Τι θέλουν περισσότερο από κάθε τι άλλο οι γονείς για τα παιδιά τους; Να είναι ανεξάρτητα, να χτίσουν τη δική τους ζωή. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για έναν νέο στη σημερινή εποχή της κρίσης κόστους ζωής. Αν μάλιστα είναι άνδρας, τα πράγματα είναι…χειρότερα.
Έχουμε διαβάσει επανειλημμένα στατιστικές έρευνες και άρθρα για τους σημερινούς 20αρηδες. και 30αρηδες που ζουν στο πατρικό σπίτι ή ακόμη για τους 40αρηδες που αναγκάζονται να… επιστρέψουν στο παιδικό τους δωμάτιο, αδυνατώντας να καλύψουν το στεγαστικό τους δάνειο ή να βρουν προσιτό ενοίκιο. Η στέγαση και το πόσο απρόσιτη έχει γίνει για τα μεσαία εισοδήματα ή το πώς επηρεάζει τη δημογραφική πρόκληση – από τη στιγμή που είναι μία από τις παραμέτρους που επηρεάζει σημαντικά την απόφαση για το εάν θα κάνει κάποιος παιδιά – είναι σήμερα μία από τις κορυφαίες αγωνίες των δυτικών κοινωνιών.
Η Wall Street Journal έρχεται λοιπόν να θέσει με ένα ρεπορτάζ της ακόμη μία διάσταση σε αυτό το πρόβλημα. Οι άνδρες φαίνεται να δυσκολεύονται πολύ περισσότερο από τις γυναίκες της ίδιας ηλικίας να εγκαταλείψουν την πατρική φωλιά (και την κάθε είδους βοήθεια από τους γονείς). Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει στις ΗΠΑ και ευρύτερα σε χώρες που έχει κλείσει η ψαλίδα στις αμοιβές των δύο φύλων, αν και οι ευκαιρίες ανέλιξης παραμένουν πολύ περισσότερες για τους άνδρες.
Πιο διεκδικητικές οι γυναίκες
Οι νέες γυναίκες εμφανίζονται πιο έτοιμες να αρπάξουν τις ευκαιρίες που έχουν μπροστά τους, την ώρα που οι νέοι άνδρες αμφιταλαντεύονται, διστάζουν ή και απλώς… βολεύονται. Το φαινόμενο αναπτύσσεται σταδιακά την τελευταία δεκαετία, αλλά έλαβε ιδιαίτερη ώθηση κατά την πανδημία, η οποία ανέτρεψε τα πάντα σε καριέρες, εκπαίδευση, κοινωνική και οικογενειακή ζωή. Στις ΗΠΑ οι γυναίκες ηλικίας 25 – 34 ετών που εισήλθαν στην αγορά εργασίας από το 2020 και έπειτα είναι περισσότερες από ποτέ, ενώ το ποσοστό των νεαρών ανδρών στο εργατικό δυναμικό δεν έχει αλλάξει εδώ και μία δεκαετία.
Στις ηλικίες 16 έως 29 ετών, οι άνδρες που δεν σπουδάζουν ούτε εργάζονται είναι 260.000 περισσότεροι από τις γυναίκες, σύμφωνα με το Center for Economic and Policy Research. Σε ποσοστά είναι το 8,6% των ανδρών αυτής της ηλικίας και το 7,8% των γυναικών.
Χωρίς σκοπό οι άνδρες
Η αλλαγή στις κοινωνικές αντιλήψεις έχει παίξει τον ρόλο της. Στο παρελθόν υπήρχε η αντίληψη ότι ο άνδρας πρέπει να έχει μία καλή δουλειά και να είναι ο «κουβαλητής» της οικογένειας για να έχει αξία. Αυτό δεν είναι πια τόσο έντονο, δεν είναι μία απαίτηση. Την ώρα που οι γυναίκες έχουν περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες από τις μητέρες και τις γιαγιάδες τους, οι άνδρες κατά κάποιον τρόπο αντιμετωπίζουν το αντίθετο, σύμφωνα με ειδικούς που μίλησαν στη Wall Street Journal.
Οι ερευνητές κάνουν λόγο για μία «κρίση σκοπού» στους νεαρούς άνδρες. Οι συνομήλικες γυναίκες τους είναι πιο διεκδικητικές, ακριβώς επειδή παλεύουν πια για πλήρη ισότητα. Δεν μένουν στο πατρικό, γιατί τις ενδιαφέρει περισσότερο να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς οικονομική βοήθεια/ εξάρτηση από γονείς ή σύζυγο.
«Η αίσθηση που έχουν πολλοί νέοι άνδρες είναι ότι δεν είναι απαραίτητοι, δεν είναι σίγουροι εάν τους χρειάζονται οι οικογένειές τους, οι κοινότητές τους, η κοινωνία», λέει στη WSJ ο Ρίτσαρντ Ριβς, πρόεδρος του Αμερικανικού Ινστιτούτου για Αγόρια και Άντρες.
Αφήνουν στη μέση τις σπουδές
Μία από τις πρώτες ενδείξεις εμφανίστηκε πριν από μερικά χρόνια, όταν οι εκπαιδευτικοί άρχισαν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών φοίτησης αγοριών στο λύκειο. Τώρα που αυτή η ομάδα είναι στα 20 της, το αίσθημα ότι δεν έχουν κάποιον σκοπό στη ζωή τους, διαχέεται στον κοινωνικό και επαγγελματικό τομέα.
Η Wall Street Journal παρουσιάζει το παράδειγμα μίας οικογένειας με 4 ενήλικα παιδιά. Οι Νταν και Τζοάνα Μορένο έχουν τρεις γιους και μία κόρη, ηλικίας 19 έως 27 ετών. Μόνο η κόρη έχει φύγει από το σπίτι. Ο 25χρονος Ντάνιελ εγκατέλειψε το κολέγιο στα μισά του, δηλαδή στο δεύτερο έτος, καθώς δεν μπορούσε να αποφασίσει τι κατεύθυνση/ειδικότητα να ακολουθήσει. Η αναποφασιστικότητα αυτή εξελίχθηκε σε άγχος και υπαρξιακή κρίση. «Ένιωθα εντελώς χαμένος. Δεν ήξερα για ποιον λόγο σπουδάζω και τι ακριβώς θέλω να κάνω», λέει ο ίδιος. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε και σήμερα μένει με τους γονείς του και εργάζεται στην εταιρεία του πατέρα του ως project manager – μία θέση για την οποία είναι ευγνώμων, αλλά στην οποία δεν βλέπει απαραίτητα μέλλον. Σκέφτεται να επιστρέψει στο κολέγιο για να σπουδάσει κάτι για το οποίο θα έχει περισσότερο πάθος. Αλλά ούτε αυτό το έχει βρει ακόμη. Ίσως δημοσιογραφία. Ή κτηνιατρική. Ή βοτανολογία. Πρέπει πρώτα να αποφασίσει τι θέλει και μετά να βρει το κίνητρο να ξεκινήσει. «Δεν με σταματά τίποτα.
Το μόνο μου εμπόδιο είναι ο εαυτός μου», λέει. Προσθέτει ότι η περίοδος της πανδημίας συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην αναβλητικότητα, το άγχος του και μία αίσθηση ήττας.
Η επίδραση της πανδημίας
Η πανδημία φαίνεται να είναι ένας από τους παράγοντες που δυσκόλεψε πολύ περισσότερο τους άνδρες από τις γυναίκες. Οι άνδρες βασίζονται περισσότερο σε προσωπικές επαφές για να διατηρήσουν τις κοινωνικές τους σχέσεις και πιο δύσκολα ανακάμπτουν μετά από μια οπισθοδρόμηση», εξηγεί ο Ριβς. «Δεν είναι τόσο ικανοί να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους, επομένως θα έχουν λιγότερες φιλίες με άλλους άνδρες και θα υποφέρουν περισσότερο ψυχολογικά», λέει από την πλευρά της η Νιόμπε Γουέι, καθηγήτρια αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Οι νέοι άνδρες βυθίζονται πολύ πιο εύκολα και στη μοναξιά. Στις ηλικίες 18 έως 30 ετών πέρασαν πέρυσι 18% περισσότερο χρόνο μόνοι από ό,τι το 2019 σύμφωνα με την έρευνα American Time Use Survey data. Ήταν περίπου 6,6 ώρες ημερησίως (ώρες πέραν εκείνων του ύπνου) μόνοι, δηλαδή 22% περισσότερο από τις γυναίκες των ίδιων ηλικιών.
