Στους τέσσερις μήνες του πολέμου στην Ουκρανία, οι συγκρούσεις έχουν αλλάξει αρκετά, με τις πλέον αξιοσημείωτες αλλαγές να έχουν λάβει χώρα με την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τις βόρειες περιοχές της Ουκρανίας, την κατάληψη της Μαριούπολης και την εστίαση στο Ντονμπάς στα ανατολικά της χώρας.
Ο τρόπος που δρουν οι ρωσικές δυνάμεις έχει επικριθεί αρκετές φορές από τους στρατιωτικούς αναλυτές, με πολλές αναφορές για αστοχίες, χαμηλό ηθικό, κεντρικό έλεγχο από τον Βλαντίμιρ Πούτιν, εμμονές με συγκεκριμένες περιοχές, συχνές αλλαγές στις ηγετικές θέσεις, κά.
Σήμερα, ωστόσο, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική κατάληψη της περιφέρειας Λουγκάνσκ, που όταν έρθει θα κλείσει τη μία από τις δύο εκκρεμότητες της Μόσχας στο Ντονμπάς. Έπειτα μένει το Ντονέτσκ. Παρόλο που αναλυτές δεν θεωρούν σημείο καμπής για τον πόλεμο την κατάληψη του Λουγκάνσκ, είναι γεγονός ότι οι ρωσικές δυνάμεις κατάφεραν να βελτιώσουν την τακτική τους και να σημειώσουν πρόοδο.
Οι αρχικές αδυναμίες
Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς αναλυτές, κατά την εισβολή τους στην Ουκρανία οι ρωσικές δυνάμεις δεν προχώρησαν υιοθετώντας μία τακτική που να βασίζεται στα δυνατά της σημεία (τακτικές ομάδες τάγματος που ακολουθούν το δόγμα του λεγόμενου πολέμου χωρίς επαφή με μηχανοποιημένες μονάδες, βασικά εργαλεία τα drones και τις ηλεκτρονικές πληροφορίες).
Αντ΄αυτού, τα σχέδια της Μόσχας αρχικά βασίστηκαν στην πεποίθηση ότι τα στρατεύματά της θα «τρυπούσαν» τον υποτιθέμενο άτακτο στρατό της Ουκρανίας. Ως εκ τούτου, οι ρωσικές δυνάμεις εξαπλώθηκαν ευρέως στα σύνορα της χώρας και οι μηχανοποιημένες μονάδες κατευθύνθηκαν προς τις ουκρανικές πόλεις με ελάχιστο πεζικό (μερικές φορές διαθέτοντας μόνο το ένα τρίτο όσων προβλέπονται). Εν τω μεταξύ, αερομεταφερόμενες δυνάμεις εισήχθησαν βαθιά πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Η ιδέα ήταν: να αρπάξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο έδαφος και να καταλάβουμε την πρωτεύουσα προτού μπορέσει να στερεοποιηθεί η αντίσταση.
Από την έκβαση των μαχών, γνωρίζουμε ότι η προσέγγιση αυτή ήταν λάθος. Οι Ρώσοι βρήκαν αντίσταση από το πυροβολικό της Ουκρανίας, τα κομβόι τους έπεσαν σε αντιαρματικές ενέδρες, οι αλεξιπτωτιστές δυσκολεύτηκαν. Και πέρα από αυτά, οι ρωσικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν υλικοτεχνικά προβλήματα στον εφοδιασμό, με αποτέλεσμα να ξεμένουν οι μονάδες από τρόφιμα και καύσιμα.
Ολόκληρη η πρώτη φάση του πολέμου είναι ενδεικτική των αδυναμιών του ρωσικού στρατού, σύμφωνα με τους αναλυτές:
- Μειωμένη απόδοση στις από κοντά μάχες (ένας τύπος μάχης που είναι αναπόφευκτος σε επιθέσεις στον αστικό πόλεμο),
- υπερβολική εξάρτηση σε αναλώσιμες παραστρατιωτικές δυνάμεις για να κρατήσουν έδαφος και να εκτελέσουν δαπανηρές επιθέσεις, και
- εξάρτηση από μη διαδεδομένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και μέσα ηλεκτρονικού πολέμου.
Βέβαια παρά τις αδυναμίες, οι δυνάμεις του Πούτιν επιτιθέμενες παντού ταυτόχρονα, οι ανακάλυψαν και εκμεταλλεύτηκαν έναν αδύναμο κρίκο: τη νότια άμυνα της Ουκρανίας δίπλα στην Κριμαία. Τα ρωσικά στρατεύματα εξασφάλισαν όλη την ακτογραμμή της Ουκρανίας ανατολικά του ποταμού Σεβέρσκι Ντονέτς, καθώς και την πόλη της Χερσώνας στη δυτική όχθη. Τα ουκρανικά στρατεύματα σταμάτησαν τελικά την «αιμορραγία» στα μέσα Μαρτίου αναστέλλοντας τις ρωσικές προελεύσεις προς το Μικολάιβ, την Οδησσό και το Κρύβι Ρι.
Τι άλλαξε στην τακτική των Ρώσων: «Back to basics»
Με την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από το Κίεβο, η Μόσχα εστίασε- και εξακολουθεί να εστιάζει- στις περιφέρειες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Μέσω μιας επιχείρησης μέσω του Ιζιούμ και της Ποπάνσα, η Ρωσία προσπάθησε να περικυκλώσει και να εξολοθρεύσει ένα σημαντικό κομμάτι του στρατού της Ουκρανίας για να καταλάβει την τελευταία μεγάλη πόλη σε ουκρανικά χέρια εκεί, το Σεβεροντονιέτσκ. Παράλληλα, στόχος ήταν να υπερασπιστούν τα εδάφη στο νότο που είχαν καταλάβει προσφάτως.
Ο ρωσικός στρατός στράφηκε έτσι στο δόγμα που δίνει προβάδισμα στο πυροβολικό, αξιοποιώντας το μεγάλο αριθμητικό του πλεονέκτημα για να χτυπήσει την Ουκρανία. Η νέα στρατηγική συντόμευσε επίσης σε μεγάλο βαθμό τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού, οι οποίες διέτρεχαν ασφαλές έδαφος που κρατούσαν επί μακρόν οι Ρώσοι αυτονομιστές.
Αυτή η τακτική οδήγησε σε εξαντλητικές μάχες και ένα πόλεμο φθοράς που μπορεί να μην ήταν το ιδανικό αποτέλεσμα για τους Ρώσου, λειτούργησε ωστόσο, υπέρ τους. Μπορεί οι ελιγμοί στις επιχειρήσεις περικύκλωσης να μειώνονται κάθε μήνα και να επιχείρησαν ανεπιτυχώς πολλαπλές διελεύσεις ποταμών με καταστροφικές απώλειες, όμως η τεράστια συγκέντρωση δύναμης πυρός και δυνάμεων επέδειξε κάποια βασική ικανότητα και επέτρεψε στις ρωσικές συστοιχίες να καταστρέψουν αργά την ουκρανική άμυνα, επιτρέποντας στα ρωσικά στρατεύματα να καταλάβουν το έδαφος.
Κάπως έτσι αυξήθηκαν σημαντικά οι απώλειες των Ουκρανών, σε αντίθεση με τους δύο πρώτους μήνες του πολέμου κατά τους οποίους μονάχα η Μόσχα κατέγραφε σημαντικές απώλειες. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη επαρκούς πυροβολικού του ουκρανικού στρατού.
Διαβάστε ακόμα:
naftemporiki.gr με πληροφορίες από 19fortyfive
