Ο Τύπος για την αποχή ΕΕ και γερμανικής προεδρίας από τις εξελίξεις στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, την αποσιώπηση της παραίτησης Αλμπαϊράκ από τα τουρκικά ΜΜΕ και την 5η επέτειο από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Μπατακλάν.
H εφημερίδα taz σχολιάζει με τίτλο «Η γλώσσα της αδυναμίας» την εκεχειρία μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο για τον έλεγχο της αμφιλεγόμενης περιοχής του Ναγκόρνο Καραμπάχ: «Μπροστά στα μάτια της βραβευθείσας με Νομπέλ Ειρήνης ΕΕ και της εκ περιτροπής προεδρεύουσας Γερμανίας εκτυλίχθηκε ένας πόλεμος, ο οποίος από ό,τι φαίνεται, τελείωσε με μετατόπιση συνόρων και εκτοπισμό δεκάδων χιλιάδων Αρμενίων. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΕΕ αποτυγχάνει κατά τη διάρκεια του εξαμήνου της γερμανικής προεδρίας. Το καλοκαίρι παραλίγο να ξεσπάσει πόλεμος όταν η Τουρκία προκαλούσε με τις γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Ελλάδα, Κύπρος και Γαλλία είχαν ζητήσει τότε μια γρήγορη και σκληρή απάντηση, όμως η καγκελάριος Μέρκελ στηρίχθηκε στη μυστική διπλωματία και την πολιτική κατευνασμού. Η στάση αυτή εκδικείται τώρα. Την στιγμή που η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο έχει σχετικά ηρεμήσει, χωρίς ωστόσο να έχει επιλυθεί, ο πρόεδρος Ερντογάν στέλνει σύριους μισθοφόρους στον Καύκασο. Σήμερα γιορτάζει μια νίκη στο Αζερμπαϊτζάν και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Η Γερμανία οδήγησε την ΕΕ σε μια ήττα, αυτό το συμπέρασμα εξάγουμε ήδη από τώρα».
Σε πρωτοσέλιδο σχόλιο με τίτλο «Ο Πούτιν στον καλύτερο ρόλο του» η Frankfurter Allgemeine Zeitung φωτίζει το ρόλο του ρώσου προέδρου Πούτιν στον πόλεμο στον Καύκασο: «Ο πρόεδρος Πούτιν μπορεί τώρα να ισχυρίζεται ότι σταμάτησε την αιματοχυσία. Η εκεχειρία λίγο πριν την συντριπτική ήττα της Αρμενίας παραπέμπει σε συμφωνία της Μόσχας με το Μπακού και την Άγκυρα. Ο αρμένιος πρωθυπουργός Πασινγιάν είναι πλέον για τους Αρμένιους ο ηττημένος ή ακόμα και ο προδότης. Η Ρωσία παίρνει αυτό που ήθελε εδώ και καιρό. Μια στρατιωτική παρουσία στο Αζερμπαϊτζάν. Και σε όλες αυτές τις εξελίξεις η Δύση έχει απλά ρόλο θεατή».
Φερέφωνα του Ερντογάν το 90% των ΜΜΕ
«Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης τη παραίτηση του τούρκου υπ. Οικονομικών και γαμπρού του Ερντογάν, Μπεράτ Αλμπαϊράκ δείχνει πόσο χαμηλά έχουν πέσει τα μέσα ενημέρωσης στη χώρα», γράφει η Tageszeitung: «Τηλεοπτικοί σταθμοί και εφημερίδες δεν τόλμησαν να μεταδώσουν την είδηση της παραίτησης μέχρι να πάρουν το πράσινο φως από την τουρκική προεδρία. Ούτε το πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, ούτε εφημερίδες όμως όπως η Hürriyet ή τηλεοπτικοί σταθμοί, όπως το CNN-Türk, μετέδωσαν ότι ο Αλμπαϊράκ παραιτήθηκε. Η τουρκική κοινή γνώμη παρέμεινε ανενημέρωτη την ώρα που διεθνείς σταθμοί μετέδιδαν τις λεπτομέρειες της παραίτησης. Μόνο όταν 24 ώρες αργότερα ο πρόεδρος Ερντογάν αποδέχονταν τη παραίτηση, το πρακτορείο Anadolu και άλλα μέσα ενημέρωσαν τους Τούρκους για ό,τι συνέβη.
Στο μεταξύ ακόμα και μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν τον Ερντογάν άρχισαν να κάνουν την αυτοκριτική τους παρά το γεγονός ότι με τη γραμμή που ακολουθούν εξασφαλίζουν την εύνοια του τούρκου προέδρου. Υπολογίζεται ότι το 90% των μέσων ενημέρωσης είναι πλέον φερέφωνα της τουρκικής προεδρίας. Λόγω αυτής της κατάστασης όλα και περισσότεροι Τούρκοι στρέφονται σε εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης όπως το Youtube κανάλι του δημοσιογράφου Κουνιέτ Εζντεμίρ. Παρά τις προσπάθειες του τούρκου προέδρου να φιμώσει και αυτές τις πηγές ενημέρωσης με νέο νόμο για τον έλεγχο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δημοσιογράφοι όπως ο Ρούσεν Τσακίρ, ο οποίος διατηρεί το διαδικτυακό κανάλι Medyascope, θεωρεί ότι η Άγκυρα δεν θα κερδίσει αυτή τη μάχη, διότι όπως λέει ο δημοσιογράφος, η τεχνολογική εξέλιξη διασφαλίζει ολοένα και περισσότερους τρόπους για να ξεφύγεις».
Η 13/11 του 2015 δεν έγινε μέρα-σύμβολο της ισλαμιστικής απειλής
«Σχεδιάζοντας τις δολοφονίες οι τρομοκράτες μελέτησαν κατ΄ αρχήν τη ζωή. Αναζήτησαν τους δρόμους όπου με βεβαιότητα ο κόσμος γελούσε, χόρευε και πανηγύριζε, σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε ετών από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι με 130 θύματα, στην αίθουσα συναυλιών Μπατακλάν, στο στάδιο Stade de France και διάφορα μπαρ στο βορειοανατολικό τμήμα της πόλης. Οι τρομοκράτες δεν πέτυχαν τους στόχους τους, ούτε τότε, ούτε τώρα. Η 13η Νοεμβρίου στο Παρίσι δεν έγινε ημέρα σύμβολο για την ισλαμιστική απειλή, αλλά για την ικανότητα της πόλης να αντιστέκεται. Μόλις μια μέρα μετά τις επιθέσεις οι Παριζιάνοι ξαναβγήκαν στις ταράτσες των καφέ. Είτε από πείσμα είτε απελπισία είτε επειδή δεν ήθελαν εκτός από το πόνο και το φόβο να αισθάνονται και μόνοι».
