Επιστήμονες στις Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν χθες ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην παραγωγή και εκμετάλλευση της ενέργειας από θερμοπυρηνική σύντηξη. Όπως διευκρίνισαν, κατά την πυρηνική αντίδραση πέτυχαν για πρώτη φορά την απελευθέρωση μεγαλύτερης ποσότητας ενέργειας από αυτήν που απορρόφησε το καύσιμο και 10 φορές μεγαλύτερης σε σχέση με κάθε άλλη φορά.
Η εξέλιξη σηματοδοτεί μικρή, αλλά ουσιαστική πρόοδο στο δρόμο για την επίτευξη του απώτερου στόχου: την απελευθέρωση περισσότερης ενέργειας απ’ όση θα καταναλωθεί καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος. Οι ίδιοι οι επιστήμονες των αμερικανικών Εθνικών Εγκαταστάσεων Ανάφλεξης (NIF), στην Καλιφόρνια, παραδέχονται ότι έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους, καθώς για να «δαμάσουν» την ενέργεια της θερμοπυρηνικής σύντηξης, θερμοκρασίες και πίεση θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερες.
Στο πλαίσιο του πειράματός τους, το οποίο πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο και περιγράφεται στην επιθεώρηση Nature, οι ερευνητές εστίασαν 192 ακτίνες λέιζερ σε ένα σημείο μικρότερο από το πάχος μιας ανθρώπινης τρίχας προκειμένου να παραχθεί τόση ενέργεια ώστε να συμπιέσει μια μικροσκοπική κάψουλα με καύσιμο στο 1/35 του αρχικού μεγέθους της. Η αντίδραση διήρκεσε λιγότερο από ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου και απελευθέρωσε το ισοδύναμο της ενέργειας δύο μπαταριών ΑΑ.
«Κανείς δεν έχει φθάσει ποτέ πιο κοντά στην παραγωγή βιώσιμης ενέργειας από θερμοπυρηνική σύντηξη», δήλωσε ο βασικός συντάκτης της έκθεσης Ομάρ Χάρικεϊν από το NIF. Όπως, όμως, προσέθεσε η έτερη συντάκτρια Ντέμπι Κάλαχαν, «μόλις το 1% της ενέργειας που καταναλώθηκε για το λέιζερ κατέληξε στο καύσιμο, ίσως και λιγότερη – υπάρχει μεγάλο περιθώριο βελτίωσης».
Η ιδέα της αξιοποίησης της ενέργειας από σύντηξη διατυπώθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1950: να μπορέσει ο άνθρωπος να κατασκευάσει έναν αντιδραστήρα, στο εσωτερικό του οποίου θα προσπαθήσει με τεχνητά μέσα να επαναλάβει τις αντιδράσεις που τροφοδοτούν με ενέργεια τον Ήλιο και να κατορθώσει να δαμάσει την ενέργεια αυτή. Οι τεχνικές δυσκολίες της διαχείρισης μιας τόσο ακραίας διεργασίας είναι τεράστιες. Εάν όμως πετύχει, στο NIF ή στο Διεθνή Θερμοπυρηνικό Πειραματικό Αντιδραστήρα (ITER), στη Γαλλία, θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τη διοχέτευση πρακτικά ανεξάντλητης, καθαρής, φθηνής ενέργειας.
