Σε ελεύθερη πτώση βρίσκεται το αμερικανικό δολάριο, το οποίο βυθίστηκε χθες στο χαμηλότερο επίπεδο σε διάρκεια τριών ετών.
Το κλίμα επηρεάζουν δύο παράγοντες κλονίζοντας την εμπιστοσύνη των επενδυτών στην αμερικανική οικονομία. Αφενός η δασμολογική πολιτική του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και η αβεβαιότητα που συνεπάγεται στην παγκόσμια οικονομική και γεωπολιτική σκηνή. Αφετέρου οι επιθέσεις του Αμερικανού προέδρου στον πρόεδρο της Fed, Τζερόμ Πάουελ, που ουσιαστικά θέτουν υπό απειλή την ανεξαρτησία της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ.
Το αμερικανικό νόμισμα έχει ήδη χάσει το 10% της αξίας του από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Τραμπ. Είναι όμως το αδύναμο δολάριο μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου του προέδρου των ΗΠΑ (;), διερωτάται το Gzero Media συλλογιζόμενο πάνω σε μια υπόθεση αρκετών αναλυτών.
Πέρυσι, ο Στίβεν Μιράν, ο οποίος είναι πλέον ο κορυφαίος οικονομικός σύμβουλος του Τραμπ, είχε υποστηρίξει ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους δασμούς και τις απειλές για περιορισμό της στρατιωτικής κάλυψης για να αναγκάσουν τους μεγάλους εμπορικούς τους εταίρους να ανατιμήσουν τα νομίσματά τους για να αποδυναμώσουν το δολάριο.
Ο λόγος; Ο Μιράν και άλλοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η παγκόσμια ζήτηση για το δολάριο ως το πιο επιθυμητό αποθεματικό νόμισμα που χρησιμοποιείται ευρέως στις συναλλαγές στον κόσμο έχει καταστήσει το αμερικανικό νόμισμα τεχνητά ισχυρό. Αυτό, με τη σειρά του, βλάπτει τις εξαγωγές των ΗΠΑ και την αμερικανική μεταποίηση. Έτσι η άσκηση πίεση σε άλλες χώρες να ανατιμήσουν τα νομίσματά τους θα μπορούσε να είναι μια λύση.
Η συμφωνία «Plaza Accord»
Αυτό δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Το είχαμε δει να γίνεται πράξη το 1985, όταν ο Ρόναλντ Ρήγκαν χρησιμοποίησε το «χαρτί» του προστατευτισμού των ΗΠΑ για να πιέσει την Ιαπωνία και τους στενούς Ευρωπαίους συμμάχους να υπογράψουν το «Plaza Accord», μια συμφωνία για να υποτιμηθεί το αμερικανικό νόμισμα έναντι του ιαπωνικού γεν και του γερμανικού μάρκου, προκειμένου να διορθωθούν οι εμπορικές ανισορροπίες.
Θα μπορούσε όμως να λειτουργήσει κάτι τέτοιο σήμερα; Όσοι απορρίπτουν μια τέτοια εξέλιξη υποστηρίζουν ότι θα είναι μια δύσκολη επιχείρηση, που θα πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο τους Ευρωπαίους, τους οποίους ο Τραμπ έχει βάλει στο στόχαστρο σε πολλά μέτωπα, αλλά και την Κίνα, την οποία οι ΗΠΑ θεωρούν πλέον ως αντίπαλο και μάλλον… εχθρό.
Από την άλλη, όσοι τάσσονται υπέρ υποστηρίζουν ότι η δύναμη είναι δύναμη. Τι εννοούν; Ότι η απειλή της απώλειας της πρόσβασης στην αγορά των ΗΠΑ και την αμυντική ομπρέλα της Αμερικής θα ήταν αρκετή για να τρομάξει τις άλλες χώρες για να καταλήξουν σε μια συμφωνία, είτε τους αρέσει είτε όχι.
