Ο πληθωρισμός που πλήττει τα εισοδήματα των νοικυριών για μήνες κι έχει προκαλέσει την επιθετική αύξηση των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες του πλανήτη δεν είναι καλά νέα για καμία χώρα, εκτός από μία.
Για πολλά χρόνια η Ιαπωνία προσπαθούσε να ενισχύσει τις τιμές και να αναζωογονήσει την ταραγμένη οικονομία της. Βρήκε την λύση σε δύο αναπάντεχους συμμάχους, την πανδημία και τον πόλεμο, αναφέρει σε δημοσίευμά της η Wall Street Journal.
Το υψηλότερο κόστος ενέργειας και τροφίμων που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με τα προβλήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας λόγω του κορωνοϊού, έδωσαν ένα αιφνιδιαστικό τέλος στη μακρά, δύσκολη εποχή της ιαπωνοποίησης, σημειώνει η WSJ.
Ο πληθωρισμός στην Ιαπωνίας διαμορφώνεται πλέον στο 3%. Επίσης, οι μισθοί αυξάνονται, αν και πιο αργά από τις τιμές. Η Τράπεζα της Ιαπωνίας δήλωσε στις 31 Οκτωβρίου ότι ανέμενε 2,8% βασικό πληθωρισμό το οικονομικό έτος που λήγει τον Μάρτιο του 2025, το οποίο θα είναι το τρίτο συνεχές έτος αυξήσεων των τιμών πάνω από τον στόχο. Αν και η χώρα δεν έχει ξεφύγει ακόμα, οικονομολόγοι και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής εκτιμούν ότι επιτέλους έχει μια ευκαιρία να αφήσει πίσω της τον αποπληθωρισμό.
«Είναι σαν μια ατυχία που μετατράπηκε σε ευλογία», όπως το έθσε ο Ετσούρο Χόντα, οικονομικός σύμβουλος του εκλιπόντος πρωθυπουργού Σίνζο Άμπε. «Χάρη σε αυτές τις καταστροφές, η αποπληθωριστική τάση έχει εξαφανιστεί».
Για δεκαετίες, η ιαπωνοποίηση ήταν συνώνυμο για την οικονομική κατάρα της πτώσης των τιμών και της στασιμότητας της ανάπτυξης. Η πτώση των τιμών μπορεί να ακούγεται καλή εξέλιξη για τους καταναλωτές στη Δύση που επηρεάζονται σοβαρά από τον πληθωρισμό, αλλά οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σε όλο τον κόσμο ζουν εδώ και πολύ καιρό με τον φόβο ότι οι οικονομίες τους θα πέσουν στην παγίδα που έπεσε η Ιαπωνία στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αναφέρει το δημοσίευμα επισημαίνοντας το παράδειγμα της Ιαπωνίας δίνει ένα νέο μάθημα: ότ χρειάζεται ένα δυνατό ταρακούνημα για να αλλάξει η κατάσταση.
Παράλληλα, σύμφωνα με τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής του Τόκιο, η Ιαπωνία θα έπρεπε να είχε ενεργήσει αποφασιστικά από νωρίς και όχι να περιμένει δεκαετίες για να αναλάβει δράση.
Ένα άλλο μάθημα από το Τόκιο, αν και δεν είναι παγκοσμίως αποδεκτό, αφορά τον ρόλο των κρατικών δαπανών και των φορολογικών περικοπών παράλληλα με την πολιτική της κεντρικής τράπεζας στην καταπολέμηση της ιαπωνοποίησης. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια επιπλέον κρατικών δαπανών τα τελευταία δύο χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των άμεσων πληρωμών στα νοικοκυριά, βοήθησαν την Ιαπωνία να ξεπεράσει την πανδημία και έδωσε στους καταναλωτές καταθέσεις που μπορούν να ξοδέψουν σήμερα για να τονώσουν την οικονομία.
Αυτά τα μηνύματα ενδιαφέρουν σίγουρα την Κίνα, όπου ενώ οι τιμές έχουν σταματήσει να αυξάνονται και οι καταναλωτές συμπεριφέρονται με τρόπο που μοιάζει με την Ιαπωνία πριν από τρεις δεκαετίες, κρατώντας κλειστά τα πορτοφόλια τους.
