται σωστά, κάτι που η Αϊγια συνήθως δεν κατάφερνε – αλλά υπήρχε και κάτι στην έκφραση της μικρής εκείνη τη στιγμή.
Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, η Μαρί προσπαθεί να το εξηγήσει. Τι ξέρει; ότι το κοριτσάκι δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτα για το Ολοκαύτωμα και δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τη σημασία των αριθμών στο αντιβράχιο.
Η Μαρί ξέρει πώς μπορεί να ακούγεται αυτή η ιστορία και είναι πολύ προσεκτική στο να τη μοιραστεί.
Ιστορία δεύτερη
«Νομίζω ότι ήμουν κάποιος άλλος»…
Στην Οκλαχόμα το 2009, ο 5χρονος Ράιαν Χάμονς ξαγρυπνούσε τη νύχτα και παρακαλούσε: «Μπορώ να πάω σπίτι; Μπορώ να δω τη μαμά μου;» ή «Τι συνέβη στα παιδιά μου;». Μερικές φορές, σκαρφάλωνε με δάκρυα στο κρεβάτι της μητέρας του. Ήταν ξαπλωμένος δίπλα της ένα βράδυ, θυμάται η Σίντι Χάμονς, όταν της είπε ότι ήθελε να της πει κάτι. «Νομίζω ότι ήμουν κάποιος άλλος», ψιθύρισε.
Ο Ράιαν περιέγραφε πράγματα που η μητέρα του δεν μπορούσε να καταλάβει: ότι θυμόταν να ζει στο Χόλιγουντ σε ένα μεγάλο λευκό σπίτι με πισίνα.
Ότι κάποτε είχε τρεις γιους και μια μικρότερη αδελφή. Ότι οδηγούσε ένα πράσινο αυτοκίνητο και η γυναίκα του ένα μαύρο.
«Ένιωθα σαν να ζούσα με κάποιον που είχε Αλτσχάιμερ, ανακατεμένο με πένθος», λέει η Σίντι. Αλλά αυτός ο κάποιος ήταν το μικρό της παιδί και το μόνο που ήθελε ήταν να νιώθει ασφαλές και ευτυχισμένο.
Λίγο καιρό μετά, ο Ράιαν είδε έναν άντρα που αναγνώρισε σε ένα από τα βιβλία της βιβλιοθήκης του, μια περιφερειακή φιγούρα σε μια φωτογραφία έξι ανδρών: «Αυτός είμαι!» είπε στη μητέρα του.
Η Σίντι άρχισε να φέρνει στο σπίτι βιβλία για το Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1940, ώστε ο Ράιαν να ξεφυλλίζει τις σελίδες τους.
Λίγο καιρό μετά, ο Ράιαν είδε έναν άνδρα που αναγνώρισε σε ένα από τα βιβλία , μια δευτερεύουσα φιγούρα σε μια φωτογραφία έξι ανδρών: «Αυτός είμαι εγώ!» είπε στη μητέρα του.
Μετά από έρευνα, αναγνωρίστηκε ο άνδρας ως ο Μάρτι Μάρτιν, ατζέντης ταλέντων που πέθανε το 1964.
Η Σίντι και ο Ράιαν, ταξίδεψαν στην Καλιφόρνια για να συναντήσουν την κόρη του Μάρτιν, Μαρίσα Μάρτιν Ροζενμπλατ, η οποία ήταν 8 ετών όταν πέθανε ο πατέρας της. Ήταν δύσπιστη – αλλά τελικά επιβεβαίωσε πολλές από τις αναφορές του Ράιαν συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν σωστές. Δεν ήξερε ότι ο πατέρας της είχε οδηγήσει ένα πράσινο αυτοκίνητο ή ότι είχε μια μικρότερη αδερφή, αλλά αποδείχθηκε ότι και οι δύο ισχυρισμοί ήταν ακριβείς.
Το πιστοποιητικό θανάτου του Μάρτι Μάρτιν ανέφερε ότι πέθανε στα 59 του, αλλά ο Ράιαν επέμεινε ότι είχε πεθάνει στα 61 του. Μία αναζήτησ στα τοπικά αρχεία απογραφής το επιβεβαίωσαν.
Οι επιστήμονες
Ως διευθυντής του Τμήματος Αντιληπτικής Μελέτης (DOPS) στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια τα τελευταία 10 χρόνια, ο Τάκερ έχει συνεργαστεί άμεσα με περίπου 150 οικογένειες, καταγράφοντας λεπτομερώς τις περιγραφές των παιδιών για τις αναμνήσεις τους από την προηγούμενη ζωή.
Ο Τάκερ κληρονόμησε το έργο αυτό από τον Ίαν Στίβενσον, πρώην πρόεδρο του τμήματος ψυχιατρικής του U-Va. και ιδρυτή του τμήματος που θα εξελισσόταν τελικά σε DOPS. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1960, ο Στίβενσον ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο καταγράφοντας περιπτώσεις μετενσάρκωσης, δημοσιεύοντας ακαδημαϊκές εργασίες και μια σειρά βιβλίων σχετικά με τα ευρήματά του πριν από το θάνατό του το 2007. Η φήμη του Στίβενσον -ακόμη και μεταξύ των σκεπτικιστών του θέματος- ήταν αυτή ενός σοβαρού και σχολαστικού επιστήμονα, κάποιου που εξέταζε ανοιχτά τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία των περιπτώσεων που κατέγραφε.
Δεν θα μπορούσε ωστόσο να μην δεχτεί επικρίσεις από την επιστημονική κοινότητα: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η συνείδηση παράγεται από τον εγκέφαλο και επομένως δεν μπορεί να επιβιώσει μετά τον θάνατό του, άλλοι υπέθεσαν ότι τα παιδιά που μελέτησε θα μπορούσαν να αφηγούνται “ ψευδείς αναμνήσεις”, έχοντας ωθηθεί ακούσια προς μια συγκεκριμένη αφήγηση από τους γονείς τους.
Ο Τάκερ συμφωνεί με την επιθυμία του Στίβενσον να ασχοληθούν αυτοί οι επικριτές με τα στοιχεία των αναφορών περιπτώσεων και να αποστιγματιστεί το έργο της DOPS
Τα σταθερά «μοτίβα»
Από την μέχρι τώρα μελέτη τους, Τάκερ και Στίβενσον,λένε ότι έχουν αναδειχθεί ορισμένα σταθερά μοτίβα:
Οι πιο έντονες και αληθοφανείς περιπτώσεις, τείνουν να συμβαίνουν σε παιδιά ηλικίας 2 έως 6 ετών.
Μπορεί ξαφνικά να περιγράφουν μέρη στα οποία δεν έχουν πάει ποτέ, ανθρώπους που δεν έχουν συναντήσει ποτέ, μερικές φορές χρησιμοποιώντας λέξεις ή φράσεις που φαίνονται πέρα από το λεξιλόγιό τους.
Περιστασιακά αναφέρονται εφιάλτες ή διαταραχές του ύπνου. Πολλά από αυτά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ομιλητικά και αρχίζουν να μιλούν νωρίτερα από τους συνομηλίκους τους.
Επιμύθιο
Οι περιγραφές των παιδιών για αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές κατά κύριο λόγο εξαφανίζονται εντελώς μέχρι το παιδί να γίνει 7 ή 8 ετών.
Η Αϊγια αρχίζει να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο και, όπως είχε προβλέψει ο Τάκερ, η παρουσία της Νίνας αρχίζει να υποχωρεί. Το κοριτσάκι είναι ενθουσιασμένο με το νέο της σχολείο και τους φίλους που κάνει εκεί.
Πριν από λίγους μήνες, λένε οι γονείς της, η Αΐγια μιλούσε ως Νίνα, ή για τη Νίνα, σχεδόν κάθε μέρα- τώρα, μπορεί να περάσουν αρκετές μέρες χωρίς καμία αναφορά σε αυτήν. Μέχρι στιγμής, η Νίνα δεν έχει αναφερθεί ποτέ στο σχολείο, τουλάχιστον όχι απ’ όσο γνωρίζουν. Η Aija έκλεισε τα 5 τον Δεκέμβριο
Ο Ράιαν είναι τώρα φοιτητής στο κολέγιο. Δεν θυμάται πια να είναι ο Μάρτι Μάρτιν, αλλά ούτε πρόκειται για μια ιστορία που μοιράζεται με άλλους.
Δεν είναι ακόμα σίγουρος πώς να χαρακτηρίσει αυτό που βίωσε: «Είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε», λέει, «αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η μετενσάρκωση είναι πραγματική». Λέει ότι είναι σε ειρήνη με το άγνωστο, επικεντρωμένος στο μέλλον του.
Αλλά ξέρει ότι η μητέρα του εξακολουθεί να ψάχνει για απαντήσεις για το τι έζησαν.
naftemporiki.gr
