Δεν έχουν παιδιά; Δεν έχουν εγγόνια; Οι πλούσιοι και ισχυροί δεν νοιάζονται για τον κόσμο που θα αφήσουν στους απογόνους τους; Αυτά είναι ερωτήματα που δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Πώς μπορεί να εξηγηθεί η νοοτροπία που θα θυσίαζε έναν κατοικήσιμο πλανήτη για λίγη περισσότερη δύναμη ή λίγο περισσότερο πλούτο, όταν έχουν ήδη τόσα πολλά;
« Είναι εξωφρενικό το γεγονός ότι οι υπερπλούσιοι μπορούν να ποινικοποιούν τις διαμαρτυρίες υπέρ του περιβάλλοντος, ενώ οι ίδιοι απομυζούν τους πόρους του πλανήτη αλλά παρόλα αυτά παραμένουν ανέγγιχτοι από το νόμο» υποστηρίζει ο George Monbiot αρθρογράφος του Guardian και συγγραφέας, που αναλύει το φαινόμενο.
«Καταναλώνουν πόρους χιλιάδες φορές περισσότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο»
«Οι πρόσφατες αναφορές της Oxfam, του Ινστιτούτου Περιβάλλοντος της Στοκχόλμης και του Guardian δίνουν μια γεύση για το πόσο μεγάλο μέρος του πλανήτη καταλαμβάνουν πλέον οι πολύ πλούσιοι. Το πλουσιότερο 1% των ανθρώπων στον κόσμο καίει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από το φτωχότερο 66%. Οι πολυεκατομμυριούχοι, λειτουργώντας τα γιοτ, τα ιδιωτικά τζετ και τα πολλαπλά σπίτια τους, καταναλώνουν ο καθένας χιλιάδες φορές περισσότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Μπορεί να θεωρηθεί και ως άλλη μια αποικιακή αρπαγή γης: μια ισχυρή ελίτ έχει αρπάξει τους πόρους από τους οποίους όμως εξαρτώνται όλοι.
Θέλουν να ακυρώσουν κάθε προσπάθεια σωτηρίας
Αλλά αυτή η συμπεριφορά δίνει μόνο μία όψη προβλήματος. Ορισμένοι από τους ρυπαντές κάνουν επίσης μεγάλη προσπάθεια να ματαιώσουν τις προσπάθειες των άλλων να αποτρέψουν την κατάρρευση των γεωσυστημάτων. Δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι χρηματοδοτούν ένα δίκτυο οργανώσεων προσπαθώντας να εμποδίσουν την αποτελεσματική περιβαλλοντική δράση. Πολλά από τα junktanks που χρηματοδοτούνται από ιδιοκτήτες τεράστιων επιχειρηματικών αυτοκρατοριών που περιλαμβάνουνι εξορύξεις ορυκτών καυσίμων, διυλιστήρια πετρελαίου και χημικά εργοστάσια προωθούν επιχειρήματα που μεταμφιέζουν το βιομηχανικό συμφέρον σε ηθική προτεραιότητα.
Ο πολυεκατομμυριούχος Τζέρεμι Χόσκινγκ, ο οποίος έριξε εκατομμύρια στην Vote Leave και στο κόμμα του Brexit, είναι ο κύριος χρηματοδότης του βρετανικού δεξιού κόμματος Reclaim του Λόρενς Φοξ, το οποίο υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει έκτακτη ανάγκη για το κλίμα και μάχεται κατά των πολιτικών net zero και και υπέρ του fracking (η σχιστολιθική εξόρυξη φυσικού αερίου).
Επικαλούνται το…φόβητρο του κομμουνισμού
Τα δίκτυα που χρηματοδοτούνται από εταιρείες ορυκτών καυσίμων συνδέουν μάλιστα σκόπιμα τις πράσινες πολιτικές με τον κομμουνισμό και τη βίαιη επανάσταση, ενώ προωθούν πολιτικούς υποψηφίους που θα πατάξουν ταυτόχρονα την περιβαλλοντική δράση, τη δημοκρατία και την αναδιανομή.
Και οι…άλλοι;
Πιο δύσκολο ίσως να εξηγηθεί η περίπτωση των ολιγαρχών που δεν εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό ή άμεσα στα ορυκτά καύσιμα, αλλά καλλιεργούν την αντιπαράθεση με την περιβαλλοντική δράση.
Εν μέρει ο λόγος είναι ότι κάθε μορφής αντίθεση στην επιχειρηματική δραστηριότητα θεωρείται ως εχθρική. Δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι εξ ορισμού, εξυπηρετούνται από το σημερινό σύστημα και αντιλαμβάνονται ότι ένας δικαιότερος, πιο πράσινος κόσμος σημαίνει περιορισμό της τεράστιας οικονομικής και πολιτικής τους δύναμης. Ακόμα και εκείνοι που έχουν επενδύσει σε πράσινες τεχνολογίες ή που κάνουν δωρεές για πράσινους στόχους αισθάνονται αναμφίβολα μια ενστικτώδη αίσθηση απειλής.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι ο μεγάλος πλούτος επιτρέπει στους πλούσιους να αποξενώνονται από τα κοινωνικά ζητήματα.
Επομένως, ο αγώνας κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής δεν είναι και δεν ήταν ποτέ μόνο αγώνας κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής. Είναι επίσης ένας αγώνας ενάντια στη μεγάλη κακή κατανομή του πλούτου και της εξουσίας που πλήττει κάθε πτυχή της ζωής στον πλανήτη Γη. Οι δισεκατομμυριούχοι – ακόμη και οι πιο πεφωτισμένοι – είναι κακοί για όλους μας».
naftemporiki.gr
