Τις αυξημένες ανάγκες του Ισραήλ για εργάτες γης, μετά την απαγόρευση εισόδου στους Παλαιστινίους, καταγράφει σε εκτενές ρεπορτάζ το Foreign Policy. Όπως αναφέρει, τα χέρια των Παλαιστινίων έχουν αντικατασταθεί εν πολλοίς από Ινδούς και άλλους Ασιάτες εργάτες γης, που φτάνουν στη χώρα με υψηλές προσδοκίες, οι οποίες τελικά διαψεύδονται.
Το FP περιγράφει την περίπτωση του Μαχές Οντεντάρα, ο οποίος τον περασμένο Δεκέμβριο υπέγραψε συμβόλαιο για να ζήσει και να εργαστεί για 5 χρόνια σε μία ξένη χώρα, χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι του, η οποία δοκιμάζεται από τον πόλεμο. Ο 30χρονος αγρότης από την επαρχία Πορμπαντάρ, λέει ότι γνώριζε για τους κινδύνους της εργασίας σε ισραηλινό αγρόκτημα. Αλλά η σύμβαση που υπέγραψε του υποσχόταν σταθερό 8ωρο, σημαντικά εργασιακά δικαιώματα που προβλέπει η ισραηλινή νομοθεσία και μισθό 5.571 σέκελ (περίπου 1.500 ευρώ), ο οποίος ήταν βεβαίως κατά πολύ υψηλότερος από τα χρήματα, που έβγαζε στην Ινδία.
Ο ισραηλινός αγροτικός τομέας έχει απόλυτη ανάγκη από εργάτες γης όπως ο Οντεντάρα. Μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, στις 7 Οκτωβρίου, η ισραηλινή κυβέρνηση απαγόρευσε την είσοδο στη χώρα σε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους εργάτες, ένα κρίσιμο συστατικό του αγροτικού εργατικού δυναμικού του Ισραήλ. Στις αρχές του χειμώνα, οι φάρμες αντιμετώπιζαν «κρίση ανθρώπινου δυναμικού». Χωρίς κανένα σημάδι αλλαγής της κυβερνητικής πολιτικής, οι αγρότες στράφηκαν έκτοτε στην εισαγωγή χιλιάδων ξένων εργατών από χώρες όπως η Ινδία, το Μαλάουι και η Σρι Λάνκα για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
12ωρο, χωρίς…μισθό
Στην αρχή, οι προσδοκίες του Οντεντάρα ήταν υψηλές. Με τον νέο μισθό του, θα μπορούσε να στέλνει στο σπίτι εκατοντάδες δολάρια κάθε μήνα για να στηρίξει τους γονείς του. Τα χρήματα θα μπορούσαν επίσης να διατεθούν για την αγορά εξοπλισμού για την οικογενειακή φάρμα. Μια μέρα, ήλπιζε ο Οντεντάρα, θα μπορούσε ακόμη και να αγοράσει ένα σπίτι για τον εαυτό του στο Πορμπαντάρ. Αλλά αμέσως μετά την άφιξή του στο Ισραήλ, όπως καταγγέλει, συνειδητοποίησε ότι οι εργοδότες του δεν είχαν καμία πρόθεση να τιμήσουν τη σύμβασή του. Στο Αχιτούβ, μια αγροτική κοινότητα στο βόρειο Ισραήλ, δούλευε με βάρδιες 11 έως 12 ωρών μαζεύοντας προϊόντα. Αναγκάστηκε να εργάζεται τα Σαββατοκύριακα και του είπαν ότι θα αμειβόταν πολύ κάτω από το νόμιμο κατώτατο ωρομίσθιο. Στη συνέχεια, στο τέλος του μήνα, δεν πληρώθηκε καθόλου – το αφεντικό του Οντεντάρα τον ενημέρωσε ότι οι μισθοί του είχαν σταλεί, ανεξήγητα, στο γραφείο εργασίας του.
Να σημειωθεί πως όταν ζητήθηκε σχόλιο από το FP, ο πρώην εργοδότης του Οντεντάρα αρνήθηκε ότι ο 30χρονος Ινδός είχε δουλέψει ποτέ γι ‘αυτόν· ωστόσο, ένας άλλος μετανάστης εργαζόμενος που ανέφερε ότι εργαζόταν στον ίδιο εργοδότη επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς του σχετικά με τις συνθήκες εργασίας και τους χαμένους μισθούς. Η ισραηλινή υπηρεσία απασχόλησης δεν απάντησε σε αίτημα για σχόλιο.
«Είμαστε αβοήθητοι»
Η στέγαση ήταν επίσης τεράστιο πρόβλημα. Ο Οντεντάρα κοιμόταν σε ένα αυτοσχέδιο δωμάτιο χτισμένο από ξύλινες σανίδες και υαλοπίνακες από λαμαρίνα. Το μπάνιο του ήταν μια τουαλέτα σε μια υπαίθρια καλύβα με χώμα και το ντους δεν είχε ζεστό νερό. Μέσα λίγους μήνες έχασε σχεδόν 25 κιλά.
Τώρα δηλώνει πως «μετανιώνει πραγματικά» που ήρθε στο Ισραήλ. Ο αδελφός του, Μπάρατ, είχε ήδη εργαστεί στο Ισραήλ ως φροντιστής για τέσσερα χρόνια και τελικά κατάφερε να του βρει δουλειά στο ένα αγρόκτημα με πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σύμφωνα με τον Μπάρατ, η κακοποίηση και οι παράνομες εργασιακές πρακτικές είναι ευρέως διαδεδομένες. «Έχω μιλήσει με πολλούς εργάτες γης που ήρθαν. Και όλοι έχουν το ίδιο πρόβλημα», δήλωσε στο FP. «Πρέπει να αγωνιστούν για τον μισθό τους, για τα δικαιώματά τους, για τις βασικές τους απαιτήσεις. Κανείς δεν τους βοηθάει. Είμαστε αβοήθητοι».
Αναπόσπαστο κομμάτι οι Παλαιστίνιοι
Ο αγροτικός τομέας είναι θεμελιώδης για την εθνική ταυτότητα του Ισραήλ, ωστόσο βασίζεται σε μη ισραηλινή εργασία για δεκαετίες. Το 1967, αφού το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, η κυβέρνηση αποφάσισε να ενσωματώσει τους κατοίκους των περιοχών στην ισραηλινή οικονομία. Από τότε, «οι Παλαιστίνιοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ισραηλινού εργατικού δυναμικού», είπε η Αντριάνα Κεμπ, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ που μελετά την ισραηλινή εργασία. «Δεν θα μπορούσατε να μιλήσετε για ολόκληρους τομείς όπως η γεωργία ή οι κατασκευές χωρίς να μιλήσετε για αυτόν τον μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων».
