Όταν ο Σότζι Μοριμότο απολύθηκε από τη δουλειά του στο γραφείο το 2018, ο προϊστάμενός του τον επέκρινε για έλλειψη πρωτοβουλιών, ενώ υποστήριξε ότι «δεν έκανε τίποτα» που να έχει αξία για την εταιρεία. Η ειρωνεία είναι ότι ο Μοριμότο, που τώρα είναι 41 ετών, κατάφερε από τότε να χτίσει μια επικερδή καριέρα από το να «μην κάνει τίποτα».
Γνωστός ως ο «άνθρωπος που δεν κάνει τίποτα», ο Μοριμότοτο είναι προς… ενοικίαση. Σύμφωνα με το CNBC η καθημερινή δουλειά του περιλαμβάνει το να προσφέρει τον εαυτό του σε αγνώστους που χρειάζονται παρέα σχεδόν για οτιδήποτε. Οι αιτήσεις μπορεί να ποικίλλουν από το να περιμένει έναν μαραθωνοδρόμο στον τερματισμό, μέχρι το να είναι σε βιντεοκλήση με έναν πελάτη που ανακαινίζει και καθαρίζει το δωμάτιό του. Μια φορά, ένας πελάτης που δεν μπορούσε να πάει σε μια συναυλία με έναν φίλο του, τον νοίκιασε για να τον αντικαταστήσει.
«Έχω βρεθεί σε αντικειμενικά δύσκολες καταστάσεις, όπως να περιμένω στην ουρά κάτω από τον καυτό ήλιο, να στέκομαι για ώρες στο τσουχτερό κρύο, να πηγαίνω σε πάρτι με άγνωστους και να στέκομαι μόνος στη σκηνή μπροστά σε μεγάλο κοινό χωρίς να κάνω τίποτα», λέει στο CNBC Make It, o Μοριμότο, πατέρας ενός 7χρονου αγοριού.
«Ωστόσο, ό,τι κι αν έχω ζήσει, νιώθω ότι είναι κάτι ξεχωριστό που συνέβη μόνο επειδή κάνω αυτή τη δουλειά, και γι’ αυτό μπορώ να το εκτιμήσω», προσθέτει.
Στόχος να ζει απλά
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια εργασία του ήταν ένα 17ωρο ταξίδι στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή, από άκρη σε άκρη, από το πρωί μέχρι το τελευταίο δρομολόγιο. «Κάναμε 13 γύρους στη γραμμή Γιαμανότε», λέει.
Υπήρξαν επίσης αιτήματα για να ακούει πελάτες τις δύσκολες μέρες τους. Ωστόσο, όταν πρόκειται για συζητήσεις, ο Μοριμότο απαντά με τα απολύτως απαραίτητα, ακόμη και μονολεκτικά. Συνήθως απλά κουνάει το κεφάλι και ακούει προσεκτικά, αλλά φροντίζει να μην παίζει τον ρόλο του ψυχολόγου.
Το μοντέλο «πλήρωσε ό,τι θες»
Ο Μοριμότο είπε στο CNBC ότι λαμβάνει περίπου 1.000 αιτήματα τον χρόνο και αφήνει τους πελάτες του να αποφασίζουν πόσα θα τον πληρώσουν. Παλαιότερα χρέωνε μια σταθερή τιμή από 10.000 έως 30.000 γεν (65 έως 195 δολάρια) για μια συνεδρία δύο έως τριών ωρών και πέρσι έβγαλε περίπου 80.000 δολάρια.
Ο Μοριμότο εισήγαγε το μοντέλο «πλήρωσε ό,τι θέλεις» στα τέλη του προηγούμενου έτους.
«Χρεώνω εθελοντική αμοιβή, οπότε δεν ξέρω αν θα είναι βιώσιμο, αλλά διασκεδάζω προσπαθώντας να δω αν είναι», σχολιάζει, προσθέτοντας ότι ο στόχος του δεν είναι να ζει από αυτή τη δουλειά, αλλά να «ζει απλά τη ζωή και να την απολαμβάνει».
Το CNBC συνόδευσε τον Μοριμότο για δύο ώρες, πηγαίνοντάς τον σε ένα εναλλακτικό εστιατόριο στο Τόκιο, όπου οι πελάτες μπορούν να απολαύσουν ένα ποτό και αλληλεπιδράσουν με μικρά γουρουνάκια. Η δημοσιογράφος που ήταν μαζί του ένιωσε ανακούφιση, που δεν ήταν μόνη σε έναν χώρο γεμάτο από παρέες ή ζευγάρια. Επίσης είχε κάποιον να τη βγάλει φωτογραφίες με τα γουρουνάκια. Πέρα από λίγες κουβέντες σε σπαστά ιαπωνικά και δεν χρειάστηκε να κάνουν καμία συζήτηση. Και τότε όπως λέει κατάλαβε τι ήταν αυτό που τον κάνει περιζήτητο. Οι πελάτες του μπορούν να απολαύσουν μια δραστηριότητα σε κοινωνικό περιβάλλον χωρίς να τους κρίνουν επειδή είναι μόνοι. Ακόμη καλύτερα, δεν νιώθουν την υποχρέωση να ανοίξουν συζήτηση με το άτομο αυτό.
«Κουβέρτα ασφαλείας»
Η μοναξιά μπορεί να είναι ένας λόγος που κάποιοι πληρώνουν για αυτές τις υπηρεσίες, αλλά δεν είναι ο μοναδικός, σύμφωνα με τον Μοριμότο και τους ειδικούς με τους οποίους μίλησε το CNBC. Κάποιοι μπορεί να επιθυμούν παρέα, αλλά άλλοι μπορεί να είναι απλά «κοινωνικά αδέξιοι», λέει ο Χιρόσι Όνο, καθηγητής ανθρώπινου δυναμικού στο Πανεπιστήμιο Χιτοτσουμπάσι.
Οι περισσότεροι Ιάπωνες δεν διαχειρίζονται καλά την αντιπαράθεση ή ακόμη και την άμεση επικοινωνία, προσθέτει ο καθηγητής. «Οι άνθρωποι είναι ίσως πολύ αδέξιοι για να πουν, θα γίνεις φίλος μου; Και έτσι, για να αποφύγουν αυτή την αμηχανία, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν γι’ αυτό».
Ο Μοριμότο είπε ότι μια γυναίκα κάποτε τον πλήρωσε για να καθίσει σε μια γωνία καφέ, εντός του οπτικού της πεδίου, ενώ εκείνη παρέδιδε τα χαρτιά του διαζυγίου της στον σύζυγό της, χωρίς να του τραβήξει την προσοχή. Η υπογραφή των εγγράφων έγινε ομαλά, και η γυναίκα είπε ότι πήρε επιπλέον θάρρος από την παρουσία κάποιου γνωστού της εκεί κοντά. Η παρουσία του λειτουργεί σαν ένα είδος «κουβέρτας ασφαλείας», προσωρινά κοινωνικοποιώντας όσους αισθάνονται άβολα σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα, παρατηρεί ο 41χρονος.
«Υπάρχουν πολλές [αγαπημένες] στιγμές σε αυτή τη δουλειά, όπως όταν λαμβάνω ένα μήνυμα προσφοράς, όταν συναντώ έναν πελάτη, όταν τον συνοδεύω σε άγνωστο μέρος, όταν απλώς ακούω μια ιστορία. Νιώθω χαρούμενος σε κάθε στιγμή», τονίζει. «Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να ήθελα πραγματικά να κάνω».
