Χιλιάδες γιγάντια καλαμάρια Χούμπολτ, του είδους Dosidicus gigas, ξεβράστηκαν την περασμένη εβδομάδα στις ακτές της κεντρικής Καλιφόρνια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Εδώ και δεκαετίες επιστήμονες επιχειρούν να βρουν μια απάντηση στο φαινόμενο των μαζικών «αυτοκτονιών» αυτού του είδους καλαμαριών. Τώρα, ωστόσο, κάποιοι ερευνητές πιστεύουν πως βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ στη λύση του μυστηρίου.
«Έχει ενδιαφέρον γιατί το ίδιο παρατηρείται και σε θαλάσσια θηλαστικά. Κάθε τόσο ακούμε για φάλαινες ή δελφίνια που ξεβράστηκαν», λέει η Χάνα Ρόζεν από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. «Κανείς όμως δεν είναι εντελώς σίγουρος γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν γνωρίζουμε εάν αυτό το συμβάν συνδέεται με όλα αυτά ή εάν πρόκειται για έναν τελείως διαφορετικό μηχανισμό».
Κάθε τέτοιο συμβάν, σύμφωνα με τους ερευνητές, συνέπιπτε με μια κόκκινη παλίρροια, κατά την οποία δηλητηριώδη φύκια απελευθερώνουν μια πανίσχυρη τοξίνη. Φέτος το φθινόπωρο, τέτοιες παλίρροιες καταγράφονταν μια φορά κάθε τρεις εβδομάδες και περίπου την ίδια περίοδο αναφέρονταν μαζικές «αυτοκτονίες» καλαμαριών.
«Δεν πρόκειται για αδιάσειστη απόδειξη, αλλά για μία συγκυριακή ένδειξη ότι υπάρχει κάποια σχέση», δήλωσε στο LiveScience ο θαλάσσιος βιολόγος Ουίλιαμ Τζίλι από το Στάνφορντ.
Ο λόγος, για τον οποίο έχει επικρατήσει τα συμβάντα να χαρακτηρίζονται μαζικές «αυτοκτονίες» είναι γιατί ξαφνικά τα καλαμάρια βγαίνουν στην επιφάνεια και αρχίζουν να κολυμπούν προς τη στεριά σαν υπνωτισμένα, παθαίνοντας ασφυξία. «Ο κόσμος προσπαθεί να τα ξαναρίξει στο νερό, όμως πολλές φορές τα καλαμάρια συνεχίζουν να κατευθύνονται προς τη στεριά», εξηγεί η Ρόζεν.
Καθώς τα καλαμάρια ξεβράζονται συνήθως σε περιόδους «εισβολών» σε νέες θαλάσσιες περιοχές, ορισμένοι διατυπώνουν τη θεωρία ότι χάνουν τον προσανατολισμό τους χωρίς να συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται έξω από το νερό.
Ο Τζίλι και η ομάδα του επιμένουν ότι οι «αυτοκτονίες» οφείλονται, εν μέρει τουλάχιστον, στις κόκκινες παλίρροιες. Παρότι στο παρελθόν είχαν βρεθεί μόνο ελάχιστα ίχνη της επίμαχης τοξίνης στα καλαμάρια, οι ερευνητές πιστεύουν ότι ακόμη κι αυτά αρκούν για να τα κάνουν να χάσουν τον προσανατολισμό τους, ιδιαίτερα σε περιοχές που τους είναι άγνωστες.
