«Χάος επικρατεί σε πολλά γερμανικά αεροδρόμια εδώ και εβδομάδες. Ο λόγος που αναφέρθηκε είναι η υψηλή ζήτηση σε συνδυασμό με τις ελλείψεις προσωπικού. Όμως το πρόβλημα είναι βαθύτερο», γράφει η Tagesschau, καθώς την Τετάρτη το συνδικάτο Ver.di εξήγγειλε 24ωρη απεργία στο προσωπικό εδάφους στα γερμανικά αεροδρόμια.
«Χιλιάδες αζήτητες βαλίτσες, δυσαρεστημένοι επιβάτες που στέκονται στην ουρά για ώρες και μετά χάνουν το αεροπλάνο τους: Έτσι θα είναι η εναέρια κυκλοφορία το καλοκαίρι του 2022. Η Lufthansa ακύρωσε σχεδόν 6.000 πτήσεις μόνο για τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Πίσω από αυτό, ωστόσο, κρύβονται οι συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων των αεροδρομίων, μερικές από τις οποίες είναι τόσο κακές που οι άνθρωποι απλά δεν θέλουν πλέον να εργάζονται εκεί – ή αρρωσταίνουν».
Ακόμη κι αν η πανδημία έχει δυσκολέψει ιδιαίτερα την κατάσταση, οι συνθήκες εργασίας γύρω από την εναέρια κυκλοφορία χειροτερεύουν εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ο κοινωνιολόγος Ερικ Σπαρν-Βόλφ που ερευνά τις συνθήκες εργασίας στην αεροπορική βιομηχανία. «Αρχικά, οι αιτίες βρίσκονται στην πραγματικότητα, στην πολιτική απορρύθμιση και απελευθέρωση από τη δεκαετία του 1990, η οποία ξεκίνησε σε επίπεδο ΕΕ», εξηγεί ο Σπαρν-Βολφ.
«Ως αποτέλεσμα, υπάρχει πλέον πραγματικός ανταγωνιστικός και σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των παρόχων αεροπορικών μεταφορών σε όλες τις συναλλαγές, ο οποίος τελικά πραγματοποιείται μέσω της μείωσης του κόστους του προσωπικού και συνεπώς σε βάρος των εργαζομένων».
«Μια ολόκληρη σειρά εργαζομένων αναζήτησε άλλες θέσεις εργασίας σε άλλους οικονομικούς τομείς, για παράδειγμα στον αναπτυσσόμενο τομέα των logistics» λέει ο διευθύνων σύμβουλος της Ομοσπονδιακής Ένωσης της Γερμανικής Αεροπορικής Βιομηχανίας, Ματίας φον Ράντοφ.
Για την κάλυψη των ελλείψεων στο προσωπικό μετέβησαν για δουλειά στα αεροδρόμια της Γερμανίας εργαζόμενοι από το εξωτερικό, ίδιο από την Τουρκία.
Το συνδικάτο των εργαζομένων δεν βλέπει πραγματική λύση στο εργατικό δυναμικό, το οποίο τώρα υποτίθεται ότι προέρχεται από την Τουρκία συγκεκριμένα. «Αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα και δεν έχει καμία σχέση με τα διαρθρωτικά προβλήματα στην εναέρια κυκλοφορία», τονίζει το Ver.di . «Η πρόσληψη για τους εργαζόμενους από τρίτες χώρες είναι μόνο προσωρινή.Μόνο η περαιτέρω διευκόλυνση της μετανάστευσης στη γερμανική αγορά εργασίας θα βοηθούσε. Διαφορετικά θα υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού σε όλη τη γερμανική οικονομία», γράφει η Tagesschau.
Αναρρωτικές άδειες
Η προσφορά πτήσεων από το προσωπικό στο θερινό πρόγραμμα του 2022 είναι μόνο στο 77% της προσφοράς του 2019. Αλλά επειδή δεν έχουν απολυθεί τόσοι πολλοί άνθρωποι, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι εργαζόμενοι τώρα – αλλά αυτό δεν ισχύει. Τουλάχιστον μια επιμέρους εξήγηση είναι το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο αναρρωτικών αδειών. Ένας πρώην υπάλληλος του αεροδρομίου της Φρανκφούρτης, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, λέει ότι η σωματικά απαιτητική εργασία στον διάδρομο προσγείωσης ή κατά τον καθαρισμό του αεροσκάφους ,σήμαινε ότι υπήρχε πάντα ένα ποσοστό ασθενών με αναρρωτική από 10 έως 15%.
Τώρα αυτό το ποσοστό είναι έως και 30%. Φυσικά, αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση για όσους απομένουν, τονίζει η εκπρόσωπος οικονομικής πολιτικής της κοινοβουλευτικής ομάδας του CDU, Τζούλια Κλόκνερ. «Είναι ένας φαύλος κύκλος, ειδικά με τις αεροπορικές εταιρείες», τονίζει. Γιατί οι εναπομείναντες εργαζόμενοι θα πρέπει να επωμίζονται όλο και περισσότερη δουλειά. «Άρα, είτε αρρωσταίνουν είτε αναζητούν άλλη δουλειά», προσθέτει.
Αν χρησιμοποιούνται όμως ολοένα και πιο εξουθενωμένοι, απογοητευμένοι και υπερφορτωμένοι υπάλληλοι στις αεροπορικές μεταφορές, τότε, στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί να προκύψουν διαδικαστικά λάθη και κενά ασφαλείας. Εάν οι νέοι υπάλληλοι πρέπει ακόμα να εκπαιδευτούν και αυτή γίνεται υπό μεγάλη πίεση χρόνου – όπως συμβαίνει τώρα – τότε αυτό όχι μόνο μειώνει την ποιότητα της εργασίας – καθιστά επίσης την πτήση λιγότερο άνετη και λιγότερο ασφαλή για όλους τους επιβάτες.
«Πάμε σε πόλεμο»
Σε ορισμένα αεροδρόμια, ειδικότερα στο προσωπικό καθαριότητας απασχολούνται μόνο οι μισοί εργαζόμενοι σε σχέση με πριν από δέκα χρόνια. Επιπλέον, οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούνται μόνο για μικρές βάρδιες, πράγμα που σημαίνει ότι απαιτείται μεγάλη ευελιξία. Ως εκ τούτου, δύσκολα είναι δυνατόν να κάνουν άλλη εργασία μερικής απασχόλησης που θα ήταν οικονομικά απαραίτητη. Γι’ αυτό και ο κατώτατος μισθός δεν επαρκεί.
«Λοιπόν, πάντα λέμε στους συναδέλφους μας όταν πάμε στη δουλειά: «Θα πάμε για πόλεμο» (…) Πόλεμος ενάντια στο ρολόι – πρέπει να κάνουμε τα πάντα»; λέει μία εργαζόμενη καθαρίστρια.
