«Χειρότερη λύση», χαρακτηρίζει η Γερμανική Handelsblatt την εξαγορά της Credit Suisse από την UBS. Και τι θα ήθελε να γίνει, η γερμανική εφημερίδα; Πλήρης εθνικοποίηση της Credit Suisse! «Εάν μια μεγάλη τράπεζα όπως η Credit Suisse αρχίσει να παραπαίει, υπάρχουν διάφοροι τρόποι σταθεροποίησής της: μια συγχώνευση με μια άλλη μεγάλη τράπεζα, η εξαγορά κακών περιουσιακών στοιχείων από το κράτος, η είσοδος του κράτους ως εταίρος – ή πλήρης εξαγορά από το κράτος. Αλλά η συγχώνευση είναι η χειρότερη λύση και η πλήρης εθνικοποίηση είναι η καλύτερη επιλογή. Γιατί η εξαγορά της Credit Suisse από τη μεγαλύτερη ανταγωνιστική UBS, είναι πιθανό να επιδεινώσει το πρόβλημα. Όταν δύο μεγάλοι οικονομικοί οίκοι -ένας σταθερό και ένας εύθραυστος- ενώνονται ο κίνδυνος είναι πολύ υψηλός », υποστηρίζει η Handelsblatt, που φυσικά φημίζεται περισσότερο για τις αντι-κρατικίστικες απόψεις της.
«Ο καπιταλισμός χωρίς χρεοκοπία είναι σαν τη θρησκεία χωρίς αμαρτία. Δεν λειτουργεί», έλεγε ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος Άλαν Μέλτζερ. Με άλλα λόγια, εάν μια εταιρεία δεν έχει βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο, πρέπει να μπορεί να χρεοκοπήσει, σύμφωνα με τους νόμους του συστήματος. Αυτό μάλλον ισχύει για την Credit Suisse. Αντί για χρεοκοπία, η τράπεζα απορροφάται από την UBS. Άλλωστε: Οι μέτοχοι της Credit Suisse αιμορραγούν και λαμβάνουν λιγότερο από το μισό της τιμής της μετοχής.
Τι σημαίνει για την ελληνική ναυτιλία το deal UBS – Credit Suisse
«Παραισθήσεις μεγαλείου»
Η Suddeutcshe Zeitung, αφού επιτίθεται με σφοδρότητα στους «άπληστους μεγαλομετόχους» της Credit Suisse, προειδοποιεί ότι τώρα θα προκύψει ένας χρηματοοικονομικός κολοσσός με συνολικό ισολογισμό που θα είναι υπερδιπλάσιος από το ΑΕΠ της Ελβετίας. Η Suddeutsche κάνει λόγο για «παραισθήσεις μεγαλείου». Σε αντίθεση με την UBS όταν διασώθηκε πριν από 15 χρόνια, η Credit Suisse δεν είχε πρόβλημα φερεγγυότητας. «Οι αρπακτικοί διαχειριστές της τράπεζας ήταν η αιτία της χρεοκοπίας της».
Στο ίδιο μήκος κύματος ,η ολλανδική εφημερίδα “de Volkskrant” σχολιάζει: «Φαίνεται ήδη ξεκάθαρο ότι οι τραπεζίτες και οι επενδυτές που έχουν αναλάβει ανεύθυνα ρίσκα – και έχουν ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα για αυτό τα καλά χρόνια – έχουν μείνει ατιμώρητοι. Άλλες τράπεζες θα εγγυηθούν για τις αποταμιεύσεις και οι κεντρικές τράπεζες θα είναι και πάλι σε ετοιμότητα με προγράμματα διάσωσης δισεκατομμυρίων. Η αχαλίνωτη απληστία εξακολουθεί να μην τιμωρείται». Σύμφωνα με την SZ, η Credit Suisse αντιπροσωπεύει επίσης ένα άδοξο κεφάλαιο στην ελβετική ιστορία. «Ενα κακόβουλο επιχειρηματικό μοντέλο που πάντα έβαζε το δικό του κέρδος πάνω από την ηθική αξιοπιστία και συχνά κρατούσε όμηρο ολόκληρη τη χώρα».
Πιο δηκτική η FAZ ζητάει «οι επόπτες στην Ελβετία να παραμείνουν υπό κράτηση». Τα γεγονότα γύρω από την Credit Suisse-τονίζει η γερμανική εφημερίδα. Υπενθυμίζει μάλιστα τη φράση του αφεντικού της Deutsche Bank, Κρίστιαν Σέβινγκ ότι «οι τράπεζες πρέπει να είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος του προβλήματος». Και προσθέτει η FAZ με μπόλικη δόση ειρωνείας: «Χορτάσαμε».
Μετά την οικονομική κρίση του 2008, θεσπίστηκαν αυστηρότερες απαιτήσεις για τις τράπεζες. «Τώρα όμως αυτές είναι ελάχιστα χρήσιμες όταν υπάρχει αμφιβολία και έλλειψη εμπιστοσύνης», σχολιάζει η Λάουρα Εσλινγκερ στο “Capital.de”.
Να μην παίζουν «στα ζάρια» τα χρήματά μας
Η Γερμανίδα οικονομολόγος τονίζει ότι «εμπιστευόμαστε τις τράπεζες να χειρίζονται τα χρήματά μας με ειλικρίνεια και να μην τα παίζουν στα ζάρια».
Η εμπιστοσύνη είναι το πιο σημαντικό «νόμισμα» στις σχέσεις και στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Μόλις τραυματιστεί , το αποτέλεσμα είναι αποσταθεροποιητικό. Ακριβώς όπως στο κραχ του 2008. Εκείνη την εποχή, οι τράπεζες προκάλεσαν την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω κερδοσκοπικών συναλλαγών και επισφαλών στεγαστικών δανείων .Ακολούθησαν χρόνια κρίσης, στα οποία πολλοί άνθρωποι έχασαν πολλά χρήματα.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, ωστόσο, βρισκόμαστε ξανά αντιμέτωποι με μια κρίση εμπιστοσύνης. Πολλοί αναρωτιούνται αν είχαν δίκιο να εμπιστευτούν τις ρυθμιστικές αρχές και τις εποπτικές αρχές των τραπεζών.
«Το κράτος δεν πρέπει ποτέ να χρειαστεί να στηρίξει ξανά μια προβληματική τράπεζα, ειπώθηκε πριν από 15 χρόνια μετά την οικονομική κρίση», λέει» ο Φραντσέσκο Καστέλι , επικεφαλής της Fixed Income Banor Capital . «Ο γάμος της Credit Suisse με την UBS, που απεικονίζεται ως μια ιδιωτική συναλλαγή μεταξύ δύο ιδιωτών, δείχνει αντίθετα έντονα σημάδια δημόσιας παρέμβασης», τονίζει ο Ιταλός οικονομολόγος. Ο Καστέλι εκτιμά μάλιστα ότι η UBS αναλαμβάνει μεγάλο κίνδυνο με την απόκτηση των τοξικών περιουσιακών στοιχείων της Credit Suisse , εξαγοράζοντας τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή της δωρεάν , με ένα σιωπηρό «δώρο» 13 δισεκατομμυρίων φράγκων.
Το γεγονός ότι η Credit Suisse έπρεπε να διασωθεί από τη μεγάλη ανταγωνίστρια UBS ήταν «ένα εξευτελιστικό τέλος και πιθανώς το προοίμιο μιας ακόμη μεγαλύτερης κρίσης», γράφει το Der Spiegel.
