Ο Περβέζ Ακτάρ ξεσπάσει σε κλάματα καθώς θυμάται τα τελευταία λόγια του 14χρονου γιου του. «Όλα θα πάνε καλά», του είπε ο Μοχάμεντ Αμπουζάρ. «Θα μορφώσω τα αδέρφια μου, θα φτιάξω το σπίτι σου. Δεν θα πεινάσετε. Αν μείνω, θα πεθάνουμε ούτως ή άλλως από την πείνα. Απλώς προσευχηθείτε για μένα».
Ο Αχτάρ κάθεται τώρα στο ερειπωμένο σπίτι του ενός δωματίου σε ένα χωριό στην ανατολική συνοικία Γκουργιάτ του Πακιστάν, κοιτάζοντας φωτογραφίες του Αμπουζάρ. Καθώς μιλάει στο CNN το αδύναμο πρόσωπό του δεν μπορεί να κρύψει τον πόνο και την απόγνωση.
Ο Αμπουζάρ επέβαινε στο αλιευτικό, που βυθίστηκε τον περασμένο μήνα ανοιχτά της Πύλου. Η Μεσόγειος έγινε ο υγρός τάφος του. Πνίγηκε μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους ακόμη, που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή.
Υπολογίζεται ότι το σκάφος μετέφερε έως και 750 Πακιστανούς, Σύρους, Αιγύπτιους και Παλαιστίνιους πρόσφυγες και μετανάστες. Μόνο 104 άνθρωποι διασώθηκαν. Το σώμα του Αμπουζάρ δεν έχει ανακτηθεί.
Ναυάγιο στην Πύλο: Βίντεο από τη στιγμή που το πλοίο παίρνει κλίση
Ο πατέρας του, οδηγός σχολικού λεωφορείου που κερδίζει λιγότερα από 90 δολάρια το μήνα και έπρεπε να πουλήσει το σπίτι του για να πληρώσει τους λαθροδιακινητές, που μετέφεραν στο ταξίδι του θανάτου τον γιο του, έχει τώρα τρία παιδιά για να ταΐσει σε ένα έθνος που παλεύει με τον καλπάζοντα πληθωρισμό και την οξεία οικονομική κρίση.
Ο Αχτάρ έχει την «πολυτέλεια» να δώσει στα παιδιά του ένα καρβέλι ξερό ψωμί για να φάνε. Δυσκολεύεται να πληρώσει τον λογαριασμό ρεύματος των 18 δολαρίων. Και δεν έχει τα χρήματα για να φροντίσει τον μικρότερο γιο του – ένα αγόρι με αναπηρία, «παγιδευμένο» στο κρεβάτι του, που απαιτεί φροντίδα όλο το εικοσιτετράωρο.
Αλλά θα ήταν πρόθυμος να υπομείνει ακόμη περισσότερη φτώχεια και κακουχίες, αν μπορούσε να φέρει πίσω το αγόρι του.«Πάρτε τα λεφτά μας, πάρτε μας το σπίτι. Δείξε μας ένα θαύμα», είπε ο Αχτάρ. «Θα είμαστε σκλάβοι για το υπόλοιπο της ζωής μας, αν ξαναβρεθούμε με τον γιο μας. Αν κάποιος τον φέρει πίσω… θα είμαστε σκλάβοι του».
Ο Αμπουζάρ ήταν ένα έξυπνο αγόρι, πρώτος μαθητής στην τάξη του και πάντα πρόθυμος να μαθαίνει, λέέι πατέρας του. Όπως και άλλα αγόρια στην ηλικία του ανά τον κόσμο, απολάμβανε να φτιάχνει βίντεο TikTok, να βγάζει selfie με τα αδέρφια του και να ποζάρει με βοοειδή και μηχανάκια στο χωριό του.
Σε ηλικία 14 ετών πήρε στους ώμους του το βάρος της οικογένειάς του. Ένιωσε την πείνα στο σπίτι του και είδε τους γονείς και τα μικρότερα αδέρφια του να απελπίζονται «Είπε ότι θα πεθάνουμε από την πείνα εδώ ούτως ή άλλως, είναι καλύτερα να φύγουμε και θα μπορέσει να βοηθήσει», θυμάται ο Αχτάρ. «Είπε ότι θα μπορέσει να πληρώσει για μια αξιοπρεπή εκπαίδευση για τα αδέρφια του, να λάβει ιατρική περίθαλψη για τον μικρότερο αδερφό του, ίσως να προσθέσει ένα δωμάτιο στο σπίτι».
Πολλά μεγαλύτερα αγόρια από τα γύρω χωριά είχαν κάνει με επιτυχία το επικίνδυνο ταξίδι στην Ευρώπη μέσω δικτύων παράνομης διακίνησης ανθρώπων και έστελναν εμβάσματα, λέει ο Αχτάρ. Ο Αμπουζάρ είχε παρακαλέσει να πάει.
Επιλογή… θανάτου
Η επιλογή για τον Αμπουζάρ, όπως και για εκατομμύρια άλλους σαν αυτόν, ήταν να παρακολουθήσει την οικογένειά του να λιμοκτονεί στο σπίτι ή να κινδυνεύσει να πεθάνει προσπαθώντας να φτάσει στην Ευρώπη όπου υπήρχε υπόσχεση για δουλειά.
Ο θείος του είχε αποφασίσει να προσπαθήσει να φτάσει στην Ευρώπη και ο Αμπουζάρ είδε την ευκαιρία του.Έτσι, η οικογένεια ήρθε σε επαφή με έναν λαθροδιακινητή στην πλησιέστερη πόλη, έναν κοσμηματοπώλη που τους διαβεβαίωσε ότι άξιζε τον κίνδυνο και το κόστος 2,6 εκατομμυρίων ρουπιών (9.300 δολαρίων) για να στείλει τον Αμπουζάρ στην Ιταλία.
«Του είπαμε ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά. (Ο πράκτορας) είπε ότι αν έχετε ένα σπίτι απλώς πουλήστε το, σε ένα χρόνο θα έχετε 10 σπίτια, τόσα θα κερδίσουν. Έτσι, τότε πειστήκαμε από αυτόν και το ίδιο και τα παιδιά μας».
Στις αρχές Μαΐου ο γιος του, ο θείος του και μια μικρή ομάδα εφήβων αγοριών ξεκίνησαν από το χωριό. Είχε προγραμματιστεί να πετάξουν από το Καράτσι στο Ντουμπάι και στη συνέχεια στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. Εκεί έμειναν για έναν μήνα σε έναν καταυλισμό γεμάτο με άλλους που ελπίζουν να περάσουν στην Ευρώπη.
Η επικίνδυνη διαδρομή, που ακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι, εγκυμονεί τον διαρκή κίνδυνο κράτησης, κακοποίησης και απαγωγής για λύτρα ή διακίνησης – προτού καν οι μετανάστες πατήσουν το πόδι τους σε μια βάρκα που επιχειρεί να διασχίσει τη Μεσόγειο.
Και το ίδιο το ταξίδι είναι επικίνδυνο. Τουλάχιστον 289 παιδιά εκτιμάται ότι πέθαναν ή εξαφανίστηκαν φέτος προσπαθώντας να διασχίσουν τη μεταναστευτική οδό της κεντρικής Μεσογείου από τη Βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη, σύμφωνα με τη UNICEF. Κάθε εβδομάδα 11 παιδιά πεθαίνουν ή εξαφανίζονται επιχειρώντας το ταξίδι αυτό.
Το τηλεφώνημα πριν το μοιραίο ταξίδι
Την ημέρα πριν το συγκρότημα σαλπάρει για την Ιταλία – τον τελικό προορισμό τους – ο Αμπουζάρ έστειλε ένα βίντεο στον ανάπηρο αδελφό του ελπίζοντας να τον κάνει να γελάσει, βγάζοντας τη γλώσσα του και κουνώντας το χέρι στην κάμερα.
«Μας τηλεφωνούσε κάθε μέρα μόλις ξυπνούσε και μου έλεγε «σαλάμ μπαμπά»», είπε ο Αχτάρ. Η τελευταία κλήση που έκανε ο Αμπουζάρ ήταν το βράδυ της 8ης Ιουνίου. «Ήταν πολύ χαρούμενος που μίλησε στη μητέρα του και τον μικρό του αδερφό», θυμάται ο Αχτάρ προσθέτοντας ότι ο γιος του ήξερε ότι το ταξίδι με το πλοίο θα ήταν επικίνδυνο και ζήτησε από την οικογένειά του να προσευχηθεί για αυτόν.
Το επόμενο πρωί, ο Αχτάρ έλαβε δύο μηνύματα, που έλεγαν: «Μπαμπά μας βάζουν σε ένα κοντέινερ και μας παίρνουν». «Τώρα είμαι πάνω στο πλοίο». Δεν υπήρξε καμία άλλη επικοινωνία.
Στις 9 Ιουνίου επιβιβάστηκε στο αλιευτικό Adriana χωρητικότητας 100 ατόμων. 750 άτομα στοιβάχτηκαν σε αυτό από τους διακινητές. Οι μισοί εξ αυτών ήταν από το Πακιστάν. Περισσότεροι από 600 άνθρωποι υπολογίζεται ότι πνίγηκαν στις 14 Ιουνίου σε μία από τις πλέον πολύνεκρες τραγωδίες της Μεσογείου. Μεταξύ των επιζώντων ήταν μόλις 12 Πακιστανοί. Το όνομα του Αμπουζάρ έμεινε στη λίστα των αγνοουμένων.
