Μπορεί να μπει κάποιος στον κόσμο του επιχειρείν μετά τα 50; Και εάν το κάνει θα βρει κεφάλαια για στήριξη; Θα υπάρξουν funds που να θέλουν να επενδύσουν στο εγχείρημα ενός μεσήλικα;
Η απάντηση είναι ναι. Γιατί οι επενδυτές ανακαλύπτουν πως οι 50αρηδες ή και 60αρηδες έχουν χαρακτηριστικά και προτερήματα που δεν συναντάς εύκολα στις νεότερες γενιές.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Μπρίτζετ Τζονς, που παρουσιάζει η Wall Street Journal. Μεγάλωσε σε ένα αγρόκτημα στην Πενσυλβάνια και είχε έναν πάγκο με καλαμπόκι στην αυλή της. Αντί για χαρτζιλίκι, έπαιρνε γουρουνάκια, τα οποία μεγάλωνε και πουλούσε στην τοπική εμποροπανήγυρη.
Μετά το πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων, εργάστηκε σε διάφορες θέσεις σε εταιρείες πολυτελών ειδών, σε τμήματα που της έμοιαζαν περισσότερο με startups. Αργότερα, έγινε στέλεχος σε μία πραγματκή startup. Όμως, πάντα ονειρευόταν να δημιουργήσει τη δική της επιχείρηση. Πριν από λίγα χρόνια, αποφάσισε πως αν δεν έπαιρνε τότε το ρίσκο, δεν θα το έπαιρνε ποτέ. Το τόλμησε λοιπόν. Έγινε ιδρύτρια εταιρείας για πρώτη φορά- σε ηλικία 51 ετών.
Ένα fund για μεγάλες ηλικίες
Μια μητέρα των προαστίων με δεκαετίες εμπειρίας στον κλάδο της ίσως να μην είναι το πρώτο πρόσωπο που έρχεται στο μυαλό όταν φαντάζεται κανείς έναν επιχειρηματία που δημιουργεί μια εταιρεία βασισμένη στην τεχνητή νοημοσύνη με τη στήριξη venture capital.
Όμως, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η Κατερίνα Στροπωνιάτη αποφάσισε να επενδύσει σε εκείνη, όπως εξηγεί στη WSJ. Η Ελληνίδα Στροπωνιάτη είναι επενδύτρια venture capital με μια αντίθετη προς τη νόρμα θεωρία για την επιτυχία στην επιχειρηματικότητα: Πιστεύει ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ιδρυτές μπορούν να είναι πολύ καλύτεροι ιδρυτές.
Στην πραγματικότητα, πρόσφατα δημιούργησε ένα μικρό fund για να στηρίξει ιδρυτές τεχνολογικών startups σε αρχικό στάδιο, οι οποίοι διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που ψάχνουν όλοι οι επενδυτές, συν ένα ακόμα, που κανείς άλλος επενδυτής δεν αναζητά. Πρέπει να έχουν φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία: τουλάχιστον 50 ετών.
Τα μεγάλα ατού των «ηλικιωμένων»
Αυτό συμβαίνει γιατί οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ιδρυτές διαθέτουν πλεονεκτήματα που συνήθως περνούν απαρατήρητα από τους επενδυτές, οι οποίοι είναι εμμονικοί με την ανακάλυψη νεαρών ταλέντων.
Έχουν διασυνδέσεις. Έχουν αξιοπιστία. Έχουν εμπειρία στον κλάδο, εξειδικευμένη γνώση και τις σχέσεις που χρειάζονται χρόνια για να καλλιεργηθούν. Έχουν δει τα πάντα, οπότε μπορούν να εντοπίσουν ευκαιρίες που οι άλλοι δεν βλέπουν. Ξέρουν τους κανόνες του κλάδου τους και πώς να τους παραβιάσουν. Ξέρουν επίσης ποια προβλήματα πρέπει να λυθούν, επειδή τα έχουν αντιμετωπίσει τόσες πολλές φορές οι ίδιοι.
Αυτές ήταν οι αρετές που είχε στο μυαλό της η Στροπονιάτη όταν εμπνεύστηκε το Brilliant Minds project.
Η θεωρία της ήταν ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ιδρυτές είναι υποτιμημένοι λόγω της ηλικίας τους—και ότι η σοφία τους θα γίνεται όλο και πιο πολύτιμη.
Εξάλλου, αν η τεχνητή νοημοσύνη ξεπεράσει τους ανθρώπους, οι δεξιότητες που δεν μπορούν να αυτοματοποιηθούν ούτε να γίνουν προϊόν μαζικής εκμετάλλευσης θα αποκτήσουν υψηλή αξία.
Να τι αξίζει στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης
«Οι νέες δεξιότητες θα είναι η διαύγεια, η βαθιά γνώση και ο τρόπος που επικοινωνούμε με τις μηχανές και τα μέλη της ομάδας μας», λέει η Στροπωνιάτη, η οποία αυτοαποκαλείται «41 ετών και νέα». «Όσο μεγαλώνουμε, τόσο καλύτεροι γινόμαστε σε αυτές τις δεξιότητες».
«Αν είσαι άνω των 50, ο κόσμος στοιχηματίζει εναντίον σου», λέει η venture capitalist Κατερίνα Στροπονιάτη. «Εμείς στοιχηματίζουμε πάνω σου».
Γινόμαστε επίσης καλύτεροι στο να γερνάμε. Σήμερα, έχουμε πρόσβαση σε κάθε είδους παρεμβάσεις μακροζωίας, που υπόσχονται να κάνουν τα 50 τα νέα 40.
Μόνο ένας έφηβος θα θεωρούσε τα 50 «γεράματα». Αλλά είναι μεγάλη ηλικία για να ξεκινήσει κανείς από την αρχή. Και είναι σίγουρα μεγαλύτερη από την εικόνα που έχει η Silicon Valley για ένα λαμπρό μυαλό.
Τα νέα ταλέντα
Υπάρχουν απολύτως λογικοί λόγοι για τους οποίους οι επενδυτές επαινούν τη νεότητα. Ένας από αυτούς είναι ότι το να εντοπίζουν ταλέντα από νωρίς τούς έχει αποφέρει τεράστια κέρδη. Οι πιο πολύτιμες εταιρείες της Αμερικής ιδρύθηκαν από οραματιστές επιχειρηματίες όταν ήταν 30 ετών ή και μικρότεροι.
Στην τεχνολογία, ο ιδανικός επιχειρηματίας μπορεί όντως να είναι ένας νεαρός μηχανικός με αστείρευτη ενέργεια και ακόρεστη όρεξη για ρίσκο—όχι απλώς κάποιος που μπαίνει στο Στάνφορντ, αλλά και κάποιος που είναι πρόθυμος να εγκαταλείψει το Στάνφορντ.
Όμως, το νεότερο δεν είναι πάντα καλύτερο. Σε άλλους τομείς, δεν αρκεί ένα πτυχίο για να δημιουργήσει κάποιος μια εταιρεία. Μπορεί να χρειάζεται και διδακτορικό. Και είναι δύσκολο να ξέρει κανείς πώς να ανατρέψει έναν κλάδο, αν δεν έχει εργαστεί ποτέ σε αυτόν.
Γι’ αυτό και η εικόνα που έρχεται στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τον τυπικό ιδρυτή startup είναι λάθος. Το άτομο που φαντάζεστε είναι σχεδόν σίγουρα πολύ νεαρό.
Τα 42 η μέση ηλικία ίδρυσης εταιρείας
Όταν μια ομάδα με επικεφαλής έναν καθηγητή του MIT μελέτησε εκατομμύρια αμερικανικές εταιρείες που ιδρύθηκαν μεταξύ 2007 και 2014, ανακάλυψε ότι η μέση ηλικία των ιδρυτών δεν ήταν στα 20 ή τα 30. Ήταν σχεδόν 42.
Η έρευνα έδειξε ότι η ηλικία ήταν καθοριστικός παράγοντας επιτυχίας—απλώς όχι με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς.
«Τα υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας στην επιχειρηματικότητα», έγραψαν οι συγγραφείς σε εργασία του 2020, «προέρχονται από ιδρυτές μέσης ηλικίας και άνω».
Με άλλα λόγια, από ιδρυτές όπως ο Μόρις Τσανγκ που ξεκίνησε την Taiwan Semiconductor Manufacturing όταν ήταν στα 50 του.
Η Ελληνίδα που άλλαξε τα δεδομένα
Μια Ελληνίδα επιχειρηματίας που μετακόμισε στις ΗΠΑ το 2012 για να ξεκινήσει μια τεχνολογική εταιρεία, η Κ. Στροπωνιάτη παρατήρησε ότι σπάνια δεχόταν pitches από μεγαλύτερους ιδρυτές, αλλά όσοι χρηματοδοτούσε είχαν ασυνήθιστα υψηλά ποσοστά επιτυχίας.
Και τότε σκέφτηκε πως αυτή η αδιαφορία της αγοράς για τους μεγαλύτερους ιδρυτές ήταν η δική της ευκαιρία να διαφέρει.
Αποφάσισε πως το δικό της fund θα επένδυε αποκλειστικά σε επιχειρηματίες άνω των 60 και λίγο αργότερα κατέβασε το όριο στα 50 έτη.
