Το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό στη Βόρειο Αμερική, ο αμερικανικός βίσονας, θα «επιστρέψει» σύντομα στον αρχικό βιότοπό του, στην Αλάσκα, απ’ όπου πιστεύεται ότι εξαφανίστηκε πριν από έναν αιώνα.
Ένας πληθυσμός του ορεινού βίσονα (Bison bison athabascae), υποείδους του αμερικανικού, ο οποίος αριθμεί λίγες χιλιάδες μέλη, ζει σήμερα στον Καναδά. Κατόπιν απόφασης της ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Αλιείας και Άγριας Ζωής των Ηνωμένων Πολιτειών, δεκάδες ζώα θα αρχίσουν να εισάγονται εκ νέου στην Αλάσκα από το 2014.
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η επανεισαγωγή του υποείδους στην περιοχή. Το 2008, πάνω από 50 τέτοιοι βίσονες μεταφέρθηκαν από εθνικό πάρκο του Καναδά σε κέντρο διατήρησης άγριων ειδών της Αλάσκα. Εκεί θα θέτονταν σε απομόνωση για δύο χρόνια και στη συνέχεια θα απελευθερώνονταν στο βιότοπό τους. Το σχέδιο ωστόσο «πάγωσε», με αποτέλεσμα τα ζώα αυτά και οι απόγονοί τους – περίπου 130 βίσονες – να εξακολουθούν να ζουν εκεί σε συνθήκες αιχμαλωσίας.
Το βασικότερο εμπόδιο στην επανεισαγωγή τους ήταν η αμερικανική νομοθεσία για τα απειλούμενα είδη και οι απαγορεύσεις που ισχύουν για τις εισαγωγές ζώων, προκειμένου να αποτρέπεται η εξάπλωση ασθενειών. Επιπλέον, οι αρχές της Αλάσκας ανησυχούσαν ότι, η επιστροφή του απειλούμενου βίσονα θα ισοδυναμούσε με περιορισμούς στην ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στους βιοτόπους τους.
Κατόπιν συμφωνίας της αμερικανικής υπηρεσίας και των αρμοδίων αρχών της Αλάσκας, τα ζώα αυτά θα απελευθερωθούν σταδιακά στη Φύση, ως «πειραματικός πληθυσμός, μη απαραίτητος για τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του είδους», κάτι που σημαίνει πρακτικά ότι η προστασία τους δεν θα αποτελέσει εμπόδιο στις εξορυκτικές δραστηριότητες στην πολιτεία. Με την πάροδο των ετών, η υπηρεσία άγριας ζωής της πολιτείας θα μπορούσε να ορίσει ακόμη και περιορισμένες κυνηγετικές περιόδους, για τον έλεγχο του πληθυσμού.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο ορεινός βίσονας, που είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος από τον κοινό, πιστεύεται ότι αριθμούσε έως και 168.000 μέλη, στο βορειοδυτικό Καναδά και στην Αλάσκα. Μέχρι τα τέλη του ίδιου αιώνα όμως, ο πληθυσμός μειώθηκε δραματικά – σε μόλις λίγες εκατοντάδες ζώα – εξαιτίας του κυνηγιού, της συρρίκνωσης των βιοτόπων και άλλων παραγόντων.
Με βάση το νέο σχέδιο, οι βίσονες θα ζουν αρχικά σε περιφραγμένες περιοχές μέχρι «να εγκλιματιστούν σταδιακά στο νέο τους – ανοιχτό – περιβάλλον», όπως εξήγησε ο Νταγκ Βίνσεντ Λανγκ, διευθυντής της υπηρεσίας διατήρησης άγριας ζωής της Αλάσκας. «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία, βάσει της καναδικής εμπειρίας, ότι οι προσπάθειες αποκατάστασης [του πληθυσμού] θα επιτύχουν και πως τα ζώα θα προσαρμοστούν στο περιβάλλον, κατορθώνοντας να επιβιώσουν.»
