Για το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου έτους μετά τη γέννηση της κόρης της στις αρχές του 2022, η Κέιτι Σέρμπιν εργαζόταν από το σπίτι, διαχειριζόμενη κλήσεις εξυπηρέτησης πελατών όλη την ημέρα, χωρίς τη δυνατότητα να γράψει το παιδί της σε παιδικό σταθμό ή να έχει κάποια βοήθεια στο σπίτι.
Κάθε φορά που το παιδί της άρχιζε να κλαίει, η 33χρονη μητέρα από το Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ έπρεπε να αλλάζει δωμάτιο. Αν δεν το έκανε, ο πελάτης στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής – αλλά και ο προϊστάμενός της – που συχνά ακούει τις κλήσεις, θα μπορούσαν να ακούσουν το κλάμα του μωρού στο βάθος και να αμφισβητήσουν τον επαγγελματισμό της.
«Οι κλήσεις μου κρατούσαν συνήθως λιγότερο από πέντε λεπτά. Ήταν κάτι που έπρεπε απλώς να υποφέρω, ελπίζοντας ότι οι άνθρωποι στην άλλη γραμμή δεν μπορούσαν να την ακούσουν να κλαίει. Ήταν αποκαρδιωτικό», λέει η Σέρμπιν στο BBC. «Δεν ήταν τόσο άσχημα όταν ήταν βρέφος. Αλλά όταν άρχισε να περπατάει, να εξερευνά τα πάντα και να επιζητά την προσοχή, τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Μιλούσα και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και εκείνη μου άρπαζε τα ακουστικά ή προσπαθούσε να κλείσει τον υπολογιστή, να τραβήξει τα ρούχα μου, να κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσω να δουλεύω και να την πάρω αγκαλιά. «Χάνει τελείως την προσοχή σου σε μία τέτοια κατάσταση. Ακόμα κι αν προσπαθείς πολύ σκληρά να αγνοήσεις το παιδί, στην καρδιά σου, δεν μπορείς».
Η απόφαση να την κρατήσει στο σπίτι χωρίς φύλαξη είχε σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τα πιεσμένα οικονομικά της. Θα έπρεπε είτε να δουλεύει σχεδόν αποκλειστικά για να πληρώνει τη φροντίδα του παιδιού είτε να κάνει δύο δουλειές ταυτόχρονα και να έχει ελάχιστο χρόνο για εκείνο. Έτσι επέλεξε την τηλεργασία και την παράλληλη φροντίδα της κόρης της.
Το πρόβλημα ήταν βέβαια πολύ οξύτερο κατά την πανδημία, όταν παιδικοί σταθμοί, μονάδες φροντίδας παιδιών και σχολεία ήταν κλειστά. Ωστόσο στις ΗΠΑ μια συνεχιζόμενη κρίση παιδικής μέριμνας έχει αφήσει πολλούς γονείς σε μια απαράδεκτη κατάσταση. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για σχεδόν το ήμισυ των Αμερικανών η παιδική φροντίδα είτε δεν είναι διαθέσιμη (δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις) είτε οικονομικά μη προσιτή.
Η Κρίστεν Κάρπεντερ, μια μαμά στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, ανησυχεί ότι η έλλειψη φροντίδας των παιδιών της είχε καταστροφικές συνέπειες στον πεντάχρονο γιο της. «Είναι στο νηπιαγωγείο για δυόμισι ώρες, μετά έρχεται σπίτι και είναι με ένα tablet για το απόγευμα, ή βλέπει μια ταινία ή απλώς κάνει πράγματα που δεν είναι παραγωγικά επειδή πρέπει να ολοκληρώσω τη δουλειά μου». λέει. «Δεν έχει πολύ κίνητρο να κάνει οτιδήποτε άλλο».
Η ίδια η Κάρπεντερ έχει βιώσει αρνητικές επιπτώσεις, επίσης. Δεν αισθάνεται τόσο συγκεντρωμένη στη δουλειά όσο κάποτε και αγωνίζεται να είναι παραγωγική. «Σίγουρα δεν καταλαβαίνω τις «40 ώρες» μου», λέει. «Νιώθω ότι όταν είναι εδώ μαζί μου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πλήρως. Και όταν είναι στο σχολείο, έχω μόνο δυόμισι ώρες και μετά πρέπει να τον κατεβάσω από το λεωφορείο. Τι μπορώ να κάνω σε αυτό το διάστημα; Ειδικά όταν όλη την ώρα περιμένω να χτυπήσει το ξυπνητήρι μου για να τον πάρω».
