Στην εποχή που κατά κανόνα λατρεύει τους αδύνατους και αποστρέφεται κάθε επιπλέον γραμμάριο βάρους, η αποκάλυψη της «λιποφάγου» σεμαγλουτίδης -βλέπε Ozempic και Wegovy- ίσως φέρει νέες περιπέτειες για τα παιδιά .
«Η προκατάληψη κατά του λίπους έχει ήδη ένα ταξικό στοιχείο, τουλάχιστον στην Αμερική, όπου υπάρχει στατιστική σύνδεση μεταξύ φτώχειας και παχυσαρκίας. Αλλά οι κοινωνικές συνέπειες του να είσαι παχύς στην εποχή της σεμαγλουτίδης είναι πιθανό να γίνουν ακόμη χειρότερες – ειδικά για τα παιδιά» τονίζει η αρθρογράφος της Washington Post, Kate Cohen.
«Όταν τα ενέσιμα φάρμακα για την απώλεια βάρους γίνουν πιο προσιτά, η απώλεια βάρους θα καταστεί ακόμη πιο υποχρεωτική. Το να είσαι αδύνατος δεν θα είναι πλέον ένα ατύχημα γέννησης ή ένα προνόμιο του πλούτου- θα είναι μια απαίτηση για να είσαι μεσαία τάξη. Αυτό είναι που θέλουμε;» αναρωτιέται, και επιχειρεί να συγκρίνει την «βάσανο» της «ορθοδοντικής» την οποία υπομένουν όλο και πιο πολλά παιδιά τα τελευταία χρόνια, με την απειλή της «ορθομορφικής» που ίσως φέρνει μαζί της η σεμαγλουτίδη.
Γράφει η Cohen:
«Το σκέφτομαι σαν τα δόντια.
«Όταν τα παιδιά μου έβαλαν σιδεράκια, ήξερα ότι δεν τα χρειάζονταν για την υγεία τους, παρά την προτροπή του ορθοδοντικού για την “αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων”. Δεν πληρώναμε για να έχουν τα παιδιά μας δόντια που δούλευαν- πληρώναμε για να έχουν δόντια που έδειχναν “σωστά”. Τα μελλοντικά προβλήματα που αποφεύγαμε ήταν κοινωνικά, όχι οδοντιατρικά.
Το ήξερα αυτό ενστικτωδώς, αλλά και η επιστήμη με επιβεβαιώνει: Μια ανασκόπηση του 2020 διαπίστωσε “απουσία δημοσιευμένων στοιχείων” σχετικά με τις επιπτώσεις των στραβών δοντιών ή της ορθοδοντικής στη στοματική υγεία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ενδείξεις ότι “η οδοντοπροσωπική αισθητική παίζει σημαντικό ρόλο … στην κοινωνική αλληλεπίδραση και την ψυχολογική ευεξία”. Έχετε στραβά δόντια; Μπορείτε να αισθάνεστε χειρότερα για τον εαυτό σας και να περιμένετε να σας φέρονται χειρότερα οι άλλοι.
Αυτό είναι που εγώ, ως γονιός, προσπαθούσα να αποφύγω. Το να έχετε “καλά δόντια” είναι θέμα ταξικό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η πρόσβαση στην οδοντιατρική περίθαλψη δεν είναι εγγυημένη. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα στραβά δόντια δείχνουν φτώχεια.
Δεν είμαι περήφανη που ενεργώ βάσει αυτής της προκατάληψης. Ήταν δική μου ευθύνη να διασφαλίσω ότι τα παιδιά μου φρόντιζαν τα δόντια τους και τα καθάριζαν. Τα σιδεράκια, από την άλλη πλευρά -το ήξερα- ήταν καθαρός αισθητικός καταναλωτισμός. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου περίπου το 50% των παιδιών κάνουν ορθοδοντική θεραπεία, οι γονείς γενικά πληρώνουν κάπου μεταξύ 3.000 και 13.000 δολαρίων για να “φτιάξουν” την εμφάνιση των παιδιών ξεκινώντας από την ηλικία των 7 ετών.
Φανταστείτε αν – για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από το στίγμα του πάχους – οι γονείς αρχίσουν να πέφτουν στα δέλεαρ όχι της ορθοδοντικής αλλά της ορθομορφικής (διόρθωση σχήματος).
Φανταστείτε αν τη στιγμή που ένα παιδί κριθεί “παχουλό” ή ” χοντρούλι”, οι γονείς σπεύσουν στον τοπικό ορθομορφολόγο για μια συνταγή που θα το “διορθώσει”.
Η ορθοδοντική μου κόστισε χρήματα και υποχρέωσε τα παιδιά μου σε μερικά χρόνια χωρίς τσίχλες.
Η ορθομορφική θα ήταν πολύ, πολύ χειρότερη. Εκτός από τις οδυνηρές και δυνητικά καταστροφικές παρενέργειες των φαρμάκων για την απώλεια βάρους, γνωστές και άγνωστες, υπάρχει και το γεγονός ότι δρουν κάνοντας το φαγητό μη ελκυστικό. Για κάποιον που λατρεύει το μαγείρεμα, και το φαγητό αυτά δεν είναι απλά φάρμακα απώλειας βάρους. Είναι φάρμακα για την απώλεια ευχαρίστησης, άνεσης και χαράς.
Η αφαίρεση της χαράς του παιδιού σας για το φαγητό μπορεί να αξίζει τον κόπο αν το παιδί σας είναι χρόνια άρρωστο και υποφέρει. Αλλά αν το παιδί σας είναι απλώς παχύτερο απ’ ό,τι πιστεύει ο κόσμος ότι θα έπρεπε να είναι; Πόσοι γονείς είναι αρκετά δυνατοί για να αντισταθούν;»
naftemporiki.gr
