«Το πιο συνηθισμένο κλισέ που με ρωτάνε πάντα: είσαι καλός στα μαθηματικά; Και η ειρωνεία είναι ότι σπάνια κάποιος είναι χειρότερος από εμένα στα μαθηματικά. Δεν είμαι καθόλου καλός με τους αριθμούς. Είμαι καλός με τους ανθρώπους. Σε αυτό που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είμαι καλός, είμαι κακός, και σε αυτό που υποτίθεται ότι είμαι κακός, είμαι καλός».
Ως παιδί, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του με τη μητέρα του και σε λογοθεραπεία. Διαγνώστηκε με αυτισμό και η κατάσταση άλλαξε στα 18 του.
Είναι σαν να λύθηκε ένα μπλοκάρισμα, λέει. Έμαθε να μιλάει στα 11 και να διαβάζει στα 18. Από αναλφάβητος κατάφερε να κάνει σε διδακτορικό στην κοινωνιολογία μέσα σε μόλις δώδεκα χρόνια. 18 με 20 ώρες την ημέρα διάβαζε και αρχικά ήθελε να γίνει καθηγητής φυσικής αγωγής αλλά δεν θα τα κατάφερνε ποτέ μόνος του.
Η απαράμιλλη στήριξη των καθηγητών του
«Οι καθηγητές μου μάλλον έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Ένας από αυτούς με βοήθησε παραβιάζοντας τους κανόνες. Τα μαθήματά μου διαρκούσαν από τις 10 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι, αλλά ο Σάντρο καθόταν μετά μαζί μου και κάναμε φωνητική, ανάγνωση και γραφή μέχρι τις 11 το βράδυ».
Ο Σάντρο Σάντρι ήταν καθηγητής του στο κολέγιο. Ένας Βρετανός με βραζιλιάνικες ρίζες που πέρασε χιλιάδες ώρες μαζί του για 20 χρόνια. Ο δάσκαλός του πίστευε πως το ταλέντο έχει όρια αλλά η δύναμη της θέλησης είναι απεριόριστη. Μπορούσε να συγκεντρωθεί, είχε αντοχή, είχε εμμονή με τα θέματα. Ο Τζέισον χαμογελάει και λέει: Ναι, αυτιστικά χαρακτηριστικά.
Από τα 18 του χρόνια ασχολείται με τους άστεγους. Έτσι έτρεξε για να συγκεντρώσει πέντε εκατομμύρια βρετανικές λίρες για φιλανθρωπικούς σκοπούς, 30 μαραθώνιους σε 35 ημέρες και στη συνέχεια άλλα 300 μίλια σε τρεις ημέρες και μετά 600 μίλια σε έξι μέρες.
Επιδιώκει τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης
Σήμερα, είναι ο νεότερος μαύρος καθηγητής στο Κέιμπριτζ. Έντεκαμισι χρόνια αφότου έμαθε να διαβάζει, έκανε το διδακτορικό του στο Λίβερπουλ. Μετά από αυτό έγινε καθηγητής κοινωνιολογίας στη Γλασκώβη και στη συνέχεια διορίστηκε στο Ντάραμ.
Πολλές από τις έρευνές του αφορούν τις ψυχικές ασθένειες των φοιτητών και πώς αυτές σχετίζονται με το χρώμα του δέρματός τους. Το γεγονός ότι κάποιος που δεν ήξερε καν να διαβάζει μέχρι τα 18 του χρόνια κατάφερε να διδάσκει στο Κέιμπριτζ είναι θαύμα. Πολλοί γονείς αυτιστικών παιδιών του γράφουν ζητώντας συμβουλές.
Ο ίδιος αυτό που θέλει να κάνει είναι να εκδημοκρατίσει την εκπαίδευση και να αναδιανείμει όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους. Και είναι σίγουρο πως θα το πετύχει και αυτό.
Πηγή: Deutsche Welle
