Η Ευρώπη στέκεται -τουλάχιστον- με σκεπτικισμό απέναντι στην Κίνα. Οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες σε Γερμανία, Ιταλία και Βρετανία, υποστηρίζουν σθεναρά τις πολιτικές της κυβέρνησης Μπάιντεν έναντι της Ρωσίας και στα θετικά του πιστώνουν ότι ενώνει τη Δύση και της προσδίδει στρατηγική σαφήνεια και σκοπό. Αλλά ανησυχούν πολύ για την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα και γενικότερα για τις νέες διεθνείς οικονομικές πολιτικές του Αμερικανού προέδρου.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν, με τον οποίο συζήτησε αρθρογράφος της Washington Post Φαρίντ Ζακάρια, περιέγραψε το ευρωπαϊκό δίλημμα: «Η Ευρώπη χρειάζεται μια βιομηχανική πολιτική, αλλά δεν έχει την πολυτέλεια να αντιγράψει τον προστατευτισμό της κυβέρνησης του Μπάιντεν. Για την Ευρώπη, το εμπόριο είναι ζωτικής σημασίας- η ευημερία της εξαρτάται από το εμπόριο με τον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, με τρόπο που δεν ισχύει για την Αμερική. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Ευρώπη εισάγει ενέργεια και δεν είναι αυτάρκης», λέει.
Υπονόμευση του παγκόσμιου εμπορίου»
Ο ίδιος, αναγνώρισε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει κάνει κινήσεις για την επέκταση των εμπορικών δεσμών, αλλά εξέφρασε την ανησυχία του ότι όλες αυτές είναι προσπάθειες που αφορούν διμερείς ή περιφερειακές σχέσεις και μπορεί να υπονομεύσουν το παγκόσμιο εμπόριο.
Η Χέλε Τόρνινγκ-Σμιντ, πρώην πρωθυπουργός της Δανίας, συμφώνησε. “Η Ευρώπη δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο από την Κίνα”, εξήγησε. “Αυτό θα ήταν το τέλος της παγκοσμιοποίησης. Θέλουμε να απεξαρτηθούμε, όχι να αποσυνδεθούμε”.
De-risking: Ρητορική στροφή;
Ο όρος “de-risking”, που χρησιμοποιήθηκε ως γνωστόν από την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, είναι η πιο καυτή λέξη της διπλωματίας αυτές τις μέρες. Ακόμα και η κυβέρνηση Μπάιντεν λέει τώρα ότι θέλει επίσης να “απο-ρισκάρει” και όχι να αποσυνδεθεί. Αλλά πολλοί Ευρωπαίοι, ανησυχούν ότι πρόκειται απλώς για μια ρητορική στροφή και ότι οι αμερικανικές πολιτικές – και οι κινεζικές απαντήσεις – θα συνεχίσουν να αυξάνουν την ένταση.
Ακόμη και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες οικοδομήσουν έναν νέο συνασπισμό με βασικά ασιατικά κράτη όπως η Ινδία, η Ιαπωνία και το Βιετνάμ, όπως πολλοί Αμερικανοί υποστηρίζουν, πάντα θα βρίσκουν μπροστά τους την Κίνα. Το Πεκίνο έρχεται δεύτερο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες ως ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος της Ινδίας και το Νέο Δελχί γνωρίζει πολύ καλά ότι η μελλοντική του ανάπτυξη εξαρτάται από τη διατήρηση μιας υγιούς οικονομικής σχέσης με το Μεσαίο Βασίλειο.
Ο Κισόρε Μαχμπουμπάνι, πρώην διπλωμάτης της Σιγκαπούρης και συγγραφέας του βιβλίου “The Asian 21st Century”, επεσήμανε ότι οι συζητήσεις στη Δύση συχνά ξεχνούν ότι η παγκόσμια ανάπτυξη προέρχεται κυρίως από την Ασία. Χρησιμοποίησε τη δική του χώρα ως παράδειγμα. Το 2000, η οικονομία της Ιαπωνίας ήταν περίπου οκτώ φορές μεγαλύτερη από την οικονομία της Νοτιοανατολικής Ασίας. Σε περίπου τρία χρόνια, η Ένωση Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας προβλέπεται να έχει το ίδιο μέγεθος οικονομικά με την Ιαπωνία. Η μεγαλύτερη εμπορική σχέση στον κόσμο είναι μεταξύ της Κίνας και της ASEAN – σχεδόν 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Και οι χώρες της ASEAN δεν μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς εμπόριο, ιδίως με την Κίνα.
naftemporiki.gr
