«Η νέα ακροδεξιά κυβέρνηση στην Ιταλία κάνει ακριβώς αυτό που υποσχέθηκε κατά την προεκλογική εκστρατεία. Η αποβίβαση σε ιταλικό έδαφος των μεταναστών που διασώθηκαν στη θάλασσα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη και σε ορισμένες περιπτώσεις αδύνατη. Η Πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι ονειρεύεται ακόμη και ναυτικό αποκλεισμό», αναφέρει η Deutsche Welle.
«Πρόκειται για την ίδια εξωφρενική κατάσταση με το 2018, όταν ο τότε Ιταλός Υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι απέκλεισε τα ιταλικά λιμάνια καταφεύγοντας σε χαιρέκακη κριτική για τη Μεταναστευτική Πολιτική της ΕΕ. Όπως και τότε, τα άλλα κράτη της ΕΕ αντιδρούν κάνοντας ότι δεν βλέπουν, προσπαθώντας να παρηγορήσουν και δίδοντας κενές υποσχέσεις ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ή ευρωπαϊκών λύσεων.
Από το 2015 και μετά, η Μεταναστευτική Πολιτική της ΕΕ στοχεύει κυρίως στην αποτροπή πιθανών αιτούντων Άσυλο από την είσοδο στη χώρα μέσω των θαλασσίων και χερσαίων σύνορα, την αποτροπή και τον αποκλεισμό τους, και μάλιστα όχι μόνο υπό την πίεση δεξιών-εθνικιστικών κυβερνήσεων. Δεν υπάρχει ακόμη ένα συνεκτικό σχέδιο για την κατανομή των ανθρώπων που φτάνουν στην ΕΕ και υποβάλουν αίτηση για Άσυλο. Ο αριθμός τους ανήλθε σε 540.000 ανθρώπους πέρυσι και η τάση είναι ανοδική.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέτυχε σε πολλές περιπτώσεις να καταλήξει σε ένα υποχρεωτικό σύστημα. Η εθελοντική συμφωνία που συνήψαν ορισμένες μεγάλες χώρες της ΕΕ μόλις τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους για την υποδοχή μικρών αριθμών μεταναστών κατέπεσε την Πέμπτη. Η Γαλλία αποχώρησε, καθώς η Ιταλία δεν εκπληρώνει πλέον τις υποχρεώσεις της να υποδέχεται ναυαγούς.
Θεωρητικά οι χώρες πρώτης εισόδου, δηλαδή η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Κροατία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Μάλτα και η Κύπρος είναι υπεύθυνες για τις διαδικασίες απονομής Ασύλου και στέγασης των μεταναστών. Ωστόσο, αυτός ο Κανονισμός, ο οποίος πήρε το όνομά του από το Δουβλίνο, στην πραγματικότητα δεν λειτούργησε ποτέ. Γιατί τα στατιστικά στοιχεία των οργάνων της ΕΕ δείχνουν ότι, για παράδειγμα, από τους 80.000 ανθρώπους που έχουν φτάσει μέσω της Μεσογείου στην Ιταλία όλα αυτά τα χρόνια, μόνο λίγο περισσότεροι από τους μισούς έχουν υποβάλει στην πραγματικότητα αίτηση για την παροχή Ασύλου στην Ιταλία. Οι άλλοι είτε κρύβονται στην Ιταλία είτε με την ανοχή των ιταλικών Αρχών μετακινούνται προς το Βορρά.
Η ίδια κατάσταση παρατηρείται και στην Ελλάδα, στη Βαλκανική Διαδρομή και στην Ισπανία. Είναι η μόνη εξήγηση για το γεγονός ότι οι περισσότερες αιτήσεις Ασύλου στην ΕΕ κατατίθενται στη Γερμανία. Ωστόσο, όπως και η γειτονική Αυστρία, η Γερμανία δεν μπορεί να είναι η χώρα πρώτης εισόδου λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο τα κράτη επιχειρούν να επαναπροωθήσουν τους μετανάστες στη χώρα της πρώτης εισόδου τους στην ΕΕ, σύμφωνα και με τους κανόνες του Δουβλίνου. Ωστόσο, αυτό πετυχαίνει μόνο σε μικρό αριθμό περιπτώσεων.
Η ιταλική κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να φωνάζει ότι θα επιβαρυνθεί υπερβολικά και γι’ αυτό υλοποιεί τις λαϊκιστικές της υποσχέσεις. Μια ματιά στους αριθμούς δείχνει ότι άλλες χώρες της ΕΕ δέχονται σημαντικά περισσότερους αιτούντες Άσυλο από την Ιταλία. Σε απόλυτους αριθμούς, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία προηγούνται της Ιταλίας. Αν υπολογίσει κανείς με βάση τον πληθυσμό, η Κύπρος, η Σλοβενία και η Αυστρία καταγράφουν τις περισσότερες αιτήσεις Ασύλου, και όχι η Ιταλία. Η άρνηση ή η με μεγάλη καθυστέρηση υποδοχή των πλοίων διάσωσης στα ιταλικά λιμάνια, εκτός από τις κακουχίες για τους πληγέντες, παράγει άσχημες εικόνες, μέσω των οποίων όμως ασκείται Πολιτική. Όπως ακριβώς συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια.
Ωστόσο, αλήθεια είναι επίσης ότι η πλειοψηφία των μεταναστών δεν φτάνουν στην Ιταλία μετά τη διάσωσή τους στη θάλασσα, αλλά με πλοία διακινητών που τους αποβιβάζουν στις παραλίες της Σικελίας ή της Καλαβρίας.
«Μπίνγκο με τους πρόσφυγες»
Η πραγματική ντροπή της Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι ότι δεν καταφέρνει να καταστήσει περιττό το επικίνδυνο θαλάσσιο ταξίδι. Όλες οι προσπάθειες δημιουργίας καταυλισμών στη Λιβύη, κέντρων αποβίβασης στην ΕΕ, ανάθεσης διαδικασιών παροχής Ασύλου στη Βόρεια Αφρική, συνεργασίας με τις χώρες προέλευσης ή αναχαίτισης της δράσης των διακινητών έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει. Αντίθετα, οι αριθμοί αυξάνονται και πάλι.
Οι Υπουργοί Εσωτερικών της ΕΕ θα πρέπει επειγόντως να συναντηθούν και να συζητήσουν για ακόμα μια φορά την κατανομή των αιτούντων άσυλο. Μέχρι τότε θα ξαναπαίζεται το απάνθρωπο «μπίνγκο με τους πρόσφυγες», όπως το αποκαλούν αξιωματούχοι της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Σε τηλεδιασκέψεις θα καταβάλλονται προσπάθειες στις Βρυξέλλες να βρεθεί χώρος σε πρόθυμες χώρες της ΕΕ για τους μετανάστες στην Ιταλία, οι οποίοι σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στα πλοία διάσωσης. Αυτό συνέβη το 2018 και το 2019 και τώρα θα επαναληφθεί. Πρόκειται για τραγωδία.
