Τον Απρίλιο του 1929, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) συνεδρίασε στη Λωζάνη της Ελβετίας, για να παραχωρήσει τα δικαιώματα φιλοξενίας για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν το προβάδισμα και επτά υποψήφιες τοποθεσίες εμφανίστηκαν για να υποβάλουν προσφορά: Μπέαρ Μάουντεν, Λίμνη Πλάσιντ (Νέα Υόρκη), Ντένβερ (Κολοράντο), Ντουλούθ (Μινεσότα), Μινεάπολη (Μινεσότα), Λίμνη Ταχόε, Γιόσεμαϊτ Βάλεϊ (Καλιφόρνια).
Για πολλές μικρές ορεινές πόλεις, όπως εξηγεί σε εκτενές άρθρο του το Foreign Policy, αυτή ήταν η ευκαιρία να αντλήσουν τα επενδυτικά κεφάλαια, που απαιτούνται για την κατασκευή νέων υποδομών και την εξασφάλιση μιας ισχυρής τουριστικής βιομηχανίας σε μια πολύ εύθραυστη οικονομικά εποχή – την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης.
Ο Γκόντφρεϊ Ντιούι, αντιπρόεδρος του Lake Placid Club ήταν ο κύριος διαχειριστής της προσφοράς της πόλης. Ο Ντιούι έδωσε μια σειρά από υψηλές υποσχέσεις – μεταξύ αυτών, μια νέα πίστα ολίσθησης Ολυμπιακών Αγώνων. Ο τότε κυβερνήτης της Νέας Υόρκης (και αργότερα πρόεδρος των ΗΠΑ) Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ έγραψε επιστολές για την υποστήριξη του έργου, δίνοντας στη μικρή πόλη το προβάδισμα. Όλα έμοιαζαν πολλά υποσχόμενα, μέχρι που η Λίμνη Πλάσιντ όντως εξασφάλισε τα δικαιώματα φιλοξενίας και άρχισε η αναστάτωση.
Η πίστα ολίσθησης του Ντιούι επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στην τοποθεσία του Lake Placid Club, εντός του προστατευόμενου προστατευόμενου δάσους Adirondacks. Η Ένωση για την Προστασία του Adirondacks προσέφυγε στα δικαστήρια της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, υποστηρίζοντας ότι το έργο ήταν αντίθετο με το Σύνταγμα, που ορίζει ότι οι κρατικές εκτάσεις «που αποτελούν δασικό καταφύγιο…θα διατηρηθούν για πάντα σαν άγρια δασικά εδάφη».
Το κίνημα NOlympics
Ακολούθησε δικαστικός αγώνας δύο ετών. Οι ακτιβιστές διαμαρτύρονταν τακτικά και έκαναν θόρυβο στον Τύπο. Τελικά, το Εφετείο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης έκρινε ότι ένα καταστατικό που εξουσιοδοτούσε την κατασκευή μιας πίστας, που απαιτούσε την καταστροφή 5.122 δέντρων, ήταν αντισυνταγματικό. Ο Ντιούι και η οργανωτική επιτροπή αναγκάστηκαν να βρουν μια τοποθεσία αλλού. Εγκαταστάθηκαν σε μια τοποθεσία λίγο έξω από τα όρια του Forest Preserve.
Αυτό το είδος πίεσης από περιβαλλοντικές ομάδες δεν έχει εξαφανιστεί ποτέ, σημειώνει το Foreign Policy. Έκτοτε, σχεδόν σε κάθε πόλη που φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς, υπάρχει αυτό που ο αθλητικός κοινωνιολόγος Jules Boykoff αποκαλεί «NOlympic κίνημα»—οργανωμένες ομάδες ανθρώπων που δεν θέλουν οι Αγώνες να έρθουν στην πόλη τους. Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα κινήματα κέρδισαν δυναμική και την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, φτάνοντας τελικά στους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων των Ολυμπιακών Αγώνων και δημιουργώντας δημόσια πίεση για να πραγματοποιηθεί μία «πράσινη» αλλαγή. Αλλά θα χρειαζόταν να περάσουν δεκαετίες.
Όταν οι ανησυχίες έδιωχναν τους Αγώνες
Fast forward στο 1970. Στο Ντένβερ απονεμήθηκαν τα δικαιώματα φιλοξενίας για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976. Χαρακτηρίστηκε ως ιδανική ευκαιρία για τον εορτασμό των 200 χρόνων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να έρθουν αντιμέτωποι οι Αγώνες με μεγάλη διαφωνία από τους τοπικούς πολιτικούς. Μήνες μετά την απονομή των δικαιωμάτων φιλοξενίας στην πόλη, ο πολιτειακός εκπρόσωπος Μπομπ Τζάκσον είπε στο Associated Press: «Θα έπρεπε να πούμε στο έθνος και στον κόσμο: «Λυπούμαστε, ανησυχούμε για το περιβάλλον. Κάναμε ένα λάθος. Πάρτε τους Αγώνες αλλού»
Ο Ντικ Λαμ, ένας άλλος εκπρόσωπος της πολιτείας, είπε στο Ski Magazine, «Κάθε φορά που κάνω μια ερώτηση για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον οι άνθρωποι της Ολυμπιακής Επιτροπής μου λένε: «Μην ανησυχείς, θα φροντίσουμε για αυτό”». Τελικά το 1972, η πόλη αποσύρθηκε από τη φιλοξενία και οι Αγώνες μεταφέρθηκαν στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας, το οποίο είχε πραγματοποιήσει τη διοργάνωση το 1964 και είχε τις περισσότερες εγκαταστάσεις έτοιμες για να ξεκινήσει.
Η Γερμανία είδε επίσης περιβαλλοντικές ομάδες να ασκούν πίεση – και τελικά να διώχνουν – τους Ολυμπιακούς Αγώνες λόγω περιβαλλοντικών ανησυχιών. Το 1983, ο δήμαρχος και τοπικός διευθυντής τουρισμού του Μπέρχτεσγκάντεν ανακοίνωσε μια προσφορά για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Σχεδόν αμέσως, οργανώθηκε μια τοπική πρωτοβουλία πολιτών εναντίον του, και την απέσυρε.
Οι πρώτοι «πράσινοι» Ολυμπιακοί
Παρά την επανειλημμένη πίεση από περιβαλλοντικές ομάδες να επιβραδύνουν, να μετακινήσουν ή να σταματήσουν τους Αγώνες, μόλις τη δεκαετία του 1990 η ίδια η διοργάνωση ανέλαβε δράση σε αυτό το μέτωπο. Το 1992, την ίδια χρονιά που η λέξη «βιωσιμότητα» μπήκε στο παγκόσμιο λεξικό στη Σύνοδο Κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για τη Γη στη Βραζιλία, η ΔΟΕ αντιμετώπιζε προκλήσεις, μετά και τους χειμερινούς Αγώνες του Άλμπερτβιλ, που χαρακτηριστήκαν «περιβαλλοντική καταστροφή».
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1994 στο Lillehammer της Νορβηγίας, θεωρούνται ως η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας «πράσινων» Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αλλαγές περιελάμβαναν ένα επανασχεδιασμένο παγοδρόμιο ταχύτητας που ελαχιστοποιούσε τις επιπτώσεις σε ένα κοντινό καταφύγιο πουλιών, ένα σχέδιο προτεραιότητας στη χρήση ανανεώσιμων οικοδομικών υλικών, αναβαθμίσεις ενεργειακής απόδοσης για εγκαταστάσεις και πρόγραμμα ανακύκλωσης σε όλους τους χώρους.
