Η πείνα είναι έντονη στην πόλη Λιμάν. Και το ένστικτο για επιβίωση, ακόμα πιο έντονο, μετά από μήνες μαχών, βομβαρδισμών και ρωσικής κατοχής.
Τα πλήθη συγκεντρώνονται καθημερινά έξω από μία αποθήκη στα περίχωρα, όπου πού και πού μοιράζονται προμήθειες έκτακτης ανάγκης.
Αλλά η ζωή μετά την απελευθέρωση αυτής της πόλης του Ντονμπάς, εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετικά σκληρή δοκιμασία αντοχής.
Λιγοστό το φαγητό, χωρίς ρεύμα, χωρίς τρεχούμενο νερό και χωρίς επικοινωνίες
Οι -από στόμα σε στόμα- ανακοινώσεις για δωρεάν ψωμί, δημιουργούν αμέσως μεγάλες ουρές απεγνωσμένων πολιτών, με τον καθένα να προσπαθεί να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο ένα από τα κουτιά της βοήθειας που μοιράζονται.
«Περιμένω ώρες», παραπονιέται μια ηλικιωμένη γυναίκα.στο σχετικό ρεπορτάζ του Sky News. “Τα πόδια μου είναι πολύ κουρασμένα. Πώς νομίζεις ότι είναι; Μαγειρεύω στη φωτιά εδώ και μήνες. Πιστεύεις ότι είναι μια καλή ζωή;”
Όταν μια άλλη ηλικιωμένη με πατερίτσες μπαινει μπροστά της στην ουρά, διαμαρτύρεται έντονα.
«Δεν τις είχες νωρίτερα», της φωνάζει κοιτάζοντας τις πατερίτσες καχύποπτα.
Αργότερα, ένας δυνατός καυγάς ξεσπά ανάμεσα σε μια νεαρή μητέρα τεσσάρων παιδιών και την ηλικιωμένη γυναίκα. Ποιος έχει περισσότερη ανάγκη από αυτές τις προμήθειες;
Αλλά η Όλγα έφερε μαζί της τον μικρό της γιο και δεν πρόκειται να χάσει αυτόν τον αγώνα.
«Οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ επιθετικοί», λέει.
“Νόμιζα ότι ο πόλεμος θα μας ένωνε. Αλλά όχι, έγινε το αντίθετο. Οι άνθρωποι απλώς φροντίζουν τον εαυτό τους και δεν βοηθούν ο ένας τον άλλον. Ο καθένας είναι μόνος του.”
Τελικά, και οι δύο γυναίκες είναι μεταξύ εκείνων που λαμβάνουν βοήθεια. Ή -ασταθής – αρμονία έχει αποκατασταθεί.. Προς το παρόν…
naftemporiki.gr
