Επιστήμονες στην Ινδία υποστηρίζουν ότι έκαναν μια «ευχάριστη, αλλά ταυτόχρονα θλιβερή», όπως την χαρακτηρίζουν, ανακάλυψη: στις ορεινές ζούγκλες της χώρας βρήκαν όχι ένα ή δύο, αλλά 14 είδη βατράχων που «χορεύουν».
Ωστόσο, οι βιότοποί τους ήδη απειλούνται και τα άγνωστα μέχρι σήμερα είδη ενδέχεται να βρίσκονται κοντά στον αφανισμό.
Όπως γράφουν οι επιστήμονες στο Ceylon Journal of Science, ανακάλυψαν τα μικροσκοπικά αμφίβια, που παίρνουν το όνομά τους από τις… ακροβατικές κινήσεις, στις οποίες επιδίδονται τα αρσενικά για να προσελκύσουν συντρόφους, πριν από 12 χρόνια.
Έκτοτε τα παρακολουθούν για να καταγράψουν τις μορφολογικές και γενετικές διαφορές τους, διαπιστώνοντας όμως παράλληλα και τη ραγδαία συρρίκνωση των πληθυσμών τους.
Οι βάτραχοι ζευγαρώνουν κάθε χρόνο μετά την περίοδο των μουσώνων, μέσα σε ρεύματα, τα οποία χρόνο με το χρόνο γίνονται όλο και ξηρότερα, όλο και πιο αφιλόξενα. «Είναι σαν μια ταινία του Χόλιγουντ – ευχάριστο, αλλά ταυτόχρονα θλιβερό», αναφέρει ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας Σατιαμπάμα Ντας Μπίτζου από το πανεπιστήμιο του Δελχί. «Από τη μία, γνωστοποιήσαμε την ύπαρξη αυτών των πανέμορφων βατράχων.
Όμως περίπου το 80% βρίσκονται έξω από προστατευόμενες περιοχές και, σε κάποιες τοποθεσίες, είναι λες και η ίδια η φύση κλαίει» λόγω της ξηρασίας.
Τα αμφίβια ανακαλύφθηκαν στην οροσειρά των Δυτικών Γκατ, μια περιοχή που περιλαμβάνεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και η οποία μεταβάλλεται λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Έχουν μέγεθος καρυδιού και «σε σχέση με άλλους βατράχους, είναι πολύ ευαίσθητοι στο συγκεκριμένο βιότοπο, τόσο που οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική γι’ αυτά», όπως εξηγεί ο καθηγητής Μπίτζου. «Το 2006 είδαμε περίπου 400-600 να χοροπηδούν κατά την περίοδο της ωοτοκίας, όμως κάθε χρόνο μειώνονται και πλέον, ακόμη κι αν προσπαθήσει κανείς πάρα πολύ, θα δυσκολευτεί να πιάσει έστω και 100.»
Οι ερευνητές θεωρούν βέβαιο ότι πολλά από τα 14 είδη βατράχων θα μπουν στη λίστα των κρισίμως απειλούμενων ζώων και φυτών, καθώς τα περισσότερα ζουν σε μια πολύ μικρή περιοχή, η οποία διαρκώς συρρικνώνεται, μεταξύ άλλων λόγω της αποψίλωσης και της αντικατάστασης των δασών με φυτείες.
