Την καθημερινότητα στη Γάζα εν μέσω βομβαρδισμών περιγράφει ένας 35χρονος Παλαιστίνιος, μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου του.
Ακολουθούν αποσπάσματα του ημερολογίου, όπως δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον Guardian, στην ηλεκτρονική του έκδοση.
Τετάρτη 8 Νοεμβρίου
2 π.μ.
Η αδερφή μου έχει πυρετό. Δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της και έχει παραισθήσεις. Της βάλαμε βρεγμένες πετσέτες στο κεφάλι ελπίζοντας να πέσει η θερμοκρασία της. Δεν μπορούμε να καλέσουμε κανέναν ή να πάμε οπουδήποτε για βοήθεια.
Είμαι ευγνώμων που η κατάσταση δεν είναι επικίνδυνη. Χθες το βράδυ, ο Άχμαντ μας μίλησε για τη συγγενή του που χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για προβλήματα με την αρτηριακή της πίεση. Πήγε μαζί της και σοκαρίστηκε από το πόσο τρομερή είναι η κατάσταση. Οι οικογένειες που κατέφυγαν στο νοσοκομείο ήταν παντού. Βάζουν κάτω τα στρώματά τους και κοιμούνται, ενώ οι γιατροί και οι νοσοκόμες περνούν ανάμεσά τους. Έπειτα από ώρες αναμονής, ο γιατρός είπε ότι η συγγενής του πρέπει να τεθεί υπό παρακολούθηση για μερικές ώρες για να βεβαιωθεί ότι είναι σταθερή η κατάστασή της. Δεν υπήρχε μέρος για να καθίσει, οπότε περίμενε έξω από το νοσοκομείο.
Κάθε γάτα μας είναι ξαπλωμένη σε έναν από τους καναπέδες, εκτός από τον Τζακ που είναι στο κουτί του, στο μέρος όπου μένουμε. Άρχισε να προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό, κάτι που είναι υπέροχο, αλλά αυτό απαιτούσε απόλυτη προσοχή από την πλευρά μου. Είμαστε σίγουροι ότι δεν μπορεί να δει. Αυτές τις μέρες, βλέπω γάτες στους δρόμους που φαίνονται άρρωστες, αλλά δεν μπορώ να τις πάρω μαζί μου, έχουμε ήδη τέσσερις γάτες και δύο είναι σε κακή κατάσταση. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους και ελπίζω ότι τελικά θα επιζήσουν.
Αναρωτιέμαι για τους γιατρούς στα νοσοκομεία, που δέχονται πλήθος περιστατικών που δεν μπορούν να χειριστούν ακόμη και υπό κανονικές συνθήκες. Είμαι βέβαιος ότι χρειάστηκε να επιλέξουν ποιους να σώσουν ή σε ποια άτομα να παρέχουν φροντίδα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη φρικτή κατάσταση που περνούν αυτή τη στιγμή και τη φρίκη που ζουν.
5.30 π.μ.
Η αδερφή μου έχει αρχίσει να βελτιώνεται. Δεν είχα ούτε ένα λεπτό ύπνο εδώ και πάνω από 24 ώρες. Ξύπνησε και προσπάθησε να κουνηθεί λίγο, και αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, την ακούω να ουρλιάζει: «Η γάτα δεν είναι εδώ». Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου, τσεκάρω, η μεγαλύτερη σε ηλικία από τις τέσσερις γάτες λείπει.
«Είσαι σίγουρη», ρωτάω. «Ναι, έλεγξα αρκετές φορές, ήταν στο μπαλκόνι όταν ακούσαμε έναν πολύ δυνατό ήχο, οι άλλες γάτες φοβήθηκαν και μπήκαν μέσα. Μπορεί να πήδηξε».
Έξω είναι σχεδόν τελείως σκοτεινά, κατεβαίνουμε και οι δύο για να την βρούμε. Η αδερφή μου τρέχει σαν τρελή, κλαίγοντας. Είμαι σίγουρος ότι χάσαμε τη γάτα. Ψάχνω παντού, χρησιμοποιώντας τον φακό στο κινητό μου. Προσευχήθηκα να τη βρούμε, έχει ήδη περάσει πολύ φόβο, και τώρα αυτό, ενώ είναι μόνη. Πρέπει να είναι τρομοκρατημένη.
Ένας γείτονας σκύβει από ένα παράθυρο και λέει στην αδερφή μου ότι είδε «ένα λευκό σώμα» να κινείται προς έναν από τους άδειους χώρους γύρω μας. Τα παιδιά του γείτονα, επτά και εννέα ετών, βγαίνουν για να αρχίσουν να ψάχνουν μαζί μας.
Τρέχαμε όλοι παντού, χωρίς να είμαστε σίγουροι πού πηγαίναμε. Τελικά, το μεγαλύτερο από τα παιδιά που έψαχναν φωνάζει: «Την βρήκα, τη βρήκα!» Η άρρωστη αδερφή μου που είχε πυρετό, έτρεξε τόσο γρήγορα. Ήμουν πιο κοντά της, αλλά έφτασα αργότερα.
Βρήκαμε τη γάτα μας, κρυμμένη κάτω από έναν θάμνο, χωρίς να κουνιέται ούτε εκατοστό. Ήταν τρομοκρατημένη. Η αδερφή μου την αγκάλιασε κλαίγοντας, ζητώντας συγγνώμη που δεν τη φρόντισε.
Επιστρέφουμε στο δωμάτιο. Τα μάτια μου είναι ορθάνοιχτα. Παρόλο που είμαι ευγνώμων που η γάτα μας επέστρεψε, ξέρω σίγουρα, με τέτοια αδρεναλίνη, ότι δεν θα απολαύσω ούτε λεπτό ύπνου για τουλάχιστον άλλες 24 ώρες.
Μεσημέρι
Η φίλη μου με παίρνει τηλέφωνο να δει τι κάνουμε. Φαίνεται ενοχλημένη. «Γυρίσαμε πίσω στις πρωτόγονες εποχές. Δεν έχουμε πια αέριο, οπότε όλη μου η οικογένεια βγήκε έξω και αρχίσαμε να καίμε ξύλα για να μαγειρέψουμε. Φαντάζεσαι; Φάγαμε το μεσημεριανό μας καίγοντας ξύλα. Και αυτό δεν είναι μια διασκεδαστική εμπειρία κάμπινγκ, αυτή θα είναι η κατάσταση από εδώ και πέρα. Δεν είμαι σίγουρη τι άλλο μπορούμε να αντέξουμε. Η κατάσταση χειροτερεύει πολύ».
3 μ.μ.
Είμαστε συγκλονισμένοι από τον αριθμό των ανθρώπων που πεθαίνουν. Κάποιους τους ξέρουμε, άλλοι είναι κοντά στους φίλους μας, άλλοι είναι κοντινοί μας. Το αίσθημα της ανικανότητας με κυριεύει και δεν μπορώ να κλάψω. Δεν μπορώ να ενεργήσω με βάση τη λύπη μου, ενεργώ απλώς «φυσιολογικά», κάτι που με ανησυχεί πολύ.
Αποφασίζω να ακούσω ένα ερωτικό τραγούδι. Αν αυτή η περίοδος δεν είναι η καλύτερη για ερωτικά τραγούδια, ποια είναι; Το τραγούδι είναι ένα soundtrack μιας ταινίας: «Όταν ο Adam αγκάλιασε τη Hanan… είχε όλο τον κόσμο στα χέρια του…. Έγινε άνθρωπος».
Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ένα νεαρό ζευγάρι που γνώρισα πριν από μέρες στον δρόμο. Παντρεύτηκαν πριν από έξι εβδομάδες. Δεν είχαν «μεγάλη ιστορία», απλά ένας άντρας γνώρισε μια κοπέλα, ερωτεύτηκαν, όλα πήγαν καλά, οι οικογένειές τους στήριξαν τη σχέση τους και παντρεύτηκαν. Δεν ήξεραν ότι το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας τους, ο μήνας του μέλιτος, θα περιλάμβανε τη φυγή για να σώσουν τη ζωή τους και τη δοκιμασία της αγάπης τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αντί να περνούν υπέροχο χρόνο μαζί και να αγοράζουν τριαντάφυλλα, προσπαθούσαν να αγοράσουν ρούχα γιατί δεν μπορούσαν να πλύνουν αυτά που είχαν απομείνει.
Ένα άλλο ζευγάρι που ήξερα, το οποίο είναι παντρεμένο εδώ και μερικούς μήνες, γνωρίστηκε στο εξωτερικό, ενώ και οι δύο ήταν με υποτροφία για να ολοκληρώσουν τα μεταπτυχιακά τους. Όλοι μιλούσαν για την ιστορία του έρωτά τους. Ο σύζυγος σκοτώθηκε πριν από λίγες μέρες, αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μια 24χρονη γυναίκα μπορεί να διαχειριστεί ότι έγινε χήρα.
5 μ.μ.
Λαμβάνω μια κλήση από διεθνή αριθμό. Είναι η αδερφή της φίλης μου, που μου ζητά να δω αν είναι καλά ο αδερφός και η οικογένειά της, καθώς κανείς δεν απαντά στις κλήσεις ή στα μηνύματά της. Αν και υπάρχει σύνδεση, είναι εξαιρετικά κακή. Στέλναμε μηνύματα SMS, αλλά μερικές φορές δεν φτάνουν ποτέ. Για να καλέσεις κάποιον, προσπαθείς σχεδόν μια ώρα αν είσαι τυχερός. Και η σύνδεση στο διαδίκτυο (τα δεδομένα κινητής τηλεφωνίας) είναι σχεδόν μη διαθέσιμη, λαμβάνω μηνύματα πέντε έως έξι ώρες μετά την αποστολή τους. Και μερικές φορές την επόμενη μέρα. Το αστείο είναι ότι είναι πιο εύκολο να κάνεις μια διεθνή κλήση παρά μια τοπική. Έπειτα από τρεις ώρες μπόρεσα να δω τι κάνει η οικογένειά της. Είναι ασφαλείς.
7 μ.μ.
Η γάτα μας η Μανάρα κάθεται στην κορυφή του καναπέ που βρίσκομαι. Η σύγκριση της Τζακ την κάνει να φαίνεται πιο υγιής, παρόλο που χρειάζεται ακόμα πολλή φροντίδα.
Της ζήτησα συγγνώμη που έπρεπε να δώσω το κουτί της στον Τζακ αφού είναι πολύ άρρωστος. Άρχισα να περιγράφω πώς θα ήταν η ζωή της αν ήταν στο σπίτι μας αυτή τη στιγμή, της είπα ότι θα είχε πολλούς χώρους. Και της είπα για τα παιχνίδια και τα κρεβάτια για γάτες που είχαμε κάποτε.
Παρατήρησα τον τόνο που χρησιμοποιούσα για να μιλήσω για το σπίτι. Σαν να μην έχω πάει εκεί εδώ και πολλά χρόνια, σαν να μιλάω για ένα όνειρο και όχι για ένα πραγματικό μέρος στο οποίο βρισκόμουν σχεδόν πριν από ένα μήνα.
Μου λείπει πολύ το σπίτι μου. Μου λείπει η ζωή μου. Μου λείπει ο εαυτός μου.
Διαβάστε επίσης:
Λευκός Οίκος: «Ναι» του Ισραήλ σε καθημερινές παύσεις 4 ωρών στη βόρεια Γάζα
