Η Φύση εντυπωσιάζει για ακόμη μια φορά αποκαλύπτοντας τα μυστικά της. Τέσσερα άγνωστα έως σήμερα είδη κάβουρα ανακαλύφθηκαν στη νήσο Παλαουάν των Φιλιππίνων. Το χαρακτηριστικό που τους ξεχωρίζει από άλλα οστρακόδερμα είναι το μοβ χρώμα τους.
«Είναι γνωστό ότι οι κάβουρες μπορούν να διακρίνουν χρώματα», λέει ο Χέντρικ Φράιταγκ από το Μουσείο Ζωολογίας της Δρέσδης, βασικός συντάκτης της σχετικής έκθεσης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Raffles Bulletin of Zoology. «Συνεπώς, φαίνεται πιθανό ο χρωματισμός να λειτουργεί ως κάποιου είδους σύνθημα στην κοινωνική συμπεριφορά, π.χ. με σκοπό το ζευγάρωμα».
Και τα τέσσερα είδη ανήκουν στο ίδιο γένος. Όλα φαίνεται πως ζουν μόνο σε ποταμούς και ρέματα, σε μια συγκεκριμένη περιοχή του νησιού. Δεν μπορούν να επιβιώσουν στο αλμυρό νερό, συνεπώς δεν είναι σε θέση να μεταναστεύσουν σε όμορα νησιά χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Η ομάδα του Φράιταγκ χρειάστηκε πολύ καιρό για να μελετήσει τους κάβουρες, ο μεγαλύτερος από τους οποίους έχει πλάτος 53 χιλιοστά. Το κέλυφος του μικρότερου από τα νέα είδη έχει πλάτος μόλις 33 χιλιοστά.
Το Παλαουάν βρίσκεται μεταξύ των Φιλιππίνων και του συμπλέγματος των Νήσων Σούνδων, που περιλαμβάνουν το Βόρνεο, τη Σουμάτρα, την Ιάβα κ.α. Σύμφωνα με το Δρα. Φράιταγκ, η περιοχή αυτή «συνδυάζει δύο από τις σημαντικότερες εστίες βιολογικής ποικιλότητας». Μόνο στο συγκεκριμένο νησί ζουν είδη όπως ο ποντικός – ελάφι και ο παγκολίνος των Φιλιππίνων, καθώς και πολλές ασυνήθιστες πεταλούδες.
Οι Φιλιππίνες συγκαταλέγονται στη λίστα της οργάνωσης Conservation International με τις 17 πλουσιότερες ως προς τη βιοποικιλότητα χώρες. Το Παλαουάν ωστόσο απειλείται τα τελευταία χρόνια λόγω της καταστροφής οικοτόπων. Οι βραχώδεις ακτές του αποτελούν για την Κίνα μια από τις βασικές πηγές νικελίου, ενός μετάλλου που χρησιμοποιείται ευρέως και σε μεγάλες ποσότητες σε τεχνολογικά προϊόντα.
Η επιβίωση των ζώων και των φυτών του νησιού εξαρτάται από συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες και γι’ αυτό «η παραμικρή περιβαλλοντική μεταβολή μπορεί να οδηγήσει σε αφανισμούς», εξηγεί ο Δρ. Φράιταγκ. «Ακόμη και εάν οι οικότοποι δεν καταστραφούν ολοσχερώς, όσο μικρότεροι είναι οι εναπομείναντες οικότοποι, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αφανισμού ενός είδους».
