Οι Βρετανοί πάντα είχαν εμμονή με τη φυσική κατάσταση και το σώμα των βασιλιάδων τους, λέει ο Economist. Για τον Σαίξπηρ, ήταν το κεφάλι του βασιλιά – το θανάσιμο μέτωπο κάτω από το κοίλο στέμμα – που γοήτευε. Αργότερα ήταν το χέρι του βασιλιά – ο Κάρολος Β’ πιστευόταν ότι μπορούσε να θεραπεύσει ασθένειες μόνο με το άγγιγμα. Τώρα η εθνική προσοχή έχει στραφεί στην κατάσταση της υγείας του Καρόλου Γ’.
Σύμφωνα με δήλωση από τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ στις 5 Φεβρουαρίου, «επισημάνθηκε ένα ξεχωριστό θέμα ανησυχίας» ενώ ο βασιλιάς νοσηλευόταν για υπερπλασία προστάτη. Οι επόμενες εξετάσεις «εντόπισαν μια μορφή καρκίνου». Το ποια μορφή δεν έχει ανακοινωθεί. Αλλά όταν οι μελλοντικοί ιστορικοί θα έρθουν να καταγράψουν τη μετάβαση από μια «μαγική» μοναρχία, ικανή να θεραπεύσει μόνο με το άγγιγμα, στην πιο βαρετή θνητή, αυτή η στιγμή θα είναι καθοριστική: λίγα πράγματα φαίνονται πιο θνητά ή λιγότερο μαγικά από έναν προστάτη, σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Economist.
Στο παρελθόν, οι μοναρχίες ήταν λιγότερο πρόθυμες να παραδεχτούν την αδυναμία τους, όπως και οι γιατροί τους. Όταν ο Γεώργιος ΣΤ’ αφαίρεσε ολόκληρο τον αριστερό του πνεύμονα το 1951 λόγω καρκίνου, το κοινό (και μάλιστα ο ίδιος ο βασιλιάς) ενημερώθηκε ότι αυτό οφειλόταν σε «δομικές ανωμαλίες». Όταν ο παππούς του, Εδουάρδος VII, κατέρρευσε στο Biarritz, δεν ήταν καθόλου έκπληξη – κάπνιζε, έπινε και έτρωγε υπερβολικά. Αλλά κάποιοι προσπάθησαν και τότε να κρύψουν την κατάσταση.
Η θνητότητα του μονάρχη γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν έρχονται στο θρόνο αργά. Η Ελισάβετ Β’ ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις 25 ετών. Όταν στη στέψη της το 1953 τραγούδησαν το «Long to reign over us» μπορούσαν να αισθάνονται σίγουροι ότι εκείνη, θα έκανε ακριβώς αυτό. Αντίθετα, στη στέψη του πέρυσι ο Κάρολος -ο μακροβιότερος κληρονόμος- ήταν ήδη 74 ετών.
Όπως λέει και ο Σαίξπηρ, ένας βασιλιάς είναι και αυτός άνθρωπος. Το στέμμα μπορεί να είναι στολισμένο. το βασιλικό έμβλημα μπορεί να μπαίνει στα δελτία τύπου. Αλλά ο βασιλιάς από κάτω είναι θνητός και πια κανείς δεν το κρύβει αυτό.
