Τα υποθαλάσσια δάση του πλανήτη μας απορροφούν υπερδιπλάσια ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο σε σχέση με τα επίγεια δάση, αποκαλύπτει νέα μελέτη. Τα αποτελέσματά της δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Nature Geoscience και αποτελούν ακόμη μια ένδειξη ότι η συρρικνούμενη θαλάσσια βλάστηση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής.
Ερευνητές από πολλές χώρες, ανάμεσά τους και την Ελλάδα, είδαν ότι τα θαλάσσια λιβάδια ποσειδωνίας, αν και καλύπτουν λιγότερο από το 0,2% των ωκεανών, απορροφούν έως και 83.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, όταν ένα επίγειο δάσος μπορεί να απορροφήσει έως και 30.000 τόνους.
«Η ποσειδωνία καλύπτει ένα πολύ μικρό ποσοστό των παράκτιων ζωνών παγκοσμίως, όμως αυτή η αξιολόγηση δείχνει ότι είναι ένα δυναμικό οικοσύστημα για το μετασχηματισμό του άνθρακα», λέει ο ερευνητής του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Φλόριντα Τζέιμς Φορκιούριαν. «Η ποσειδωνία έχει τη μοναδική ικανότητα να αποθηκεύει συνεχώς διοξείδιο του άνθρακα στις ρίζες της και στο έδαφος των παράκτιων ζωνών. Βρήκαμε περιπτώσεις, στις οποίες συγκεκριμένα λιβάδια ποσειδωνίας αποθήκευαν διοξείδιο του άνθρακα επί χιλιάδες χρόνια.»
Η έρευνα αποτελεί την πρώτη διεθνή ανάλυση δεδομένων σχετικά με την ποσότητα άνθρακα που απορροφάται από τα φύκια. Οι συντάκτες της έκθεσης αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι τα λιβάδια ποσειδωνίας αποθηκεύουν το 90% του άνθρακα που απορροφούν στο έδαφός τους. Στη Μεσόγειο, τη θαλάσσια περιοχή με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση άνθρακα –σύμφωνα με τη μελέτη- οι ερευνητές είδαν ότι ο CO2 ήταν αποθηκευμένος σε βάθος πολλών μέτρων.
Η ποσειδωνία είναι ένα από τα πλέον ευάλωτα οικοσυστήματα παγκοσμίως. Σχεδόν το εν τρίτο των λειβαδιών της έχουν καταστραφεί, κυρίως από δίχτυα και εξαιτίας της υποβάθμισης της ποιότητας των υδάτων. Κάθε χρόνο χάνεται τουλάχιστον το 1,5% των εναπομεινάντων λειβαδιών. Με την καταστροφή τους, το διοξείδιο του άνθρακα που κρατούσαν αποθηκευμένο διαφεύγει. Στην έκθεση μάλιστα υπολογίζεται ότι η ποσότητα CO2 που εκπέμπεται όταν η ποσειδωνία καταστρέφεται είναι έως και 25% μεγαλύτερη από αυτήν που εκλύεται με την αποψίλωση των επίγειων δασών.
«Κάτι αξιοσημείωτο σε ό,τι αφορά τα υποθαλάσσια λιβάδια είναι ότι, εάν αποκατασταθούν, μπορούν αποτελεσματικά και σύντομα να απορροφήσουν άνθρακα και να ξαναδημιουργήσουν τις χαμένες δεξαμενές», εξηγεί η ερευνήτρια Κάρεν Μακγλέιθερι από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια. Η ίδια και οι συνάδελφοί της τονίζουν ότι η προστασία των υποθαλάσσιων δασών μπορεί να περιορίσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ωφελώντας παράλληλα τις παράκτιες κοινότητες.
