Την σνομπάρουμε. Τις βρίσκουμε -συχνά παραπεταμένες και βρώμικες- παντού. Έξω απο «λαϊκά» μαγαζιά φαγητού, στα καφενεία, σε εκδηλώσεις ανοιχτών χώρων, στις παραλίες, στους κήπους. Και…είναι -μάλλον- άσχημες.
Κι όμως, έξι ειδικοί, που επί τρεις ώρες συζητούσαν, μετά από «πρόσκληση» των New York Times, για να καταρτίσουν έναν κατάλογο με τις καρέκλες, τους καναπέδες και τα τραπέζια -καθώς και μερικά, λιγότερο χρήσιμα οικιακά αντικείμενα- με την μεγαλύτερη επιρροή των τελευταίων 100 ετών, την κατέταξαν στην 25άδα.
Ο λόγος; Για την ταπεινή λευκή πλαστική καρέκλα, αγνώστου πατρότητας.
Ως γνωστόν, η ιστορία του ντιζάιν είναι γεμάτη από σύμβολα – πολλά από αυτά εξακολουθούν να παράγονται ως ” εγκεκριμένα” αντίγραφα- τα οποία κοστίζουν χιλιάδες δολάρια. Οι υπόλοιποι περισσότεροι βέβαια αρκούνται σε απομιμήσεις της μαζικής παραγωγής.
Η καρέκλα monobloc – χαρακτηριστικά «άσχημη»- είναι το αντίδοτο σε αυτή τη σχεδιαστική ειδωλολατρία: ένα ενιαίο κομμάτι από λευκό πλαστικό, διαχρονικά άτρωτο σε πωλήσεις,
Με άγνωστη ιστορία, η απομίμηση της και κοστίζει πολύ λίγο για να παραχθεί.
Monobloc: Το Άγιο Δισκοπότηρο του design με πλαστικό
Η κατασκευή μιας καρέκλας, από ένα μόνο κομμάτι υλικού είναι κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο του σχεδιασμού, το οποίο έγινε εφικτό γύρω στα μέσα του αιώνα με την πρόοδο στην τεχνολογία των πλαστικών.
Οι πρώτες -άλλες καρέκλες μαζικής παραγωγής – ήταν όλες υπερβολικά στιλιζαρισμένες ή Space Age-y ,ώστε να μην καταφέρουν να γίνουν ευρέως διαδεδομένες.
Η Fauteuil 300 του Γάλλου μηχανικού Henry Massonnet, από το 1972, συχνά πιστώνεται ως η πλησιέστερη εκδοχή αυτού που σήμερα αποκαλούμε monobloc καρέκλα, αν και είναι, πιο εκλεπτυσμένη από την καθιερωμένη έκδοση.
Θρίαμβος του δημοκρατικού design
Ανάλογα με το πού κατατάσσεστε οικονομικά, οι συγκεκριμένες λευκές πλαστικές καρέκλες μπορεί να θεωρηθούν ένας θρίαμβος του δημοκρατικού design.
Όπως και να ‘χει, συχνά γίνεται λόγος για το πιο διαδεδομένο έπιπλο στον κόσμο. Εμφανίζεται τόσο σε ψησταριές όσο και σε μπαρ στην άκρη των πεζοδρομίων.
Με μηδενικά διακοσμητικά στοιχεία, εκτός από τα φουσκωμένα πόδια και την πλάτη που μοιάζει με κοχύλι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όμορφη, αν και είναι οικεία.
Σε κάθε περίπτωση, τα αντικείμενα που επιλέχτηκαν, αντιπροσώπευαν κάτι περισσότερο από άνεση ή χρησιμότητα- κάθε καινοτομία είναι, με τον τρόπο της, ένα ιστορικό προϊόν – μια απάντηση στην ευημερία ή την αναταραχή μέσα στην οποία γεννήθηκε.
Η κριτική επιτροπή
Η κριτική επιτροπή που επέλεξε τα 25 αντικείμενα, απαρτιζόταν από τους αρχιτέκτονες και σχεδιαστές εσωτερικών χώρων Rafael de Cárdenas και Daniel Romualdez, την ανώτερη επιμελήτρια αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, Paola Antonelli, την ηθοποιό και μανιώδη συλλέκτρια επίπλων Julianne Moore, την καλλιτέχνης και γλύπτρια Katie Stout και τον διευθυντή σχεδιασμού και εσωτερικών χώρων του T- magazine Tom Delavan
naftemporiki.gr
