Οι προσπάθειες για την προστασία πολλών απειλούμενων ειδών με τη δημιουργία προστατευόμενων περιοχών αποτυγχάνουν, καθώς οι τοποθεσίες που επιλέγονται έχουν χαμηλή πυκνότητα ζώων και φυτών που κινδυνεύουν, υποστηρίζουν επιστήμονες.
Όπως αναφέρουν ενδεικτικά, γράφοντας στην επιθεώρηση Science, σχεδόν τα δύο τρίτα των ειδών βλάστησης παγκοσμίως απαντώνται σε μόλις το 17% της γης, η προστασία του οποίου θα μπορούσε να διασφαλίσει την επιβίωσή τους.
Εξηγούν ότι τα είδη δεν είναι διασπαρμένα με τυχαίο τρόπο ανά τον πλανήτη, αλλά κάποιες περιοχές, π.χ. η κεντρική Αμερική, η Καραϊβική και οι βόρειες Άνδεις, φιλοξενούν μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ενδημικών ειδών. «Τα περισσότερα από αυτά τα είδη όμως, δεν απαντώνται στις περιοχές που προστατεύονται», αναφέρουν.
Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο Ντιουκ σε συνεργασία με συναδέλφους τους από άλλα ιδρύματα σε πολλές χώρες του κόσμου χρησιμοποίησαν υπολογιστικούς αλγόριθμους για να εντοπίσουν τις μικρότερες δυνατές εκτάσεις με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα. Διαπίστωσαν ότι οι στόχοι που τέθηκαν με την υπογραφή της διεθνούς Συνθήκης για τη Βιολογική Ποικιλότητα, το 2010, για προστασία του 60% των φυτών και το 17% της επιφάνειας της γης είναι εφικτοί.
Ωστόσο, «για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι χρειάζεται να προστατεύσουμε περισσότερη γη απ’ όση προστατεύουμε αυτή τη στιγμή και σε πιο κομβικές περιοχές, όπως η Μαδαγασκάρη, η Νέα Γουινέα και ο Ισημερινός», λέει ο επικεφαλής των ερευνητών Στούαρτ Πιμ. «Η μελέτη μας εντοπίζει σημαντικές περιοχές. Το εύλογο – και πολύ δύσκολο – επόμενο βήμα είναι να ληφθούν στρατηγικής σημασίας αποφάσεις σε τοπικό επίπεδο, στις περιοχές αυτές, ώστε να οριοθετηθούν οι τοποθεσίες προς διατήρηση.»
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ότι κάποιες περιοχές είναι πιο εύκολο να προστατευτούν σε σχέση με άλλες. «Είναι εύκολο να προστατεύσεις τα ψηλά βουνά και τις απομακρυσμένες ερήμους – όμως πρέπει να προστατεύσουμε περισσότερα από τα μέρη, όπου είναι συγκεντρωμένα τα είδη φυτών», λέει χαρακτηριστικά ο Πιμ.
