Η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα αποδεικνύεται θανατηφόρο «σπορ» για κάποια αρσενικά μαρσιποφόρα και γι’ αυτό ευθύνεται κατά κάποιο τρόπο η… αγωνία τους να διαιωνίσουν το είδος τους, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα μελέτης αυστραλών επιστημόνων.
Η αυτοκαταστροφική αναπαραγωγή έχει παρατηρηθεί σε είδη ψαριών και φυτών, όμως στα θηλαστικά είναι σπάνια. Οι επιστήμονες γνώριζαν εδώ και δεκαετίες ότι κάποια μαρσιποφόρα πεθαίνουν μετά από την αναπαραγωγή, όμως δεν ήταν σίγουροι εάν αυτό συμβαίνει εξαιτίας του ανταγωνισμού, για να αφήσουν περισσότερη τροφή στους απογόνους τους ή για κάποιον άλλο λόγο.
Η νέα μελέτη επικεντρώθηκε στη συμπεριφορά δεκάδων ειδών μικρών μαρσιποφόρων, που ζουν στην Αυστραλία, την Παπούα-Νέα Γουϊνέα και τη Νότιο Αμερική και τα οποία τρέφονται κυρίως με έντομα. Διαπίστωσαν ότι τα είδη που επιδίδονται σε αυτοκαταστροφική αναπαραγωγή, ανάμεσά τους το μικρό μαρσιποφόρο αντεχίνος, έχουν μεγαλύτερους όρχεις συγκριτικά με το μέγεθος του σώματός τους, οι οποίοι τους επιτρέπουν να γονιμοποιούν το μέγιστο δυνατό αριθμό θηλυκών. Παράλληλα, οι περίοδοι ζευγαρώματος για τα ζώα αυτά είναι πιο σύντομες σε σχέση με των υπολοίπων ειδών – διαρκούν ελάχιστες ημέρες το χρόνο.
Όπως εξηγούν οι ερευνητές γράφοντας στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences, το γεγονός ότι τα ζώα αυτά έχουν μικρές πιθανότητες επιβίωσης μετά το σεξ, που σε κάποιες περιπτώσεις διαρκεί 12 ή ακόμη και 14 ώρες, οφείλεται στην ακραία προσπάθειά τους να διασφαλίσουν ότι το σπέρμα τους θα γονιμοποιήσει τις συντρόφους τους στο μικρό χρονικό διάστημα που έχουν στη διάθεσή τους.
Το φαινόμενο παρατηρήθηκε και στα 12 είδη αντεχίνου της Αυστραλίας, καθώς και σε τέσσερα ακόμη είδη μαρσιποφόρων. Τα υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης που παράγουν κατά τη διάρκεια της πράξης «πυροδοτούν» αύξηση των επιπέδων ορμόνης του στρες, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε διάσπαση των ιστών τους και κατάρρευση του οργανισμού τους.
«Η αναπαραγωγή έχει πάντα ένα κόστος – είναι μία ενεργειακά δαπανηρή δραστηριότητα για τα ζώα», δήλωσε στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων η Νταϊάνα Φίσερ, μέλος της ερευνητικής ομάδας του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ. «Σε αυτήν την περίπτωση όμως, η προσπάθεια δεν καταβάλλεται σε βάθος χρόνου, αλλά μια κι έξω, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Έπειτα, τα ζώα πολύ απλά πεθαίνουν.»
