Φυτά που δεν καλλιεργούνται για την παραγωγή τροφίμων θα μπορούσαν στο μέλλον να αποτελέσουν σημαντική πηγή θρεπτικών συστατικών χάρη σε μία διαδικασία που μετατρέπει την κυτταρίνη στα κυτταρικά τοιχώματα των φυτών σε άμυλο.
Η κυτταρίνη αποτελεί βασικό συστατικό του βαμβακιού και του ξύλου, μεταξύ άλλων, και είναι το οργανικό υλικό που απαντάται σε μεγαλύτερη αφθονία, καθώς κάθε χρόνο παράγονται δεκάδες δισεκατομμύρια τόνοι παγκοσμίως. Το άμυλο, από την άλλη, παρέχει στον άνθρωπο μεγάλο ποσοστό της ενέργειας που χρειάζεται καθημερινά και μία νέα πηγή θα μπορούσε να βοηθήσει στην κάλυψη των αναγκών ενός αυξανόμενου πληθυσμού.
Ο Πέρσιβαλ Ζανγκ και η ομάδα του στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέπτυξαν μία διαδικασία που υποστηρίζουν ότι μπορεί να μετατρέψει περίπου το 30% της κυτταρίνης από οποιοδήποτε φυτό – συμπεριλαμβανομένων των γεωργικών αποβλήτων – σε αμυλόζη, το ένα από τα δύο συστατικά του αμύλου (μαζί με την αμυλοπηκτίνη).
Ο Ζανγκ επισημαίνει ότι η αμυλόζη αποτελεί καλή πηγή ινών καθώς δεν διασπάται στο πεπτικό σύστημα, ενώ έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης παχυσαρκίας και διαβήτη.
Η μέθοδος που χρησιμοποίησαν οι επιστήμονες βασίζεται σε ένα ένζυμο, το οποίο διασπά την κυτταρίνη σε μοριακό επίπεδο και την αναδομεί ως άμυλο, χωρίς να είναι απαραίτητη η χρήση ακριβού εξοπλισμού, θερμότητας ή χημικών αντιδραστηρίων και χωρίς να παράγονται απόβλητα. Εκτός από το 30% που μετατρέπεται σε αμυλόζη, η υπόλοιπη κυτταρίνη γίνεται γλυκόζη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή αιθανόλης.
«Εκτός από το να λειτουργήσει ως πηγή τροφής, το άμυλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην Παρασκευή βρώσιμων, καθαρών ταινιών για βιοδιασπώμενες συσκευασίες τροφίμων», ανέφερε ο Ζανγκ, ο οποίος δημοσίευσε τα συμπεράσματα της μελέτης του στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences. «Μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και ως αποθηκευτικός χώρος υδρογόνου υψηλής πυκνότητας λύνοντας προβλήματα που συνδέονται με την αποθήκευση και διανομή υδρογόνου.»
Ο ίδιος εκτίμησε ότι η διαδικασία θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για τη δημιουργία τροφίμων από οποιοδήποτε φυτό, περιορίζοντας τις καλλιέργειες σε πολύτιμες εκτάσεις, οι οποίες απαιτούν λιπάσματα, παρασιτοκτόνα και μεγάλες ποσότητες νερού.
