«Ζωντανό απολίθωμα» χαρακτηρίζουν επιστήμονες ένα είδος βατράχου που ανακάλυψαν στο Ισραήλ, ενώ πίστευαν ότι είχε αφανιστεί εδώ και 60 χρόνια. Γενετικές αναλύσεις απέδειξαν μάλιστα ότι ανήκει σε ομάδα ζώων, η οποία εξέλειψε πριν από 15.000 χρόνια.
Ο ζωγραφισμένος βάτραχος της Χούλα έγινε, το 1996, το πρώτο αμφίβιο που κηρύχθηκε επίσημα εξαφανισμένο, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες άκαρπων προσπαθειών για τον εντοπισμό του. Το ζώο με τις λευκές κηλίδες έκανε και πάλι την εμφάνισή του το 2011.
Το βάτραχο εντόπισε στην κοιλάδα Χούλα του βορείου Ισραήλ ο δασοφύλακας Γιοράμ Μάλκα, ο οποίος κατόρθωσε να τον αιχμαλωτίσει και να τον φωτογραφίσει, στέλνοντας την εικόνα του στον καθηγητή οικολογίας ποταμών Σαρίγκ Γκάφνι από την Ακαδημία Ρούπιν. Από το 2011 μέχρι σήμερα, ο Γκάφνι και η ομάδα του έχουν ανακαλύψει 14 τέτοιους βατράχους, όμως πιστεύουν πως ο πληθυσμός αριθμεί 100-200 μέλη.
Η ομάδα, η οποία παρουσιάζει τα αποτελέσματα της μελέτης του αμφίβιου στην επιθεώρηση Nature Communications, ανέλυσε το DNA και τη σκελετική δομή του βατράχου σε συνεργασία με ερευνητές από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το μοναδικό εναπομείναν είδος του γένους Latonia, το οποίο κάποτε ζούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ στο Ισραήλ έχουν βρεθεί απολιθώματά του ηλικίας έως και 2 εκατομμυρίων ετών.
«Πρόκειται για ένα ενθαρρυντικό παράδειγμα της αντοχής που έχει η Φύση, εάν της δοθεί η ευκαιρία», δήλωσε στο Nature η Ρόμπιν Μουρ από τη Διεθνή Ένωση για την Διατήρηση της Φύσης, η οποία συμμετείχε στις αποστολές του Γκάφνι. «Χρειαζόμαστε σύμβολα για τη διατήρηση, για να δώσουμε μια αίσθηση αισιοδοξίας και αυτή η ιστορία είναι ό,τι καλύτερο για εμάς. Ο βάτραχος αυτός περιλαμβάνεται μέχρι και στα σχολικά βιβλία. Ακόμη και ο οδηγός του ταξί προς το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ γνώριζε την ιστορία του!»
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο ζωγραφισμένος βάτραχος, ο οποίος ζει σε βαλτότοπους, δέχθηκε πρωτοφανή πίεση με τα έργα αποστράγγισης της κοιλάδας Χούλα, τη δεκαετία του 1950. Τώρα λένε πως ο μόνος τρόπος να προστατευθεί αυτό το «ζωντανό απολίθωμα» και ο πληθυσμός του να ανθίσει και πάλι είναι να αποκατασταθεί μέρος της κοιλάδας.
