Όσον αφορά τη φυλή, την απόχρωση του δέρματος, την αναπηρία, την ηλικία και τη σεξουαλικότητα, τόσο η συνειδητή όσο και η ασυνείδητη προκατάληψη απέναντι σε περιθωριοποιημένα χαρακτηριστικά φαίνεται να έχει μειωθεί, σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη στο τμήμα ψυχολογίας του Χάρβαρντ. Με εξαίρεση την αντιμετώπιση των εύσωμων.
«Ήμουν χοντρή σε όλη μου τη ζωή και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ανακάλυψα τον ακτιβισμό υπέρ των παχύσαρκων. Μου άνοιξε τα μάτια για το πόσο άσχημα κακομεταχειρίζονται τους παχουλούς ανθρώπους και πόσο υφίστανται εκτεταμένες διακρίσεις: στην εκπαίδευση, την απασχόληση και την υγειονομική περίθαλψη, για αρχή, αναφέρει σε άρθρο της στον Guardian η Kate Manne , αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Σχολή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Cornell, και συγγραφέας.
Η Manne, σε πρώτο πρόσωπο, επιχειρεί να αναλύσει το πρόβλημα της λιποφοβίας , να μιλήσει για τον αγώνα των παχύσαρκων να γίνουν αποδεκτοί -συχνά τιμωρώντας τον εαυτό τους– και κυρίως να επισημάνει πώς για την πλειονότητα των παχύσαρκων, το επιπλέον βάρος δεν είναι επιλογή.
«Αδιάσειστα στοιχεία επιβεβαιώνουν πόσο βαθιά ριζωμένη παραμένει η λιποφοβία στην κοινωνία, συνεχίζει στο άρθρο της η Manne. Όσον αφορά τη φυλή, την απόχρωση του δέρματος, την αναπηρία, την ηλικία και τη σεξουαλικότητα, τόσο η συνειδητή όσο και η ασυνείδητη προκατάληψη απέναντι σε περιθωριοποιημένα χαρακτηριστικά φαίνεται να έχει μειωθεί, σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη στο τμήμα ψυχολογίας του Χάρβαρντ. Υπάρχει μια αξιοσημείωτη εξαίρεση: το μέγεθος του σώματος, το οποίο είναι η μόνη μορφή ασυνείδητης προκατάληψης που όντως αυξάνεται.
Την ίδια στιγμή η συνειδητή προκατάληψη έναντι των εύσωμων μειώνεται με πιο αργό ρυθμό σε σχέση με όλες τις κατηγορίες που εξετάστηκαν.
Ως παιδί αντιμετώπιζα συχνά τη λιποφοβία, με εκφόβιζαν, με πείραζαν και με απέκλειαν για το μέγεθός μου.
Θυμάμαι ότι καθόμουν σε έναν κύκλο παιδιών, που έτρωγαν το γεύμα τους σε μια παιδική χαρά όταν ένα αγόρι άρχισε να δείχνει τον καθένα από εμάς με τη σειρά: «Οι κοκαλιάρηδες», «οι μέτριοι» και «οι χοντροί»!.
Εγώ ήμουν το μόνο κορίτσι που χαρακτηρίστηκε χοντρό, κάτι που με πλήγωσε απίστευτα. Τέτοιου είδους χλευασμοί εξακολουθούν να υπάρχουν. Ακόμη και ακαδημαϊκοί που μαθαίνουν ότι ασχολούμαι με το θέμα της λιποφοβίας συχνά σπεύδουν να αλλάξουν θέμα, ή απομακρύνονται με αμήχανη σιωπή.
Γιατί, λοιπόν, βελτιωνόμαστε απέναντι στις περισσότερες μορφές προκατάληψης, ενώ γινόμαστε αναμφισβήτητα ακόμη πιο λιποφοβικοί ως κοινωνία; Μέρος της απάντησης έχει να κάνει με το γεγονός ότι το πάχος, σε αντίθεση με πολλές άλλες μορφές περιθωριοποίησης, θεωρείται επιλογή.
Αλλά μια προσεκτική ανάγνωση των στοιχείων δίνει μια διαφορετική εικόνα. Πολυάριθμοι παράγοντες – από το ακατάλληλο διατροφικό μας περιβάλλον μέχρι την το άγχος, το τραύμα, διάφορες παθήσεις και τα φάρμακα – υπαγορεύουν το μέγεθός μας, και ένας συνδυασμός αυτών έχει συμβάλει στην αύξηση του πάχους τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο, μεταξύ άλλων χωρών, τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα γονίδιά μας παίζουν επίσης τεράστιο ρόλο στον καθορισμό του σωματικού μεγέθους, καθώς οι γενετικοί παράγοντες ευθύνονται για περισσότερο από το 70% της διακύμανσης του σωματικού μεγέθους.
Αυτό που έχουν κοινό όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι ότι είναι, σε γενικές γραμμές, μη αποδεκτοί από τον πληθυσμό.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι μπορούν να χάσουν βραχυπρόθεσμα, ένα περιορισμένο ποσοστό βάρους με δίαιτα και άσκηση.
Αλλά σχεδόν κάθε μελέτη δείχνει ότι το βάρος επανέρχεται για την συντριπτική πλειονότητα. Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, καταλήγουν βαρύτεροι από ό,τι όταν ξεκίνησαν.
Όποια και αν είναι η θέση σας στο ζήτημα των κινδύνων για την υγεία από το πάχος – οι οποίοι θα έλεγα ότι είναι υπερβολικοί – δεν υπάρχει απλώς καμία δικαιολογία για τέτοιου είδους ανεξέλεγκτες διακρίσεις. Στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, αυτό είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο, με τους γιατρούς να παραδέχονται ακόμη και ανοιχτά ότι οι χοντροί ασθενείς είναι πιο πιθανό να τους ενοχλήσουν, ότι μας θεωρούν σπατάλη του χρόνου τους και ότι έχουν λιγότερη διάθεση να μας βοηθήσουν. Δεν αξίζουν οι χοντροί άνθρωποι αποδοχή, συμπόνια και, κυρίως, επαρκή υγειονομική περίθαλψη;
Συχνά μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας και ως εκ τούτου προσπαθούμε απεγνωσμένα να αδυνατίσουμε.
«Συχνά αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας ως χοντρό, πόσο μάλλον να σταθούμε αλληλέγγυοι με ακόμα πιο εύσωμα άτομα», λέει η ακτιβίστρια των χοντρών Aubrey Gordon.
Αλλά αντί να ενώσουμε δυνάμεις μας για να διεκδικήσουμε καλύτερη μεταχείριση στρεφόμενοι εναντίον μας, παλεύοντας να συρρικνωθούμε και να αποστρέψουμε τα βλέμματα από πάνω μας
Αυτό δεν είναι μόνο μια θλιβερή σπατάλη ενέργειας για πολλούς από εμάς. Είναι επίσης μια προδοσία απέναντι σε ανθρώπους που αξίζουν πολύ περισσότερα.
Η πρόοδος απαιτεί να απλώσουμε χέρι αλληλεγγύης σε όλους. Δεν θα πρέπει να υπάρχει όριο στην ικανότητά μας ως άνθρωποι για συμπερίληψη- δεν θα πρέπει επίσης να υπάρχουν περιορισμοί μεγέθους».
naftemporiki.gr
