«Είμαστε οι κόρες, οι γιοι, τα εγγόνια και οι συγγενείς δολοφόνων που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκληρή δικτατορία της Αργεντινής. Γεννηθήκαμε μέσα σε αυτές τις οικογένειες. Μας έλεγαν τι να σκεφτούμε για τον κόσμο και τι συνέβαινε σε αυτόν. Και το πιστέψαμε. Μέχρι που δεν αντέξαμε άλλο και η αλήθεια μας άνοιξε τα μάτια».
Έτσι ξεκινάει το μανιφέστο της συλλογικότητας «Ιστορίες ανυπακοής». Μια προτροπή να σπάσει η σιωπή που εξακολουθεί να επικρατεί σε πολλές οικογένειες εγκληματιών της δικτατορίας.
«Γεννήθηκα το 1979, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Ωστόσο, μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω ότι αυτή η δικτατορία υπήρχε πράγματι στην Αργεντινή. Ήμασταν μια κανονική οικογένεια. Έζησα μέσα σε αυτή τη φούσκα. Μέχρι το 2005, όταν οι νόμοι περί αμνηστίας καταργήθηκαν και ο πατέρας μου ξαφνικά συνελήφθη. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Αυτό είναι ξεκαθάρισμα, είπε, αυτή είναι μια πολιτική επιχείρηση εναντίον μου. Τότε ήταν που έμαθα για πρώτη φορά για το στρατιωτικό πραξικόπημα».
Η αλήθεια πονάει
Η Αναλία Καλίνες είναι κόρη του Εντουάρντο Καλίνες, αστυνομικού διευθυντή την περίοδο της δικτατορίας από το 1976 έως το 1983. Αυτοαποκαλούνταν Δόκτωρ Κ. και θεωρούνταν ιδιαίτερα βάναυσος βασανιστής, είχε απαγάγει και εξαφανίσει ανθρώπους. Το 2010, καταδικάστηκε σε ισόβια. Ένα σημείο καμπής για μένα, λέει σήμερα η κόρη του.
«Ήταν ένας δρόμος γεμάτος αβεβαιότητα και πόνο και ένας πολύ μοναχικός δρόμος. Είχε να κάνει με την ταυτότητά μου. Δεν πας ενάντια στην ίδια σου την οικογένεια. Αλλά ο πατέρας μου ήταν δολοφόνος και η οικογένειά μου σιωπούσε για φρικτά εγκλήματα. Του έγραφα γράμματα, χωρίς απάντηση, ήθελα να αλλάξω το επώνυμό μου αλλά δεν το ένιωθα σωστό. Τότε έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με παιδιά ναζιστών εγκληματιών. Εκεί βρήκα ιστορίες που με κινητοποίησαν και κατάλαβα ότι ήθελα να μάθω περισσότερα, ότι ήθελα να κάνω κάτι».
Απόγονοι που ζητούν αλήθεια και δικαιοσύνη
Μάιος 2017. Στην πλατεία Μαγιό του Μπουένος Άιρες, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαμαρτύρονται εναντίον ενός νόμου που θα έδινε χάρη σε εγκληματίες της δικτατορίας, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα της Αναλία. Εκείνη την ημέρα κατάλαβε πως δεν είναι πια μόνη της και έτσι γεννήθηκε η συλλογικότητα «Ιστορίες ανυπακοής». Σήμερα έχει περισσότερα από 100 μέλη.
Εν τω μεταξύ, ο πατέρας της έχει καταθέσει αγωγή κατά της Αναλία. Ισχυρίζεται ότι είναι ανάξιο μέλος της οικογένειας και ως εκ τούτου την αποκλήρωσε. Τον στηρίζουν και οι δύο μικρότερες αδελφές της Αναλία. Ο πατέρας της δεν μετανιώνει για τίποτα και για την Αναλία αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να συνεχίσει.
Πηγή: Deutsshe Welle
