Τα ισχυρά αποτελέσματα του Εργατικού Κόμματος στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές της 2ας Μαΐου έρχονται να ενισχύσουν την αίσθηση που δίνουν οι δημοσκοπήσεις και τα μοντέλα εκτίμησης της εκλογικής ισχύος: ότι θα αναδειχθεί με άνεση νικητής στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Ιουλίου και θα σχηματίσει μία κυβέρνηση με τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο μετασχηματισμός της πολιτικής τύχης του Εργατικού Κόμματος σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές συνοδεύτηκε από ένα έντονο φλερτ με τον επιχειρηματικό κόσμο. Έφυγε η περιφρόνηση του Τζέρεμι Κόρμπιν και μαζί του τα σχέδια για εθνικοποιήσεις. Στη θέση του, ο αρχηγός των Εργατικών Κιρ Στάρμερ και η σκιώδης υπουργός Οικονομικών, Ρέιτσελ Ριβς, πρωτοστάτησαν σε μια «επίθεση γοητείας με καπνιστό σολομό», όπως αναφέρει ο Economist.
Και οι επιχειρηματίες τρέχουν να ακούσουν. «Είναι πιο εύκολο να βγάλετε εισιτήρια για να δείτε τη βραδιά έναρξης της Taylor Swift στο Wembley τον επόμενο μήνα παρά για την “Ημέρα Επιχειρηματικότητας”, που οργανώνει το κόμμα σε συνεδριακό κέντρο του Λίβερπουλ», σχολιάζει χαρακτηριστικά το βρετανικό περιοδικό.
Εργατικοί και επιχειρήσεις προς μία νέα «συμφωνία» σταθερότητας
Και αυτό γιατί οι επιχειρηματίες βλέπουν προς τα πού φυσάει ο εκλογικός άνεμος. Αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο από αυτό, σημειώνει ο Economist. Δημοσκοπήσεις, στις οποίες συμμετέχουν επικεφαλής επιχειρήσεων, αποκαλύπτουν ότι προτιμούν να δουν τους Εργατικούς στην εξουσία παρά τους Συντηρητικούς. Στόχος είναι να κλείσουν με τους Εργατικούς μία νέα «συμφωνία».
Το Εργατικό Κόμμα υπόσχεται να αποκαταστήσει τις βασικές αρχές διακυβέρνησης που πολύ συχνά έχουν παραμεληθεί από τους Τόρις: πολιτική σταθερότητα, προβλέψιμη χάραξη πολιτικής και μεταρρύθμιση από την πλευρά της προσφοράς. Σε αντάλλαγμα, θα ζητήσει από τις εταιρείες να δεχθούν αλλαγές στην αγορά εργασίας.
Πολλά διακυβεύονται για τους Εργατικούς και για τη Βρετανία προκειμένου να γίνει σωστά αυτή η συμφωνία. Η χώρα δοκιμάζεται από αναιμική ανάπτυξη, υψηλό πληθωρισμό και πιεσμένα δημοσιονομικά.
Η οικονομία χρειάζεται τόνωση – και από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Και ο Κιρ Στάρμερ θέτει την ενίσχυση της ανάπτυξης ως απόλυτη προτεραιότητα, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα παραδοσιακούς στόχους των Εργατικών, όπως η αναδιανομή του πλούτου ή οι δημόσιες υπηρεσίες. Γνωρίζει ότι η ανάπτυξη είναι απαραίτητη για να πετύχει και τα υπόλοιπα.
Από τις εκλογές του 2019, η Βρετανία είχε τρεις πρωθυπουργούς, πέντε υπουργούς Οικονομικών και επτά γενικούς γραμματείς του Υπουργείου Οικονομικών. Οι Εργατικοί υπόσχονται να τερματίσουν την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα, που είναι ό,τι χειρότερο για τις επενδύσεις.
Πάγωμα του εταιρκού φόρου και προσέγγιση με Ε.Ε.
Το Εργατικό Κόμμα φιλοδοξεί επίσης να κερδίσει μια μεγάλη, ανθεκτική στην πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, με την οποία υπόσχεται να παγώσει τον εταιρικό φόρο για πέντε χρόνια και να διατηρήσει μερικές από τις πιο λογικές μεταρρυθμίσεις των Τόρις, που έδιναν κίνητρα στις επιχειρήσεις για επενδύσεις και θέσεις εργασίας.
Παράλληλα δεσμεύεται για μια πιο εποικοδομητική σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και δεν θα ανοίξει ξανά το ζήτημα του Brexit. .
Ωστόσο, όσο ευπρόσδεκτα θα ήταν όλα αυτά για τους επενδυτές, οι επιχειρήσεις εξακολουθούν να έχουν λόγους να ανησυχούν για τους Εργατικούς, όπως αναφέρει ο Economist.
Η βιομηχανική πολιτική
Ο κύριος είναι τα παρεμβατικά τους ένστικα. Οι Εργατικοί επηρεάζονται έντονα από τη σκέψη της κυβέρνησης Μπάιντεν: δύσπιστοι για την «υπερ-παγκοσμιοποίηση», ενθουσιασμένοι με τη βιομηχανική πολιτική και αγαπούν όρους όπως η «οικονομική ασφάλεια». Ωστόσο, μια μεσαίου μεγέθους οικονομία δεν μπορεί να μιμηθεί τη βιομηχανική πολιτική μιας υπερδύναμης.
Θα πρέπει να εξηγήσουν λοιπόν πώς ακριβώς σχεδιάζουν να «αναστήσουν» την αποβιομηχανοποιημένη «κόκκινη ζώνη», που ενώ ψήφισε Συντηρητικούς το 2019, σήμερα – όπως διαφαίνεται τουλάχιστον από τις δημοσκοπήσεις – σχεδιάζει να δώσει μαζικά την ψήφο της στους Εργατικούς.
Η αγορά εργασίας
Τα βλέμματα όλων θα στραφούν βεβαίως και στις σχεδιαζόμενες αλλαγές στην αγορά εργασίας. Το 2022 το κόμμα αποκάλυψε μια μακρά λίστα με προτεινόμενες αλλαγές στο εργατικό δίκαιο, αν και αυτό που πρώτα θα πρέπει να διασφαλίσει είναι η εφαρμογή των υφιστάμενων νόμων.
Σύμφωνα με τον Economist αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα αμείβονται λιγότερο από τον εθνικό κατώτατο μισθό κάθε χρόνο, ωστόσο λιγότεροι από 20 εργοδότες διώχθηκαν μεταξύ 2007 και 2021.
Αλλά το Εργατικό Κόμμα σχεδιάζει και άλλες μεταρρυθμίσεις όπως η παροχή πλήρων δικαιωμάτων στους εργαζομένους από την πρώτη ημέρα (και όχι μετά από δύο χρόνια, όπως ισχύει τώρα), η γενική αναθεώρηση των εργασιακών δικαστηρίων και η τροποποίηση των νομικών ορισμών του «εργαζομένου». Η θωράκιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι για τους Εργατικούς εξίσου σημαντική με την αποκατάσταση των σχέσεών τους με τις επιχειρήσεις. Από τη μία «καπνιστός σολομός» και από την άλλη… κόκκινα τριαντάφυλλα.
