Εδώ και τέσσερις δεκαετίες οι επιστήμονες οραματίζονται την εξαγωγή ουρανίου, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πυρηνικούς σταθμούς, από θαλασσινό νερό. Οι τεχνικές δυσκολίες και το αστρονομικό κόστος ήταν μέχρι σήμερα οι βασικοί ανασταλτικοί παράγοντες. Σύμφωνα ωστόσο με τα συμπεράσματα συνεδρίου της Αμερικανικής Χημικής Εταιρίας, η υλοποίηση αυτού του οράματος βρίσκεται σήμερα πιο κοντά από ποτέ, χάρη σε νέες τεχνολογίες, αλλά και σε μια νέα οικονομική ανάλυση, που δείχνει ότι το κόστος δεν είναι απαγορευτικό.
«Εκτιμήσεις καταδεικνύουν ότι οι ωκεανοί αποτελούν “φλέβα” ουρανίου, καθώς στο θαλασσινό νερό διαλύεται πολύ περισσότερο ουράνιο απ’ όλα τα αποδεδειγμένα επίγεια κοιτάσματα που μπορούν να εξορυχθούν», λέει ο διοργανωτής του συνεδρίου Ρόμπιν Ρότζερς από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. «Η δυσκολία που υπήρχε ανέκαθεν είναι ότι οι συγκεντρώσεις είναι πάρα πολύ χαμηλές, κάτι που καθιστά πολύ υψηλό το κόστος εξαγωγής, όμως κερδίζουμε έδαφος».
Σύμφωνα με παλαιότερους αμερικανικούς υπολογισμούς, στους ωκεανούς του πλανήτη υπάρχουν περίπου 4,5 δισεκατομμύρια τόνοι υγροποιημένου ουρανίου, ποσότητα χίλιες φορές μεγαλύτερη από το ουράνιο που πιστεύεται ότι υπάρχει στο υπέδαφος. Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους επιστήμονες είναι να βρουν έναν αποτελεσματικό τρόπο να απομονώσουν το άτομο του ουρανίου από το θαλάσσιο περιβάλλον.
Η γνωστότερη μέθοδος εφαρμογής, που αναπτύχθηκε από Ιάπωνες ερευνητές τη δεκαετία του 1990, βασίζεται σε «χαλιά» από πλεγμένες πλαστικές ίνες, στις οποίες είναι ενσωματωμένα συστατικά που «αιχμαλωτίζουν» άτομα ουρανίου. Κάθε τέτοιο χαλί έχει μήκος 45 – 90 μέτρων και μπορεί να καταδυθεί σε βάθος 90 – 180 μέτρων. Μόλις έρθουν στην επιφάνεια, τα χαλιά ξεπλένονται με ένα διάλυμα ήπιου οξέος, το οποίο τα διαχωρίζει από το ουράνιο.
Οι προσπάθειες των επιστημόνων επικεντρώνονται στην κατασκευή και χρήση φθηνότερων, αποδοτικότερων χαλιών και συστατικών που «απορροφούν» ουράνιο. Η ομάδα του δρα Ρότζερς για παράδειγμα, εξετάζει την αξιοποίηση κελυφών από καραβίδες για την παραγωγή ενός υλικού, από το οποίο θα μπορούσαν να κατασκευαστούν βιοδιασπώμενα χαλιά.
Μειώνεται το κόστος
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, παρουσιάστηκε οικονομική ανάλυση του αμερικανικού υπουργείου Ενέργειας που συγκρίνει την εξαγωγή ουρανίου από θαλασσινό νερό με τις συμβατικές μεθόδους εξόρυξης μεταλλευμάτων. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, νέες τεχνολογίες που χρηματοδοτούνται από το ίδιο το υπουργείο μπορούν χρησιμοποιηθούν για την εξαγωγή διπλάσιας ποσότητας ουρανίου σε σχέση με τις πρώτες προσπάθειες που έγιναν στην Ιαπωνία πριν από 10 – 15 χρόνια. Έτσι, και το κόστος μειώνεται από τα 560 στα 300 δολάρια ανά λίβρα.
Παρά τη διαφαινόμενη πρόοδο, στόχος είναι να διασφαλιστεί ότι το θαλάσσιο ουράνιο μπορεί να συντηρήσει την ηλεκτροπαραγωγή από πυρηνικά για ολόκληρο τον 21ο αιώνα, όπως δήλωσε ο Δρ. Έρικ Σνάιντερ από το Πανεπιστήμιο Κορνέλ. «Η αβεβαιότητα για το κατά πόσο υπάρχει αρκετό επίγειο ουράνιο επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων στη βιομηχανία γιατί είναι δύσκολο να ληφθούν μακροπρόθεσμες αποφάσεις για την έρευνα ή την ανάπτυξη όταν επικρατεί τόσο μεγάλη αβεβαιότητα για τους πόρους», επισήμανε ο Σνάιντερ. «Εάν μπορέσουμε να εξαγάγουμε ουράνιο από θαλάσσιο νερό, αυτή η αβεβαιότητα θα αποτελέσει παρελθόν».
