«Η πραγματική καταστροφή δεν είναι ο τυφώνας από μόνος του, αλλά ο τρόπος με τον οποίο, επιτίθεται στην κοινωνία, την πολιτική και τις υποδομές. Ένας τυφώνας συγκεκριμένης ισχύος, ταχύτητας και βροχόπτωσης μπορεί να έχει δραστικά διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με το αν θα συμβεί κάτι τέτοιο». ‘Οταν ο ο ιστορικός Andy Horowitz , έγραφε το βιβλίο του για την «Κατρίνα» δεν είχε κατά νου τους καύσωνες, που γίνονται όλο και πιο συχνοί και έντονοι.
Η φιλοσοφία ωστόσο είναι ακριβώς η ίδια. Οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί όπου έχουν την οικονομική δυνατότητα στέγασης, και αυτό γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο.
Ένα αξιοπρεπές σπίτι είναι ένα ασφαλές καταφύγιο από τον ασταθή, μερικές φορές τρομακτικό έξω κόσμο. Αλλά εκατομμύρια Αμερικανοί γίνονται όλο και λιγότερο ασφαλείς στα ίδια τους τα σπίτια, και αυτό δεν οφείλεται σε μια ξαφνική έξαρση της εγκληματικότητας (η οποία στην πραγματικότητα μειώνεται στα περισσότερα μέρη), αλλά στο κλίμα και την οικιστική πολιτική.
Κλιματική κρίση και απαγορευτικοί κανόνες δόμησης
Πολλές από τις πόλεις της Αμερικής βρίσκονται σε πλεονεκτική τοποθεσία έτσι, ώστε να αντέξουν τις επόμενες δεκαετίες της κλιματικής κρίσης.
Αλλά δεδομένου ότι, τοπικές νομοθεσίες και αντιδράσεις των κατοίκων έχουν καταστήσει σχεδόν αδύνατη την οικοδόμηση νέων κατοικιών σε αυτές, οι επίδοξοι κάτοικοι ωθούνται σε πιο επικίνδυνες περιοχές.
Εξαιτίας της συλλογικής άρνησης να χτιστούν περισσότερες κατοικίες, τα μόνα οικονομικά προσιτά σπίτια για νοικοκυριά της μεσαίας και εργατικές τάξης βρίσκονται σε περιοχές επιρρεπείς σε καταστροφές. Όσοι μετακινούνται στις περιοχές υψηλού κινδύνου στερούνται την ασφάλεια που όλοι θα έπρεπε να μπορούν να απολαμβάνουν στα σπίτια τους.
«Μοιραίο να χάσουν τα σπίτια τους – ή ακόμη και τη ζωή τους»
«Μέχρι να αναληφθεί δράση, ακόμη περισσότεροι από αυτούς είναι μοιραίο να χάσουν τα σπίτια τους – ή τη ζωή τους, τονίζεται χαρακτηριστικά αι στο σχετικό άρθρο του Bussines Insider.
Σίγουρα, το εισόδημα και ο κλιματικός κίνδυνος δεν συσχετίζονται απόλυτα, αρκετοί πλουσιότεροι θύλακες κινδυνεύουν για παράδειγμα από την διάβρωση των ακτών.
Ανομοιομορφία στην κατανομή των κινδύνων
Η ακραία ζέστη «έψησε» μεγάλο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών αυτό το καλοκαίρι. Οι καύσωνες αυτοί έχουν θανατηφόρες συνέπειες: Μόνο το 2023 σκότωσαν 2.302 Αμερικανούς.
Ωστόσο, αν και πολλά μέρη της χώρας βρέθηκαν αντιμέτωπα με υψηλές θερμοκρασίες, οι κίνδυνοι δεν ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένοι.
Περιοχές που βρίσκονται στην ενδοχώρα, όπως η ταχέως αναπτυσσόμενη Κεντρική Κοιλάδα της Καλιφόρνια, βίωσαν αποπνικτικά κύματα ζέστης.
Την ίδια στιγμή, η Δυτική Ακτή, το ασφαλέστερο μέρος στις επιθέσεις καύσωνα καθώς είναι κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό, αρνείται πεισματικά να δεχθεί νέους κατοίκους.
Χαρις στην αναιμική αύξηση των νέων κατοικιών της πόλης, λόγω αυστηρών πολεοδομικών κανονισμών, πληθυσμός του Σαν Φρανσίσκο έχει παραμείνει στάσιμος εδώ και χρόνια, ενώ οι τιμές των κατοικιών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη.
Αντιθέτως η ανάπτυξη ήταν ταχύτερη σε θερμότερες περιοχές όπου οι κατοικίες είναι άφθονες αλλά η θανατηφόρα ζέστη είναι πολύ πιο συχνή
Αυτή η διαχωριστική γραμμή είναι μια μικρογραφία της τάσης που εξελίσσεται σε όλες τις ΗΠΑ: Η εσωτερική μετανάστευση ωθεί περισσότερους ανθρώπους σε κίνδυνο.
Η επικίνδυνη Ζώνη του Ηλίου
Οι ταχύτερα αναπτυσσόμενες πολιτείες της χώρας βρίσκονται στην Ζώνη του Ηλίου (η ευρύτερη περιοχή των νότιων ΗΠΑ, ):Τέξας, Φλόριντα, Τζόρτζια και Καρολίνα ανήκουν στο τμήμα της χώρας που κινδυνεύει περισσότερο από ακραία ζέστη, καθώς η κλιματική κρίση επιδεινώνεται.
Πέρυσι σημειώθηκαν περισσότεροι από 300 θάνατοι που σχετίζονται με τη ζέστη στο Τέξας.
Οι συγκεκριμένες πολιτείες παράλληλα βρίσκονται στο έλεος των τυφώνων, τους οποίους η κλιματική αλλαγή έχει παρομοίως επιδεινώσει.
Και μακροπρόθεσμες συνέπειες
Ακόμα και αν καταφέρουν να αποφύγουν τις ξαφνικές καταστροφές, όσοι έχουν «εκτοπιστεί» στην περιφέρεια μπορεί να αντιμετωπίσουν μακροπρόθεσμα συνέπειες.
Πέρα από τους κινδύνους από τη ζέστη, τη φωτιά και την εισπνοή καπνού, υπάρχουν και οι καθημερινές συνέπειες της γεωγραφικής αποκοπής από το κέντρο μιας μητροπολιτικής περιοχής. Το 2010, σχεδόν το 10% των Αμερικανών ζούσε σε περιοχές όπου θα χρειαζόταν πάνω από μία ώρα για να φτάσει σε ένα κέντρο τραυματολογικής περίθαλψης σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Για όσους εργάζονται στο κέντρο της πόλης, η πολύωρη μετακίνηση από τα προάστια μπορεί να είναι επικίνδυνη. Οι μακρινές μετακινήσεις με το αυτοκίνητο έχουν συσχετιστεί με υψηλότερη αρτηριακή πίεση, ενώ ενέχουν τον κίνδυνο τροχαίων.
Η υποκρισία των NIMBYs
«Εχουμε ηθική επιταγή να επιτρέψουμε την κατασκευή περισσότερων κατοικιών στα μέρη της χώρας που είναι ήδη σε θέση να δεχτούν περισσότερους ανθρώπους, γράφει ο Andy Horowitz, και καταγγέλλει για υποκρισία τους NIMBYs.
«Οι υποστηρικτές της τάσης «Not In My Backyard – Όχι στη δική μου αυλή», που αντιδρούν σε έργα ή εγκαταστάσεις που σχεδιάζονται να αναπτυχθούν στην εγγύτερη γεωγραφική τους ζώνη έχουν έξυπνα επικαλεστεί περιβαλλοντικές ανησυχίες για να εμποδίσουν την οικιστική ανάπτυξη σε αυτές τις περιοχές» σημειώνει.
«Αλλά το να καταστεί δυνατή η διαβίωση περισσότερων ανθρώπων σε αυτές τις περιοχές είναι απαραίτητο για τη βιώσιμη και ασφαλή ανάπτυξη της χώρας μας για την επόμενη γενιά».
naftemporiki.gr
