Ερευνητές του Πανεπιστημίου Syracuse συνδύασαν χημικές αναλύσεις με μικροπαλαιοντολογικά ευρήματα ώστε να κατανοήσουν καλύτερα πώς επηρεάστηκε η θαλάσσια ζωή του πλανήτη από ένα συμβάν ταχείας αύξησης της θερμότητας της Γης που έλαβε χώρα πριν από περισσότερα από 55 εκατομμύρια χρόνια.
«Η υπερθέρμανση του πλανήτη επηρεάζει τη θαλάσσια ζωή με πολύπλοκους τρόπους, και η υποξία, δηλαδή η απώλεια διαλυμένου οξυγόνου, είναι ένας από τους τρόπους που μας προκαλούν τη μεγαλύτερη ανησυχία», δήλωσε ο Ζουνλί Λου, βοηθός καθηγητή στο Syracuse και μέλος της επιστημονικής ομάδας. «Επιπλέον, είναι δύσκολο να προβλέψουμε τη μελλοντική αποξυγόνωση που θα προκαλέσουν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, χωρίς πρώτα να κατανοήσουμε καλύτερα το γεωλογικό παρελθόν μας», πρόσθεσε.
Σύμφωνα με τον Λου, αυτό το είδος της αποξυγόνωσης οδηγεί σε μεγαλύτερες και παχύτερες ζώνες ελαχίστου οξυγόνου (OMZs) στους ωκεανούς του κόσμου. Μία OMZ είναι το στρώμα του νερού στον ωκεανό, όπου ο κορεσμός του οξυγόνου είναι στο χαμηλότερο σημείο του.
Ο προσδιορισμός της επέκτασης των ζωνών αυτών στην πορεία του χρόνου είναι δύσκολος λόγω της έλλειψης ενός ευαίσθητου, ευρέως εφαρμόσιμου δείκτη διαλυμένου οξυγόνου.
Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, ο Λου και οι συνεργάτες του άρχισαν να χρησιμοποιούν έναν τύπο ιωδίου που υπάρχει μόνο σε οξυγονωμένα ύδατα. Με την ανάλυση των λόγων ιώδιο-προς-ασβέστιο σε μικροαπολιθώματα, μπόρεσαν να υπολογίσουν τα επίπεδα οξυγόνου του περιβάλλοντος θαλάσσιου νερού, όπου ζούσαν κάποτε οι μικροοργανισμοί.
«Συγκρίνοντας τα ευρήματα από τη μελέτη μικροσκοπικών απολιθωμένων οργανισμών με τα επίπεδα οξυγόνου που προκύπτουν από προσομοιώσεις διαφόρων κλιματικών μοντέλων, καταλήξαμε πως οι OMZ ήταν πολύ πιο διαδεδομένες πριν από 55 εκατομμύρια χρόνια από ό, τι είναι σήμερα», δήλωσε ο Λου.
«Η έλλειψη οξυγόνου, μαζί με την αύξηση της θερμοκρασίας και της οξύτητας, είχε δραματικές επιπτώσεις στη θαλάσσια ζωή κατά τη διάρκεια της Παλαιοκαίνου και Ηωκαίνου Εποχής, προκαλώντας μαζική εξαφάνιση στο βυθό», πρόσθεσε ο Λου.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ήδη πιστεύεται πως οι σύγχρονες ΟΜΖ, όπως αυτές στον ανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό, αρχίζουν να επεκτείνονται.
