Ένα μήνα μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, στο Ισραήλ οι Εβραίοι κάτοικοι επιστρέφουν στο κιμπούτς Κφαρ Άζα, που βρίσκεται μόλις δύο χιλιόμετρα από τη Λωρίδα της Γάζας. Ανάμεσά τους ο Ραλφ Λέβινσον και ο γιος του Αλον. Δεν μπορούν να πιστέψουν την καταστροφή.
Μέχρι εκείνο το μαύρο Σάββατο της 7ης Οκτωβρίου, ο Ραλφ ζούσε στο κιμπούτς για περισσότερα από 40 χρόνια. Μέχρι που οι τρομοκράτες της Χαμάς έσπειραν τον θάνατο και τον τρόμο. Κάποια σπίτια έχουν καεί, ενώ στα υπόλοιπα οι τοίχοι στις προσόψεις έχουν τρύπες από σφαίρες.
Ο Ραλφ Λέβινσον και η σύζυγός του ήταν απίστευτα τυχεροί. Οι τρομοκράτες της Χαμάς άνοιξαν πυρ εναντίον του σπιτιού, αλλά κανείς δεν μπήκε στο διαμέρισμα. Όταν ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί, οι δύο συνταξιούχοι αντέδρασαν: «Μετά μπήκαμε στο καταφύγιο και κλειδώσαμε την πόρτα για να μην μπει κανένας». Οι δυο τους έμειναν στο καταφύγιο για 24 ώρες. «Ακούγαμε συνέχεια τις εκρήξεις και πυροβολισμούς» , θυμάται ο Λέβινσον. «Αλλά δεν ξέραμε ακριβώς τι συνέβαινε. Δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο. Νομίζαμε ότι είχαν εισβάλει στο κιμπούτς τέσσερις-πέντε τρομοκράτες ,όχι 300, λέει.
Οι μάχες στο Κφαρ Αζα διήρκεσαν περισσότερες από δύο ημέρες. Σε σχεδόν κανένα άλλο κιμπούτς δεν έγιναν τόσο σκληρές μάχες ανάμεσα στους τρομοκράτες και τον ισραηλινό. Περισσότερα από 100 άτομα σφαγιάστηκαν, μεταξύ των οποίων πολλά βρέφη και παιδιά. «Μεγάλωσα σε κιμπούτς και ήθελα τα παιδιά μου να έχουν μια ευτυχισμένη και ελεύθερη παιδική ηλικία», λέει με πίκρα ο Λέβινσον. «Αλλά αυτή η διαβολική πράξη έχει αλλάξει τα πάντα. Τώρα πρέπει να βρούμε έναν νέο τρόπο για να ζήσουμε. Δεν μπορούμε απλώς να επιστρέψουμε εδώ. Τα παιδιά έχουν ένα πολύ σοβαρό τραύμα.»
Πολλά τα ερωτήματα
Πολλά τα ερωτήματα, τόσο του Λέβινσον ,όσο και των υπολοίπων επιζώντων από τη σφαγή της Χαμάς: «Ποια είναι η κατάσταση ασφαλείας; Εάν η Χαμάς θα εξαφανιστεί πραγματικά; Και εάν μια σταθερή κυβέρνηση θα έρθει στη Γάζα με την οποία θα μπορούμε να συμβιώσουμε και που δεν θα εκτοξεύει ρουκέτες εναντίον μας». Οι κάτοικοι στο κιμπούτς του Κφαρ Αζα είχαν συμβιβαστεί με τις συχνές εκτοξεύσεις ρουκετών από τη Χαμάς εδώ και 20 χρόνια – αλλά καθόλου με μια τέτοιας έκτασης τρομοκρατική επίθεση. «Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό το… νεκροταφείο», λέει ο Λέβινσον. «Αυτό είναι απλά αδύνατο». Θα προτιμούσα η κόρη μου να μην είχε γεννηθεί στη Γάζα»
«Δεν ήθελα η κόρη μου να έχει γεννηθεί στη Γάζα»
Λίγα χιλιόμετρα πιο δυτικά από το Κφαρ Αζα, αλλά στην άλλη πλευρά του τείχους, στη Γάζα, η 25χρονη Παλαιστίνια Νουρ αλ Γιακούμπι ζει το δικό της εφιάλτη. Πριν από επτά μήνες έφερε στον κόσμο την κόρη της Λία ,που εδώ και ένα μήνα ζει σε συνθήκες κόλασης. «Σήμερα συνειδητοποίησα ότι η Λία έβγαλε το πρώτο της δόντι. Ήμουν ενθουσιασμένη που είδα αυτή τη στιγμή για να μπορέσω επιτέλους να του ταΐσω μερικά φρούτα και λαχανικά. Δυστυχώς, τα φρούτα και τα λαχανικά σπανίζουν πλέον.
Η Λία έχει πλέον αρχίσει να μπουσουλάει , να παίζει, να γελάει και να καταλαβαίνει ποια είναι η μητέρα της και ποιος είναι ο πατέρας της. «Αλλά όταν την κοιτάζω, η καρδιά μου σπαράζει ,λέει η Νουρ. «Γιατί η Λία ζει στη Γάζα, σε σημείο που λέω στον εαυτό μου ότι θα προτιμούσα να μην την είχα γεννήσει σε αυτόν τον άδικο κόσμο και μετανιώνω που την άφησα σε τέτοιο μέρος».
Η 25χρονη μητέρα λέει ότι στην αρχή του πολέμου νόμιζε ότι η κόρη της δεν καταλάβαινε τι γινόταν, ότι δεν φοβόταν. «Αλλά σήμερα, μου φαίνεται ότι καταλαβαίνει τι σημαίνει φόβος και ανασφάλεια. Τη βλέπω να χοροπηδάει σε κάθε έκρηξη, πώς τεντώνεται το κορμί της και πώς ξεσπά σε κλάματα ακόμα κι αν χτυπάει το παράθυρο από τον αέρα! Πώς να νιώθουν τα μεγαλύτερα παιδιά; Πώς αντιμετωπίζουν αυτούς τους βομβαρδισμούς και αυτόν τον φόβο;» διερωτάται η Νουρ.
Δύο λαοί, δύο δραματικές ιστορίες, για τις οποίες οι άμαχοι δεν έχουν φυσικά την παραμικρή ευθύνη. Πόσο μάλλον τα παιδιά που ζουν τον τρόμο του πολέμου…
