Ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και την οργάνωση Wildlife Conservation and Science διαπίστωσε ότι τα ποντίκια που μεγαλώνουν σε αιχμαλωσία δε ζευγαρώνουν απαραίτητα με ποντίκια που ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον, ένα εύρημα που θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο σε προγράμματα για την αύξηση της ποικιλομορφίας σε άγριους πληθυσμούς
Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες εκτρέφουν ζώα σε αιχμαλωσία με σκοπό να αυξήσουν τον πληθυσμό και τη γενετική ποικιλομορφία τους, και στη συνέχεια τα ελευθερώνουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Ωστόσο η νέα έρευνα θέτει ερωτήματα για το κατά πόσο αυτά τα προγράμματα μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία για κάθε είδος.
Η επιστημονική ομάδα εξέτασε 108 ποντίκια τα οποία ήταν σε αιχμαλωσία τρίτης γενιάς, και για αυτό το λόγο ήταν βαρύτερα από τα ελεύθερα ποντίκια.
Στη συνέχεια τα αιχμάλωτα ποντίκια τοποθετήθηκαν σε ένα ημι-φυσικό περιβάλλον με ίσο αριθμό ποντικών που είχαν συλληφθεί σε φυσικό περιβάλλον.
Οι ποντικοί αφέθηκαν ελεύθεροι και μετά από είκοσι εβδομάδες οι ερευνητές έλεγξαν τις γεννήσεις που έλαβαν χώρα αυτό το διάστημα. Από τα 189 νεογνά, μόλις το 17 τοις εκατό ήταν το αποτέλεσμα αναπαραγωγής μεταξύ αιχμαλώτων ποντικιών και εκείνων που εισάχθηκαν από την άγρια φύση.
Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές είναι να καθορίσουν ακριβώς γιατί οι δύο πληθυσμοί δεν αναπαράχθηκαν μεταξύ τους όσο ήταν αναμενόμενο, αλλά εικάζουν ότι αυτό οφείλεται σε διαφορές στο φαινότυπο, την οσμή ή άλλους φυσικούς παράγοντες, αλλά ενδεχομένως και λόγω διαφορών στη συμπεριφορά.
